کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد (معصومیتی که به تاراج نخواهد رفت) اثری کامل از پنج دفتر شعر شاعر پرآوازه ایرانی، فروغ فرخزاد، به نام های «اسیر، دیوار، عصیان، تولدی دیگر و ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد.»

کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد (معصومیتی که به تاراج نخواهد رفت) اثری کامل از پنج دفتر شعر شاعر پرآوازه ایرانی، فروغ فرخزاد، به نام های «اسیر، دیوار، عصیان، تولدی دیگر و ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد.»

دیده‌ام سوی دیار تو و در کف تو

از تو دیگر نه پیامی نه نشانی

نه به ره پرتو مهتاب امیدی

نه به دل سایه‌ای از راز نهانی

دشت تف کرده و بر خویش ندیده

نم‌نم بوسهٔ باران بهاران

جاده‌ای گم‌شده در دامن ظلمت

خالی از ضربهٔ پاهای سواران

تو به کس مهر نبندی، مگر آن دم

که ز خود رفته، در آغوش تو باشد

لیک چون حلقهٔ بازو بگشایی

نیک دانم که فراموش تو باشد

هدف اصلی این کتاب نه بررسی شعرهای جنگ به روایت غیررسمی، بلکه گردآوری بخشی از ادبیات ایران است که بدبختانه بیشتر آن در گذر زمان به فراموشی سپرده شده است. بنابراین این کتاب نه همه، که به طبع، فقط در بر گیرندۀ شماری از شعرهای جنگ به روایت غیررسمی است که گردآورنده از آنها آگاهی و به آنها دسترسی داشته است.

کتاب شلتاق نوشته غلامرضا طریقی که نشر چشمه آن را چاپ کرده است.این کتاب مجموعه‌ای از غزل‌های نویسنده است. از غلامرضا طریقی، کتاب‌های ایمان بیاورید به تمدید فصل سرد، جهان، غزلی عاشقانه است، به جهنم، گزینه‌ نیز در بازار کتاب موجود است. این کتاب مجموعه‌ای از غزل‌های شاعر است که عواطف و احساسات انسان را مرور می‌کند و کمک می‌کند انسان مدرن از دنیای درگیر روزمرگی نجات پیدا کند و احساساتش را بازبینی کند. زبان شعرها قوی‌ است و خواننده در هر شعر به کشف هنری ادبی تازه‌ای می‌رسد.

گلدانی آواز برایم بیاور
در این هراس
لباس زمستان از یادت نرود
بی تو تمام سرما را
باید برقصم
تا گرم شوم.

در دل اشک تو چشمی نگران است هنوز
خلوت خاطر تو با دگران است هنوز
آن غباری که تو را گفتم و نشناخت دلم
شاید از طعم گس هم نفسان است هنوز

از حرف دلم پر و زبان خاموش است آیینه و شمع، هم زمان خاموش است گیریم که آفتاب هم سر بزند وقتی که تو نیستی، جهان خاموش است

مخاطب مثنوی در همان آشنایی های نخستین درمی یابد که با چیزی دیگر سروکار یافته است. توضیح این دیگر بودن و تمایز مثنوی از منظومه ها و کتاب های دیگر کار آسانی نیست؛ اما این قدر هست که شکل و شیوه ی متن با راز امتیاز آن پیوندی نزدیک و استوار دارد: شیوه ی عجیبی که روایت با آن پیش می رود و در نمودی فراتر شکل غریبی که در کلیت کتاب چشمگیر است بوطیقای روایی مولانا ویژگی ها و پیچیدگی های خاص خود را دارد و در پیوندی ژرف با جهان شناسی و شخصیت و تجربه های اوست. این کتاب شاید دریچه ای کوچک باشد به هنر روایت گری حضرت خاموش و در آن بر چشمگیرترین جنبه های روایت شناختی مثنوی انگشت نهاده می شود؛ مسائلی چون دگردیسی زاویه ی روایت اسالیب خطاب چندآوایی شدن روایت گریز و تداعی رها کردن قصه و باز آمدن بدان بداهه و حسّ لحظه جنبه ی شفاهی روایت زبان و روایت دو جانب شاعرانه و داستانی روایت پیوند دادن و درآمیختن قصه ها زمان و روایت روایت و تلقی موسیقایی راوی از هستی کوشش راوی برای قرار دادن مخاطب در موقعیت قصه و آغازگری و پایان بندی روایت.

لکنت گاهی غم در لبی است که می‌خنداند گاهی درد در دستی است برای نوشتن که قلم شده است گاهی آزادی در کاردی است که به استخوان پرنده رسیده است من تفاوت آفتاب و زغالم سجع خونین کبک و کباب و کباب کبک کاسه‌ی آبی که به‌زور به گوسفند می‌خورانند قبل قتل سطربه‌سطر موسیقی ظریف پنهانی لابه‌لای کلمات دستور ساطور و دست بزمم در سرآغاز لکنتی دسته‌جمعی؛ بزم رزم من مردی ساده آمیخته به کلمه‌هایی ساده‌تر مردی سوخته‌ام که به آفتاب آویخته گاهی دستم نمی‌رود به آفتاب گاهی پایم نمی‌رود به محراب گاهی دستم قلم شده برای نوشتن گاهی که پایم را از آرزو بریده‌اند.

نزدیک می آید چون پرنده ای کم رو
که از قافله ی پرستوها جا مانده
در ایوان معطر به هوای اسفند
از دانه های گندم روی میزم
که برای سبزه ی سفرهای نوروزم
از ظرف بیرون ریخته، غریبانه می بلعد.
من که در زمستان افسردگی
جز سردی جدایی، احساس دیگری نداشتم
گرمی آمدن بهار را
با دیدن لانه ی پرنده ی مهاجر در شاخه های وجودم، بوییدم
کاش تو آن پرنده باشی

در میان عناصر شعری “قافیه” بیش از همه شناخته شده است. بسیارند کسانی که ممکن است وزن شعر را نشناسند، تخیل و تصویر و زبان شعر را چندان نشناسند اما وقتی جملات قافیه دار را می‌بینند خیال می‌کنند آن جملات شعر هستند و از آن جالب‌تر این که برخی تصور می‌کنند هرکسی که بتواند جملات قافیه دار بسازد، شاعر است و این کلمات آهنگین از فراسوی جهان به او الهام می‌شود! خیلی‌ها هم با همین خوش خیالی‌ها، همین که چند جملۀ موزون و آهنگین می‌نویسند از این که ناگهان شاعر شده‌اند هیجان زده و خوشحال می‌شوند و خوش به حال‌شان می‌شود! در این کتاب می‌خواهیم قافیه را بیاموزیم، نه این که بخواهیم مباحث تخصصی و اصطلاحات قدیم و جدید قافیه را پشت سر هم ردیف کنیم و حفظ کنیم . می‌خواهیم به زبان ساده و با چند تمرین ساده، قافیه ساختن را یاد بگیریم و در ساختن قافیه مهارت پیدا کنیم. هم چنین بتوانیم خطاهای رایج در ساختن قافیه را تشخیص بدهیم. این کتاب مناسب دوست‌داران شعر و کسانی است که دوست دارند شعر بنویسند و در شعرشان از زیبایی‌های قافیه استفاده کنند. بنابراین مباحث این کتاب برای دانشجویان و متخصصان ادبیات، چندان مناسب نیست.

میان خورشیدهای همیشه

زیبائی تو

لنگریست.

خورشیدی که از سپیده‌دم همه ستارگان بی نیازم می‌کند.

نگاهت

شکست ستمگریست.

«گفت: درنگ کنید که من آتشی دیده ام.

ای بسا خبری بیاورم از آن.»

رفت. و «پیامبر» بازگشت.

قلب بهار را نشانه رفته ای
نامت بر منقار گنجشک ها دوخته
بوطیقای باغ و باغچه دیگرگون شده
هوای نگاهت در غایت اعتدال است
و فرقی نمی کند بین تو و اردیبهشت
کدام را ماه خود بخوانم

از پشت قفس ترانه ای ناز بخوان، هرچند گرفته ای ولی باز بخوان – بگذار بد و خوب جهان را به خودش، با لهجه ی یک قناری آواز بخوان

اومدی مثل پرنده تو بهار لونه ساختی روی این درخت پیر تک درخت این کویر بی عبور که شده تو جنگ شوره زار اسیر

ما به شادی های کوچک دل بستیم غم های بزرگ نصیبمان شد به تنهایی های بزرگ عادت کردیم و عشق های کوچک را تجربه کردیم چقدر خالی از خودمان شدیم تا در آغوش دیگری جا شویم لبخند بزن دخترکم دنیا گاهی به قدر یک دوستت دارم بزرگ می شود به قدر یک چرخ و فلک سرگردان.

غروب، شرم من و دست سبز خرداد است، غروب، خاطره بوسه های پنهانی است – چقدر سخت که پایان قصه ها تلخ است، چقدر تلخ که پایان ما پشیمانی است

کتاب «فکر کنم باران دیشب مرا شسته امروز توام» را «کامران رسول زاده» سروده است. اشعار تأثیرگذار کامران رسول زاده نوید حضور شاعری خلاق و خوش قریحه را می دهد. وی که در دو حیطه «ترانه» و «شعر سپید» قلم می زند و با انتشار ۶ کتاب در این چهار سال توانایی هنری خودش را برای مخاطبانش به اثبات رسانده و با اسقبال خوب و چشمگیری مواجه شده است چرا که این آثار جزء پرفروش ترین های انتشارات مروارید و نشر نیماژ هستند. چند شعر از این کتاب را می خوانیم: «گریه کار کمی است / برای توصیف رفتنت / دارم به رفتار پرشکوهی / شبیه مرگ فکر می کنم.»، «من این چشم های بی تو را / به کجای این شهر بدوزم / که هنوز /نرفته باشی؟»