با وجود اینکه اشعار و افکار فردریش هلدرلین به زبان آلمانی بود و با تشویق دنیای انگلیسی زبان به کارش ادامه داد اما آثار او در مقایسه با هم‌عصرانش چندان ترجمه نشده است.

نام کامل او یوهان کریستین فردریش هلدرلین است. شعر غنایی‌اش جایگاه مهمی در رمانتیسم داشت. ازآنجاکه وی تحت‌تأثیر نظریات فلسفی هگل و شلینگ بود، به باور محققان نقش چشمگیری در حرکت روشنفکری آلمان ایفا کرد. هگل و شلینگ دو چهره برجسته تفکر رمانتیک آلمان هستند و رابطه دوستی‌شان با هلدرلین به رشد رمانتیسم در گذر به ایدئالیسم کمک کرد. اگرچه هلدرلین در ابتدا فقط شاعر بود و نوشته‌های زیادی در زمینه فلسفه نداشت؛ اما وی به فلسفه اعتبار بخشید.

شعر هلدرلین بسیارمهم است. او قالب شعر رمانتیک آلمانی را پایه گذاشت. فرهنگ و اسطوره‌های یونان مدّنظر او بود و این به‌خوبی در اشعارش نمایان است. وی در اشعارش اغلب از تصویر دنیای طبیعی الهام می‌گیرد که یکی از ویژگی‌های رمانتیسم است. رمانتیسم نقش والایی در جلوه زندگی طبیعی دارد و پل ارتباطی بین هنر، طبیعت و معنویت است. برخلاف بعضی از هم‌عصرانش، هلدرلین تعصبی به فرم در شعر نداشت. مخصوصاً بعدها زمانی که حرفه‌ای کار می‌کرد، شعر را در قالب‌هایی می‌سرود تا ریتم مدّنظرش را بیابد و در پایان عمرش شعرهای نیمه‌کاره فراوانی داشت که کامل نشده بود. تفاوت دیگر هولدرلین با شاعران اوایل دوره رمانتیسم این است که تصویرسازی در آن دوره بسیارساده بوده و شعر هلدرلین غالباً نسبت به شاعران دیگر دوره رمانتیسم درون‌گراتر است؛ به همین دلیل شعرش خلاقانه‌تر و جذاب‌تر از شاعران برون‌گرا و عینی است.

مجموعه کتاب‌های کمدی الهی که شامل عناوین دوزخ، برزخ و بهشت می‌شود، روایتی بلند در قالب شعر است که نگارش آن به قلم دانته آلیگری، در سال 1304 میلادی آغاز شد و تا یک سال قبل از مرگ دانته، یعنی در سال 1321 میلادی به طول انجامید. این کتاب، به‌شکل گسترده به‌عنوان برجسته‌ترین اثر در ادبیات ایتالیا شناخته می‌شود. کمدی الهی، داستان سقوط دانته به دوزخ به‌همراهی راهنمایی به‌نام ویرجیل، عروج او به برزخ و ملاقاتش با معشوقه‌اش و درنهایت، رسیدن او به بهشت را روایت می‌کند. این شاهکار بزرگ تاریخ ادبیات به مسائلی چون ایمان، آرزو و روشن‌ضمیری می‌پردازد و با ارائه تصاویری خیره‌کننده و به‌یادماندنی از دنیای بعد از مرگ، قصه تمثیلی شگفت‌آور و تکان‌دهنده‌ای از مسیر سعادتمندی بشر است.

شاعر عراقی در مقدمه‌ی این کتاب برای خوانندگان فارس‌زبان نوشته است:

وقتی که شعر از کرانه‌ها بگذرد، چگونه زندگی دیگری در پیش می‌گیرد؟ شعر زمانی آزاد می‌شود که شاعرش به دام بیفتد و هیچ دامی‌بزرگ‌تر و لذت‌بخش‌تر از آن نیست که شعر به زبان دیگری برگردانده شود. چنین چیزی به جمع شدن کلمات‌عاشقانه در دهانه‌ی تفنگ شباهت دارد و بسیار زیباست، مخصوصاً اگر هدف این باشد که آن تفنگ شلیک کند. کلمه در شعر، موجودی فرومایه است. هر قدر هم که فرهنگ‌های لغت در کشف و توصیف آن بزرگ‌نمایی کنند ولی چیزی فراتر از یک واژه نیستند که در چهارچـوب شعـر قرار می‌گیـرند و به گونه‌ای دیگر معنایشان را از دست می‌دهند. در نتیجه هیچ شعری به آن اندازه که مورد آزمایش و ساخت‌گرایی و تحلیل قرار می‌گیرد به ارائه‌ی معنا نمی‌پردازد. شاعر سزاوار آن است که جهان‌بینی‌اش را با دیدگاهی نامحدود بیان کند، آن هم از طریق شک کردن به هر تصور آماده‌ای که زندگی ارائه می‌دهد. آری! ما می‌توانیم همین حالا ریشه‌ی درختی را در سرزمینی دور تصور کنیم، سایه را تصور کنیم که بر روی هیچ‌کس نمی‌افتد ولی می‌تواند از روی معنای پاییز به روی معنای بهار بخزد. آری، تنها با شعر می‌توان جهانی ساخت که سایه‌ها بتوانند در آن از نوری که همچنان در زندگی انسان پابرجاست کناره‌گیری کنند.

این کتاب در 86 صفحه توسط انتشارات ایهام به چاپ رسیده است.

ظاهراً زنده‌یاد فریدون رهنما نخستین کسی است که الوار را به جمع شاعران جوان نیمایی معرفی کرده است و از میان این شاعران، زنده‌یاد احمد شاملو بیش از همه به مکاشفه در جوهر و زبان شعری، موسیقی درونی کلام، ارزش‌های صوتی کلمه و… در شعر الوار پرداخته و در این رهگذر بیشترین تاثیر را از الوار پذیرفته است. شاملو به ترجمه‌ی اشعار الوار نیز همت گماشته و برگردان نه قطعه شعر شناخته شده‌ی الوار را در سال 1353 در نخستین چاپ کتاب «همچون کوچه‌ای بی‌انتها» آورده است. تعداد این اشعار در تجدید چاپ سال 1381 همان کتاب به شانزده قطعه افزایش یافته است. آقای محمدتقی غیاثی در زمستان 1357 و در گرماگرم انقلاب، ترجمه‌ای از چهل و چهار قطعه شعر الوار را با عنوان «ای آزادی» منتشر کرده است. این مجموعه بر اساس جنگی که لویی پارو و ژان مارسناک از اشعار الوار فراهم آورده‌اند، تنظیم شده است. آقای حشمت جزنی در سال 1373 درکتاب «ده شاعر نامدار قرن بیستم»، جایگاه ویژه‌ای را برای الوار قایل شده و ترجمه‌ی بیست و دو شعر غالبا کوتاه الوار را در آن آورده است. آقای محمدرضا پارسایار متن دوزبانه‌ی منقحی از اشعار پل الوار را با عنوان «تنهایی جهان» در سال 1382 به چاپ داده است که شناخته‌شده‌ترین اشعار الوار را در بر می‌گیرد. آقای قاسم صنعوی در سال 1384، در کتابی با عنوان «کلام را برای شاعران بگذارید» که گزیده‌ای از شعر شاعران فرانسوی دوران اشغال و نهضت مقاومت را در بر می‌گیرد، ترجمه‌ی سیزده شعر از الوار را آورده است که مرجع اصلی شعرها مجموعه‌ی شعری میعاد آلمانی الوار است. علاوه بر کتاب‌هایی که ذکرشان رفت در مجلات ادبی نیز گاهی به مقاله‌ای درباره‌ی الوار و یا به ترجمه‌ی شعری از او برخورد می‌شود که برای نمونه می‌توان به مقاله‌ی «یادی از پل الوار و چند شعر از او» از زنده‌یاد رضا سیدحسینی مندرج در شماره‌ی سوم مجله‌ی فرهنگی و هنری بخارا (آذر و دی 1377) اشاره کرد که ترجمه‌ی هشت شعر کوتاه الوار را در بر دارد.

حتی خورشید هم تاریکی دارد. اگر بگوییم که هیچ چیز معنی ندارد،باید نتیجه بگیریم که جهان بیهوده و مهمل است.اما آیا واقعا هیچ چیز معنایی ندارد؟من هیچ گاه معتقد به چنین چیزی نبوده ام. انسان تنها آفریده ای است که نمیخواهد همان باشد که هست. به دست آوردن خوشبختی بزرگ ترین پیروزی در زندگی است. بدون کار،هر نوع زندگی فاسد میشود. ترجیح میدهم طوری زندگی کنم که گویی خدا هست و وقتی مردم بفهمم که نیست.تا این که طوری زندگی کنم که انگار خدا نیست و وقتی مردم بفهمم که هست. ما میخواهیم در برابر سرنیزه هرگز سر تسلیم فرود نیاوریم تا قدرتی که در خدمت اندیشه نیست چیره نگردد…انسان برای ادامه ی «این تلاش»آفریده شده است.باید بدانیم که چه میخواهیم!به اندیشه معتقد باشیم،حتی اگر قدرت،برای فریفتن ما نقاب عقیده یا رفاه به چهره ی خود بزند… در جهانی که ناگهان از هر خیالی واهی و از هر نوری محروم شده است. انسان احساس میکند که بیگانه است. محبوب کسی نبودن فقط یک بدشانسی است،در حالی که عاشق نبودن،یک بدبختی است.

کتاب «گلهای رنج» یک مجموعه شعر فرانسوی از شارل بودلر است.

کتاب «گلهای رنج» تقریبا گزیده ای از همه شعرهای بودلر است که از سال 1840 شروع شد و با مرگ او در آگوست 1867 پایان یافت. این اثر برای اولین بار در سال 1857 منتشر شد و در جنبش های نمادگرایانه و مدرنیستی مهم بود. این کتاب پس از انتشار بسیار بحث برانگیز تلقی شد و شش شعر به دلیل بی اخلاقی در آنها سانسور شدند.

با این حال ، در حال حاضر به عنوان یک اثر اصلی شعر فرانسوی در نظر گرفته می شود. اشعار در کتاب گلهای رنج غالبا با استفاده از تصاویر بدیل و فرمهای غیرعادی سنت را نقض می کنند. این اشعار به موضوعات مربوط به انحطاط و اروتیسم می پردازد ، به ویژه بر رنج و رابطه آن با گناه اصلی ، انزجار از شر و خود ، وسواس در مرگ و آرزوی رسیدن به دنیای ایده آل. کتاب گلهای رنج بر چندین شاعر برجسته فرانسوی از جمله پل ورلن ، آرتور رمبو و استفان مالارمه بسیار تأثیرگذار بود.

اشعار ارائه شده در این مجموعه همه با احساس گمنامی و بیگانگی در شهر های مدرن سروکار دارند. بودلر از خیابانهای تمیز و هندسی پاریس انتقاد می کند که باعث از بین رفتن قهرمانان ضد قهرمانی پاریس می شود که برای شاعر الهام بخش است: متکدیان ، نابینایان ، کارگران صنعتی ، قماربازها ، روسپیان ، پیران و پیران قربانی امپریالیسم. این شخصیت ها که بودلر زمانی آنها را به عنوان ستون فقرات پاریس می ستود ، اکنون در اشعار نوستالژیک او مداحی می شوند. از نظر بودلر ، این شهر به مورچه ای از بورژوایی یکسان تبدیل شده است که بازتاب دهنده ساختارهای یکسان جدیدی است که پاریسی را که زمانی خانه خود نامیده بود ، ویران کرده است.

داستانی از نخستین عشق دو نوجوان و شهامت. محل رخداد داستان دهکده یی ماهیگیری در ژاپن است، جایی که بوی آب شور دریا، رایحه ی طناب های کنفی کشتیها و دود نامریی زغال سنگ در فضایش موج می زند. به رغم فاصله ی بسیار دنیای پیشرفته ی ما از این دهکده، این داستان، داستانی ست جهانی که چون افسانه ی دافنه و کلوئه، یا آکاسین و نیکولت، امکان دارد در هرجایی رخ دهد. این داستان در ژاپن یکی از بزرگترین داستان های عاشقانه ی جهان شناخته میشود. آوای موجها در ژاپن با نام شیوسایی چاپ شده و در سال ۱۹۵۴ جایزه ی بزرگ ادبی ژاپن به نام شینچوشا را به خود اختصاص داده است.