مریم نصراصفهانی در این اثر کوشیده است میراث فلسفی مرتبط با اخلاق و «جنسیت» را در قلمرو عمومی و خصوصی در یونان باستان بازکاوی کند. او این کار را با محوریت برجسته‌ترین آثار فلسفی بازمانده از آن دوران انجام داده است: تفکرات فیثاغوریان، تدبیر منزل نوشتۀ کسنوفون، برخی دیالوگ‌های افلاطون با محوریت جمهوری و قوانین و برخی نوشته‌های ارسطو که در رأس آنها اخلاق نیکوماخوس و سیاست قرار دارند. همچنین، او نگاهی به میراث بازمانده از نمایشنامه‌نویسان برجستۀ آن دوران داشته است. در بررسی آثار نمایشنامه‌نویسان، سه تراژدی مهم از سه قلۀ تراژدی‌نویسی یونان باستان انتخاب شده‌اند و در کنار آنها سه کمدی از آثار به‌جامانده از آریستوفان نیز مدنظر بوده است.

نزد این متفکران یونانی، زندگی در خانوار و پیوند آن با زنان و فرزندان مسئله‌زا است؛ اما این مسئله‌زا بودن باعث انکار یا حذف مسئله نشده است. درعین‌حال، هیچ صدا یا پیام واحدی در مجموع این نوشته‌ها وجود ندارد. به نظر نویسنده، اندیشمندان یونانی را نمی‌توان زن‌بیزار دانست، چه رسد به اینکه بخواهیم سرمنشأ زن‌بیزاری را در تاریخ اندیشه در آرای اندیشمندان یونانی جست‌وجو کنیم.