دشوار است شاهد به بیراهه کشیده شدن یک انقلاب، بودن و ایمان خود را به ضرورت آن از دست ندادن. این دقیقا مشکل امروز ماست. و به این سبب است که کتاب روسمر مال امروز است . او در این کتاب مستقیما به سراغ پدیده ای تاریخی رفته که در بطن تاملات ماست: زاده شدن و زوال انقلاب ها. آیا ما همزمان فرزندان انقلابی فرتوت و شاهدان انقلابی که به دیکتاتوری نظامی و پلیسی فروپژمرد نیستیم ؟ برای بیرون کشیدن درس های لازم از شکست انقلاب ها باید از آنها رنج کشید، نا آنکه محظوظ شد. روسمر در این کتاب از تولد یک انقلاب می گوید، و عشق خستگی ناپذیری که سی و شش سال پس از واقعه با ما قسمت کرده معیاری است دقیق برای فهمیدن ابعاد دردی که صفحات پایانی کتاب داغ آن را دارد. میان بسیار راهنمایانی که در اختیار داریم ترجیح می دهم کسانی مانند روسمر را برگزینم، کسانی که به دنبال به نمایش گذاشتن خود و دویدن به دنبال موفقیت نیستند؛ کسانی که با نه گفتن به بی شرافتی و وادادگی، در مبارزه ی هر روزه ی خود، سال ها، بخت شکننده ی زایشی دوباره را حفظ کرده اند. آری، رفیقان نبرد ما، بزرگ ترهای ما همانانی اند که ما نمی بینیم شان، چرا که نیرویی ندارند و ظاهرا تک افتاده اند. اما آنها تنها نیستند. این خودِ بردگی است که تنهاست، حتی آن هنگام که در کالبد هزار دهان زور را ستایش می کند. برعکس، ما از آنچه این رفیقانمان حفظ کرده اند زنده ایم. که اگر حفظ نکرده بودند ما از هیچ چیز زنده نبودیم.