«نامه سرگشاده درباره کنفرانس طائف و مسئله جنگ» نامه‌ای است که آیت‌الله، نعمت‌الله صالحی نجف‌آبادی (۱۳۹۲-۱۳۰۲) به هاشمی رفسنجانی در اسفندماه سال ۱۳۵۹ نوشته‌است. در بخشی که به عنوان مقدمه نامه درنظر گرفته‌شده است از زبان صالحی نجف‌آبادی چنین می‌خوانید: این مقاله در رابطه با سخنان رئیس مجلس در روز دوشنبه ۶ بهمن ۵۹ در مورد عدم شرکت ایران در کنفرانس اسلامی طائف و تمسک ایشان به آیه ۹ از سوره حجرات و تأیید سخنان معظّم‌له از طرف نمایندگان مجلس نوشته شده‌است. اگرچه این مقاله مربوط به کنفرانسی است که زمانش گذشته است ولی مطالب آن می‌تواند برای همیشه و در موضوعات مشابه مورد توجه و احیانآ استفاده و عمل واقع شود. بخشی از نامه: رئیس مجلس گفته‌اند: «اگر صدام طرد شد و جنگ جاری بعنوان تجاوز عراق به ایران اعلام و موضع، موضع اسلامی شد ما می‌توانیم به آینده جهان اسلام امیدوار باشیم و وحدت جهان اسلام را در نظر بگیریم». ایشان دو چیز را شرط اسلامی شدن موضع کنفرانس طائف دانسته‌اند یکی طرد صدام و دیگری محکوم کردن رژیم عراق در این جنگ. اما درباره طرد صدام، ما می‌پرسیم: آیا اگر صدام طرد می‌شد موضع کنفرانس صددرصد اسلامی می‌شد؟ آیا با حضور ملک حسین قاتل فلسطینی‌ها و یار با وفای آمریکا و حضور ملک‌حسن مهره شناخته شده استعمار و قاتل انقلابیون صحرا و حضور ملک خالد قاتل مسلمانان انقلابی در مسجدالحرام و یکی از مؤثرترین یاران آمریکا در منطقه، آیا با حضور این عناصر شناخته شده کنفرانس می‌توانست صددرصد اسلامی باشد؟ چه فرقی است بین صدام و بین ملک‌حسین و ملک‌حسن و ملک خالد؟ حقیقت اینست که کنفرانس طائف با این ترکیب و خط سیری که داشت نمی‌توانست صددرصد اسلامی باشد چه صدام در آن باشد و چه نباشد؛ خصوصآ اگر قبول کنیم که فکر تشکیل کنفرانس طائف پس از سفر کیسینجر به عربستان سعودی به‌وجود آمد. ولی وظیفه ایران این بود که وجود صدام را نادیده بگیرد و در این کنفرانس که نامش اسلامی بود شرکت کند و از آنجا فریاد مظلومیت خود را به جهان اسلام و سراسر جهان برساند و تا آنجا که می‌تواند بکوشد که در جهت دادن به کنفرانس مؤثر باشد و خطّ سیر آن را حتی‌الامکان اسلامی کند و …