آنتونیو كاسه‌سه در این كتاب می‌كوشد تا به بررسی برخی از گره‌های كور روابط بین‌الملل بپردازد و نشان دهد كه عوامل مختلف، اعم از سیاسی، اقتصادی، عقیدتی و حقوقی، در روابط بین كشورها چگونه بر هم اثر می‌گذارند. این گره‌ها و مسائل به روابط قدرت بین قدرت‌های بزرگ یا بین قدرت‌های بزرگ و قدرت‌های كم‌تر بزرگ مربوط می‌شود كه در آن مرام‌ها و ضرورت‌های سیاسی جایگاه اصلی را به خود اختصاص می‌دهند و الزامات حقوقی به كنار رانده می‌شوند. به این ترتیب، مؤلف می‌كوشد تا عموم مردم را در جریان برخی از مسائل كه تاكنون به حلقه‌ی محدود كارشناسان تعلق داشته است قرار دهد.

در این کتاب، تجربه‌ی انقلاب‌های قرن بیستم در کشورهای روسیه، آلمان، چین، ویتنام، کوبا و نیکاراگوئه بازخوانی و در پرتو پیروزی‌ها و شکست‌هایی که در تاریخ انقلاب‌های سوسیالیستی در قرن بیستم شاهد بودیم بر اهمیت و اولویت انقلاب اجتماعی به‌موازات انقلاب سیاسی تأکید می‌شود. این درک هم‌راستا با دیدگاهی است که آنتونیو گرامشی هوشیارانه نزدیک به یک‌صد سال پیش در مقاله‌ی کوتاه خود تحت عنوان “دو انقلاب” مطرح و در آن اشاره کرد که گذار به سوسیالیسم باید در دو عرصه‌ی جداگانه اما به‌هم‌پیوسته، یعنی دولت و اقتصاد رخ دهد. اشاره‌ی گرامشی بر این است که بخش قابل‌توجهی از آن‌چه ما انقلاب می‌نامیم، در واقع مقدم بر کسب قدرت سیاسی صورت می‌گیرد. به عبارت دیگر، کسب تدریجی قدرت اجتماعی مقدم بر دولت‌مداری است.

شاپور جورکش در کتاب «زندگی عشق و مرگ از دیدگاه صادق هدایت» نگاهی نو به بوف کور و دیگر عاشقانه‌های این نویسنده کرده است. او معتقد است که بیشتر مفسران و منتقدان هدایت او را خوب نشناخته و درست تحلیل نکرده‌اند و با دریافت نادرست از آثارش هویتی کاذب به او تحمیل کرده‌اند. خواننده، بعد از مطالعه نظریه‌های مطرح شده در کتاب حاضر، با صادق هدایتی آشنا می‌شود که، با آن چه تاکنون از طریق نقد و تحلیل‌های منتقدان مختلف می‌شناخته، کاملاً متفاوت است. چرا که بیشتر منتقدان و مفسران آثار هدایت، به جای آن که با بررسی همه کارهای او نظام فکری و سمت‌گیری اجتماعی او را استخراج کنند و بعداً بوف‌کور را در پرتو آن منظومه فکری تحلیل کنند، بدون آن که بتوانند از نظام نمادینی ثابت و دستگاه نقدی مشخص پیروی کنند، از طریق التقاط نمادهای متناقض، هر گوشه از بوف کور را به شکلی تعبیر کرده‌اند، و در نهایت توهمات مالیخولیایی راوی بوف‌کور را مبنای فکری نویسنده تلقی کرده‌اند، و بر پایه همان خشت کج اوّل، از طرفی، به بررسی آثار دیگر هدایت بنا نهاده‌اند و اندیشه و پیام آن آثار را وارونه جلوه داده، در محاق کج‌اندیشی فروبرده‌اند و هدایت آرمانگرا را تا حد بیمار روانی «با تمایلات آدمکشی» تنزّل داده‌اند. در نقدهای همه تقبیح‌گران و تمجیدگران ـ اعم از نقد اتوبیوگرافیکال، روانشناسانه، سیاسی، اجتماعی و غیره ـ پیشانی شخص هدایت دست‌کم داغگاه یکی از انگ‌های زیر بوده است: وسواسی»، «مالیخولیایی»، «بدبین و مأیوس»، تاریک‌اندیش»، «ناتوان»، «زن‌کش»، «جبرگرا»، «صوفی»، «بودایی»، «مبلّغ هنر منحط»، اشاعه‌دهنده فلسفه پوچی»، «مدّاح‌مرگ»، «دنباله‌گوی هذیانهای نروال»، «پیروآلن‌پو»، مقلدریلکه»، «ردگیرکافکا». «داستان‌نویس ناشی» و … علی‌رغم این همه سوءتفاهم‌ها و پیشداوری‌های روزمرّه، کتاب حاضر می‌کوشد مفروضات زیر را روشن کند: ۱ ـ نویسنده بوف‌کور نه تنها با راوی آن یگانه نیست، بلکه از این راوی فاصله انتقادی دارد. ۲ ـ دیدگاه‌صادق‌هدایت نسبت به زنان خوش‌بینانه و جانبدارانه‌است. ۳ ـ در بوف‌کور تکنیک خاصی به کار رفته که در ایران چندان شناخته شده نیست، و همین امر بسیاری از سوءتفاهم‌ها را به وجود آورده است. برای این منظور، کتاب حاضر در ابتدا مرور و نظری بر تحلیل‌ها و برداشت‌های بعضی منتقدان این اثر خواهد داشت، سپس گوشه‌ای از اندیشه‌های هدایت را در ارتباط با مضمون بوف‌کور در دیگر آثار هدایت مورد بررسی قرار می‌دهد، تا کمال آن اندیشه‌ها و تبحّر تکنیکی هدایت را در بوف‌کور باز نماید. در انتها، با تأکید بر این که برای یک اثر نمادین یک معنای خاص وجود ندارد، تلاش خواهد داشت که با حفظ نظام نقد خود، به محتمل‌ترین پیام بوف‌کور نزدیک شود.

این كتاب حاصل سلسله درس‌هایم درباره‌ی روش تحقیق “گراندد تئـوری” است. طی چند سال در كلاس‌های متعدد درس روش تحقیق در رشته‌هـای مختلف دكتری و یا دوره‌های آزاد انجمن‌های علمی با دانشجویان علاقه‌مند بحث و تدقیق شده است. امیدوارم مباحث كتاب برای دانشگاهیان و همه‌ی محققان علاقه‌منـد بـه این حوزه، خصوصاً در تحقیقات و مطالعات اجتماعی و به‌ویژه دانشجویان تحصیلات تكمیلی مفید واقع بشود. (از پیش‌گفتار مؤلف) “… جای یك كتاب تألیفی در این زمینه خالی بود؛ كتابی كه به همـه‌ی رویكردهای متنوع در این سنت روش‌شناختی بپردازد و در عین حال برخی از مطالعات ایرانی انجام شده با این روش را به عنوان مثال‌هـای قابـل فهـم برای پژوهش‌گران و دانشجویان ایرانی در برگیرد. اكنون نگارش ایـن اثـر ارزشمند توسط پژوهش‌گری دانشمند كه خـود در طـی سـال‌هـای اخیـر مطالعات متعددی را در این سنت روش‌شناختی عرضه كرده است فرصـتی برای پاسخ‌گویی به این نیاز موجود است. دكتر مقصود فراسـتخواه در این اثر به خوبی نظریه‌ی مبنایی و رویكردهای پنج‌گانه‌ی آن را توصیف می‌كنـد و اقتضائات فكری و روش‌شناختی كاربرد هوشمندانه‌ی ایـن رویكردهـا را برای پژوهش‌گران و دانشجویان ایرانی مطرح می‌سازد.” (از مقدمه‌ی دكتر محمدامین قانعی‌راد)

چه موضوع برانگیزاننده و درخشانی. جهان دیپلماسی که زمانی بسته و محرمانه و هم‌چون جزیره‌ای منزوی بود، به‌واسطه‌ی ظهور رسانه‌های جدید کاملاً دگرگون شده که پیامدهای آن عظیم و در عین حال هنوز نامعلوم است. به برکت بینش و قلم دلپذیر سیب، ما نکات منفی و مثبت را درباره‌ی جهان تازه‌ی دیپلماسی کشف می‌کنیم. (اروین کالب، مشاور ارشد مرکز پولیتزر و استاد هاروارد)

هدف پژوهش پیشِ رو، همانند بسیاری از معماهای دیگر علوم اجتماعی، درك بهتر خودمان و در این مورد، درك این موضوع است كه چرا مردم و سازمان‌ها برخلاف آن‌چه در ملأ عام در مورد آرمان‌های فرهنگی خود اظهار می‌كنند، عمل می‌كنند. اقدامات آن‌ها آشكارا با آن‌چه ادعا دارند در دل عزیز می‌دارند تناقض دارد. این امر تنها در ارجیحت‌دادن به خود در همه‌ی امور یا كاملا بر اساس منافع شخصی عمل‌كردن خلاصه نمی‌شود. آن‌ها بقای جمعی، ثبات و امنیت را حتا بیش‌تر عزیز می‌دارند، و در دنبال‌كردن و محافظت از این ارزش‌های غایی هدف‌مندانه عمل می‌كنند. آن‌ها (در نظر خود) به دلایل خیری باور دارند كه استفاده از ابزارهای مسئله‌دار را (برای خودشان) توجیه می‌كند؛ به پیشرفت‌ها و ابداعاتی دل می‌بندند كه با موفقیت از پس هنجارهای دست و پاگیر اجتماعی و نهادهای بازدارنده برآمده‌اند؛ و به‌طور خلاصه، خود را روشنفكر می‌دانند، نه تبه‌كار، فریب‌كار، خبیث یاخودخواهانی فاسد در چشم دیگران. (از دیباچه‌ی كتاب)

اندیشه‌ی محوری در نوشتار حاضر آن است كه پایه‌ی پژوهش علمی مسئله است. در این رویكرد پژوهش علمی یك تلاش معقول و تجربی برای حل مسئله است. در این معنا حل مسئله نیازمند دو نوع تلاش است: 1. تبیین تئوریك 2. تبیین تجربی انتقادی. تبیین تجربی مسبوق به تبیین تئورك است و از طریق این تبیین در باب صدق یا كذب تبیین تئوریك داوری می‌شود. تحلیل كمی یكی از روش‌های دقیق تبیین تجربی است، با این حال این روش به مثابه یك استدلال آماری در پی یافتن نظم های تجربی است. استدلال تئوریك نیاز به بحث های تئوریك و حتی تفسیر دارد و نباید از آن غفلت كرد.