ایران و عربستان بی گمان ابرقدرت‌های منطقۀ خلیج فارس به‌شمار می‌روند و بررسی روابط دو کشور و نقش آن‌ها در رویدادهای گوناگون منطقه‌ اهمیت فراوانی دارد. بدون شک در تحولات دهۀ 1960 به‌ بعد، ایران و عربستان در سیاستگذاری منطقه‌ای، چه‌ در منطقۀ شرق عربی و چه ‌در خلیج فارس بسیار تأثیر گذار بوده‌اند. این نقش، به‌ ویژه ‌در برقراری توازن منطقه‌ای و مقابله ‌با چالش‌های امنیتی، چشمگیر بوده‌ است. روابط ایران و عربستان، از آغاز تا پایان حکومت پهلوی، فراز و نشیب‌های فراوانی را طی کرده‌ است. دو کشور در مسیر روابط خود، گاه‌ بر سر مسائل منطقه‌‌ای و مسائل فرهنگی و مذهبی در برابر یک دیگر ایستاده‌اند و گاه‌ نیز بر سر منافع مشترک با هم همکاری کرده‌اند. در کتاب حاضر روابط ایران و عربستان در سدۀ بیستم تجزیه‌ و تحلیل گردیده ‌است ؛ یعنی از ظهور حکومت‌های مستقل عربی پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی تا پایان دوران سلطنت پهلوی در سال 1357 خورشیدی. فرضیه‌ کتاب آن است که ‌با وجود مسائل اختلاف برانگیز مذهبی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی، ایران و عربستان، به ‌علت منافع مشترک برآمده ‌از مسئولیت‌های بزرگ‌تر منطقه‌ای برای تأمین امنیت و رویارویی با چالش‌های داخلی و خارجی، ناگریز به‌کنار گذاشتن اختلاف‌ها بوده‌اند و با تأکید بر دوستی‌ها و منافع دوجانبه ‌توانسته‌اند چالش‌های مذکور را از سر راه ‌بردارند و امنیت و ثبات را در منطقه‌خلیج فارس و شرق عربی برقرار کنند.