دره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ رُخ این وقت سال از شدت گرما مانند کوره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ سفالگری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد. هیچ جانداری نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانست بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هراس از مرگ، زیر آفتاب در خیابان قدم بزند. عابران موقع عصر، وقتی هوا خنک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد، مجبور بودند برای راحتی خودشان هم که شده، پرندگان مرده را با پا کنار بزنند. پرندگان سیاه با منقارهای پر از سوراخ. ابداً هم کسی اسم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان و اینکه از کجا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آیند، نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانست؛ حتی کسی پروازشان را ندیده بود. این نوع پرنده، تنها وقتی از گرما هلاک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد، به‌چشم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آمد. جسدشان موقع تاریکی هوا ناپدید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد. عده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای معتقد بودند آهنگ خوشی که در نیمه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های شب به گوش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد صدای نفس‌کشیدن آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاست که از سوراخ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های منقارشان بیرون می‌ریزد…

همواره درباره‌ی نسبت هنر، به خاصه ادبیات و سینما، با سپهر اقتصاد سیاسی و فرهنگ بحث شده است. انبوه مباحث بسیار سده‌ی گذشته پیرامون این نسبت و مواجهه، خیل عظیمی نظریه، کتاب، مقاله و یادداشت را در پی داشته که همگی سعی کرده‌اند با پرابلماتیک کردن آن، شرح و توضیحش داده یا تحلیل و تفسیرش کنند. در این میان مسئله‌ی ژانرهایی مثل علمی‌تخیلی با وجه آینده‌گرا، آخرالزمانی و یوتوپیایی‌شان، به ماجرا سویه‌ی دیگری می‌دهند که در بستر این‌گونه مطالعات بسیار جذاب‌تر، حیاتی‌تر و پرمناقشه‌تر می‌نماید. کتاب «بدون محدودیت سرعت: سه جستار در باب شتاب‌گرایی» یکی از مهم‌ترین نوشته‌های استیون شویرو، فیسلوف و نظریه‌پرداز رایدکال معاصر است که با زیر ذره‌بین قرار دادن فلسفه از نیچه تا باتای، بلانشو و دلوز و همین‌طور سینما، با تأکید بر ژانر علمی‌تخیلی، بر مسائلی هم‌چون واقعیت، تغییر، زوال و هرآن‌چه تصویر آینده در این ژانر است پرداخته و در خصوص شتاب عجیب جهان به سوی معلوم و نامعلوم مداقه کرده است.

مایکل سورکین، هر روز صبح از آپارتمانش در محله گرینویچ به سمت اداره اش در مرکز شهر پیاده روی میکند و در این راه از میدان واشنگتن نیز میگذرد. سورکین در طی این راه عجله ای ندارد پس هرگز لذت بردن از دقت و نگاه جزئی به اطراف خود را از دست نمیدهد. در کتاب”بیست دقیقه در منهتن”، سورکین چیزهایی را که میبیند، تصور میکند و چیزهایی را که میداند توضیح میدهد و از این طریق، دسترسی ما را به لایه های تاریخی، روند تکامل مهندسی و هنری و پدیده ها و تعاملات اجتماعی را که در آن بیست دقیقه رخ میدهد، به طرز ملموسی فراهم میسازد. او در این پیاده روی هر روزه به مسائلی چون ساخت ‎و سازها، فعالیت‎های فصلی، تغییرات زندگی تجاری، تغییرات فرهنگ و جمعیت، فرم، اقتصاد، جامعه‎ شناسی، سیاست و زندگی شبانه ‎روزی نیویورک می پردازد؛ به عنوان مثال، او نشان میدهد که تناسبات پله‎ ها چگونه با سازمان‎ دهی املاک (و مسائل فراتر از آن) ارتباط دارند.

این کتاب متاثر از کتاب پرآوازه جین جیکوبز، مرگ و زندگی شهرهای بزرگ امریکایی (۱۹۶۱) است که در مورد نیویورک نوشته شده بود با این تفاوت که جیکوبز، شهرساز یا معمار نبود بلکه یک منتقد اجتماعی بود که متعاقبا مشاهداتش نیز بر پایه همین نگرش به رشته تحریر درآمدند.

“سكولا در دو جستار این كتاب، به نام‌های’بازخوانی یك بایگانی: عكاسی در میانه‌ی كار و سرمایه’ و ‘بایگانی و تن’، از منظر جامعه‌شناسی تاریخی مفهوم و كاركرد اجتماعی و تاریخی یك مقوله‌ی بنیادین گفتمان عكاسی یعنی بایگانی را وارسی می‌كند. در جستار نخست، با اشاره به بایگانی عكس‌های یك عكاس تجاری، چهارچوبی مفهومی برای بایگانی به دست می‌دهد، انواع بایگانی‌ها را هم در شكل مصداقی‌شان و هم در شیوه‌ی تكوین‌شان توضیح می‌دهد، و نقش بایگانی را در درك رابطه‌ی میان فرهنگ عكاسی و حیات اقتصادی روشن می‌كند. ]…[ او در جستار مفصل‌ترِ ‘بایگانی و تن’ بایگانی‌های تاریخیِ سده‌ی نوزدهم در حوزه‌ی عكاسیِ جنایی و قضایی را با كندوكاوی دقیق و جزءنگرانه بازبینی می‌كند. بر این اساس، وی نشان می‌دهد چه‌گونه عكاسی به‌همراه علوم مدرن، از جمله جرم‌شناسی، پزشكی، روان‌شناسی و انسان‌شناسی، تن مادی و هویت اجتماعیِ انسان مدرن را به نظم و قالب در می‌آورد و …” (از مقدمه‌ی مترجم)

کایه دو سینما (به معنی دفترچه های سینما) یک مجله سینمایی تاثیرگذار و معتبر فرانسوی است که در سال 1951 توسط «آندره بازن»، «ژاک دونیول والکروز» و «ژوزف ماری لودوکا» بنیان گذاشته شد. این مجله در پی توقف و دگرسانی نشریه «ریویو دو سینما» با سردبیری اریک رومر و حضور منتقدانی همچون ژان لوک گدار، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت آغاز به کار کرد.
کایه دو سینما ضمن طرح و دفاع از نظریهٔ مولف که تاکید ویژه بر «دستخط» مولف دارد، به کشف سینماگران مولفی همچون اورسن ولز، جان فورد، آلفرد هیچکاک و هاوارد هاکس پرداخت.
کتاب پیش رو به بحث و بررسی گزیده ای از مهمترین مقالات این نشریه در دهه 1950 در زمینه های «نئورئالیسم»، «هالیوود» و «موج نو» پرداخته است.

تمام آرمان‌هایی که در گذشته به زندگی معنا می‌دادند: خدا، ملت، انقلاب، آزادی، دموکراسی‌؛ امروزه موضوعیت ندارند. بسیاری در آن‌ها تردید کرده‌اند و کسانی که به آن‌ها باور داشتند بی‌باور شده‌اند. اما ارزش دیگری هست که در تولد خانواده‌ی مدرن و در گذار از ازدواج سنتی به ازدواج مدرن ریشه دارد، ارزشی که زندگی ما را به شیوه‌های بنیادین و اغلب معلوم‌نشده‌ای متحول کرده است: عشق. عشق نه تنها بر زندگی شخصی ما، بلکه بر جنبه‌های زیادی از زیست اجتماعی و جمعی ما، از هنر گرفته تا آموزش و سیاست، تاثیر گذاشته است.
لوک فری در این کتاب نشان می‌دهد که چطور ظهور خاموش عشق در مقام ارزش اصلی جوامع مدرن، اصل جدیدی از معنا خلق کرده و تعریف نوینی از زندگی خوب ارائه داده که مستلزم اندیشه‌ی فلسفی به‌کلی متفاوتی از گذشته است.