بخش آغازین کتاب، نوشته‌ای از “بهرام بیضایی” در باب چند و چون نمایش در سرزمین چین است؛ از جمله وی خاطر نشان می‌کند: “نمایش چینی درست همان ترکیب مذهبی و فکری را منعکس می‌کند که در زندگی معمول چین وجود دارد، طرح جامعه کونگ فوتسه‌ئی را عرضه می‌کند، از مذهب دائویی ستایش طبیعت و برخی خدایان و ارواح را می‌گیرد، و به زندگی پس از مرگ بودایی جای کمی می‌دهد. راهب بودایی، جز با طعنه، کمتر به صحنه می‌آید، و نمایش چینی کمتر به مجردات ماورای طبیعی می‌پردازد… نمایش‌های چینی را خود چینی‌ها معمولا به نمایش نظامی و نمایش معمولی تقسیم می‌کنند. اولی به داستان‌های جنگ‌ها، قهرمانی‌ها، و افسانه‌ها و ماجراهای تاریخی مربوط می‌شود، و دومی بیشتر به جنبه‌های ملموس جاری زندگی می‌پردازد. ولی در هر دو، زمان ماجرا به قرن‌های قبل مربوط است…”. در بخش دیگر کتاب نیز سه نمایش‌نامه چینی با ترجمه “داریوش آشوری” فراهم آمده که عبارت‌اند از: “لی کویی، گرد باد سیاه”، “مهر تقلبی” و “دایره گچی”. در بخشی از کتاب نیز چند تصویر مربوط به نمایش‌های چینی به چاپ رسیده است.

بیرونش شهر، عصر خاکستری، بیرون‌جا صدای کر کننده‌ی آهنگی پر هیاهو از پخش صوت سواری ایستاده؛ بر زمینه‌ی تهران دودآلود با برج‌هایش از قاب شیشه‌ای جلوی سواری دیده می‌شود… . (بخشی از متن کتاب)