ژاک آتالی در این نقاشی پهناور تاریخی و با نگاهی به آینده، تاریخ بشریت را چنان بازگو می‌‌‌‌‌‌کند که تاکنون کمتر کسی این‌‌‌‌‌‌گونه سخن گفته است.
به عقیدۀ وی، انسان از زمان پیدایش خود یعنی چندین میلیون سال پیش همواره خانه‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌دوش بوده است و در حال حاضر نیز با پدیدۀ جهانی‌‌‌‌‌‌سازی در حال تبدیل شدن به نوع جدیدی از خانه‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌دوشی است.
او همان‌‌‌‌‌‌گونه که خانه‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌دوشی را به‌‌‌‌‌‌وجود آورده، عوامل کلیدی تمدن‌‌‌‌‌‌ها را نیز خلق نموده است: آتش، زبان‌‌‌‌‌‌ها، مذاهب، اسب‌‌‌‌‌‌سواری، کشاورزی، پرورش حیوانات، فلزشناسی، دریانوردی، چرخ، مردم‌‌‌‌‌‌سالاری، بازار، موسیقی و هنر. بنابراین، برای یکجانشینان عرصه دیگری مگر ایجاد حصار و قلعه‌‌‌‌‌‌ها، دولت و مالیات باقی نمی‌‌‌‌‌‌ماند. به جز بربرهایی که برای فتح تمدن‌‌‌‌‌‌های عصر جا‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌جا شده‌‌‌‌‌‌اند، انسان‌‌‌‌‌‌های مسافر نیروهای حقیقی خلق همه امپراتوری‌‌‌‌‌‌ها از چین تا روم، از مصر تا امپراتوری امریکای امروز بوده‌‌‌‌‌‌اند. هنگامی که آن‌‌‌‌‌‌ها دروازه‌‌‌‌‌‌های خود را بر خانه‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌دوشان، رهسپاران، بیگانگان و هرگونه جنبشی می‌‌‌‌‌‌بندند، نابودی و نیستی خود را رقم می‌‌‌‌‌‌زنند.
اما امروز آخرین مردمان خانه‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌دوش زیر پتک «جهانی‌‌‌‌‌‌سازی» ناپدید می‌‌‌‌‌‌شوند و دورنماهای نوینی با فن‌‌‌‌‌‌آوری‌‌‌‌‌‌های واقعی یا مجازی جدید سفر، در برابر بشریت گسترده می‌‌‌‌‌‌شوند؛ و قدرت این آخرین امپراتوری یکجانشین یعنی ایالات متحده امریکا پایان می‌‌‌‌‌‌یابد. آنگاه مبارزۀ وحشتناکی میان سه نیروی خانه‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌دوش -بازار، مردم‌‌‌‌‌‌سالاری و ایمان- که در سر اندیشۀ جایگزینی آن را می‌‌‌‌‌‌پرورانند، آغاز می‌‌‌‌‌‌شود. اینان در مقطعی نزدیک، شرایط اخلاقی، فرهنگی، نظامی و سیاسی زمانه ما را روشن می‌‌‌‌‌‌سازند