استعمار در لغت به‌معنای طلب عمران و آبادی است. این واژه زمانی بر سر زبان‌ها افتاد که اروپایی‌ها اعلام کردند هدفشان از رفتن به آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا؛ آبادکردن این نواحی و متمدن‌ساختن مردمان آنهاست. تاریخ اما ثابت کرده است که مفهوم لغوی استعمار کجا و مفهوم عملی آن کجا. چون هر زمان استعمار قدم به درگاهی گذاشت، آبادی از پنجره رخت بست و رفت. اکنون با فرض مفهوم نخست، تاریخ آغاز استعمار را باید از قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی دانست که امپراتوری بریتانیا در ۱۵۹۹با تأسیس کمپانی هند شرقی، پایه‌های سلطه استعماری خود بر مناطق زرخیز جنوب آسیا را تحکیم کرد و ازآن پس، تمامی عملیات استعماری و روابط سلطه‌گرانه خود با ملل جنوب آسیا را ازطریق این کمپانی به پیش برد.

در دل هر یک از داستان ها رازی نهفته است، رازهایی که با جهانی وهم‌آلود در هم تنیده می‌شوند. روایت های استوار بر عدم قطعیت و واقعیت ناپایدار. اتفاق هایی غیر منتظره در روزهایی عادی و مرور خاطرات که با عشق، ترس، شک و فکرهای پنهان همراه است. روایت هایی بسیار زیبا و عجیب و روان شناختی که ذهن یکی از بهترین نویسندگان داستان کوتاه در روزگار معاصر آن ها را آفریده است.

«اتاق نونا» مجموعه ای تحسین برانگیز که جوایز مهمی را از آن خود کرده است و منتقدان بسیاری آن را ستوده‌اند.

ادموند گریفین تک مضراب نگار را نشنیده گرفت و ادامه داد: «این دنیایی که شما انسان ها ساخته بودین رو اگر بخوام توصیفش کنم بسیار جذاب، بسیار پیچیده و متناقض و رنگ و رو رفته و رو به افول و این آخری ها زیادی کثیف شده بود.»

کتاب «در سایه مارسل پروست» اثر «شهلا حائری» در زمینه ی نقد و تفسیر متون ادبی نگاشته شده است. مارسل پروست از مهم ترین نویسندگان، برجسته ترین چهره های ادبی قرن بیستم و بیانگذار رمان نویسی مدرن است. نویسنده ی کتاب «در سایه مارسل پروست» دریچه ای می گشاید به جهانی که مارسل پروست برای ما تصویر می کند.

نمایش نامه زنی که تابستان گذشته رسید مانند داستان ربه کا اثر دافنه دوموریه، حول شخص سومی می گردد که از جهان خاکی رخت بربسته؛ ولی همچنان حضورش در زندگی افراد خانواده حس می شود. داستان زنی که تابستان گذشته رسید، فضایی تاریک دارد و هر چه پیش تر می رویم این تاریکی بیشتر نمودار می شود. دیالوگ نویسی خیلی خوب و حساب شده صورت گرفته و به واکاوی تفاوت شخصیت و جهان بینی انسان ها، برداشت ها و سوتفاهم هایی پرداخته که این روزها همه ما را درگیر خودش کرده است. مسائل ساده ای که با محبت، توجه بیشتر، گوش دادن، برخورد منطقی و قبول حقیقت می توانیم حل شان کنیم.

… برای این که به ستوه اومده ام. برای این که از دست هایی که فقط به درد خودم می خوره، خسته شده م. برای این که من تحقیر شده م. برای این که وقتی می بینم گندم جوونه می زنه، چشمه بی وقفه آب می ده، گوسفندها هزار تا هزار بره به دنیا می آرن، سگ ها… وقتی اینارو می بینم، حس می کنم که من تحقیر شده م. طبیعت تمام زاده های خودشو به رخ من می کشه و من به جای دهن گرم پسرم، روی سینه هام زخم نیشتر حس می کنم.

این نمایشنامه را آلبر کامو، بر اساس رمانی از ویلیام فاکنر نوشته است. این اثر، از کارهای دوره ی جوانی کاموست و چندان شناخته شده نیست. رنج و رستگاری، درون مایه ی اصلی این کار است.

بشر با هر نگاهی که به طبیعت دارد، ابزار جرم می سازد، مهم نیست که این جرم را چه کسی مرتکب می شود، مهم این است که بشر قدرت خودش را در کشف طبیعت به کار می گیرد تا جنایت کند. پس یک دانشمند باید خودش را به فراموشی بزند، حتی اگر لازم باشد خودش را به دیوانگی بزند و برای جلوگیری از جنایتی بزرگ مرتکب جنایت کوچکتری شود، مثل موبیوس در فیزیکدان ها. دورنمات معتقد است که هرگاه چیزی از ذهن بشر فقط یک بار عبور کند، بالاخره روزی در جایی عملی می شود. بنابراین در این نمایشنامه انسان به مبدأ خودش می رسد، انسانی بدون قدرت و بدون نیاز به دانستن اسرار طبیعت، چون انسان به محض دانستن فرمول های طبیعت به جنایت دست خواهد زد.

این کتاب، حکایت گر تفکری متفاوت در مواجهه با موضوع ها و مسائل مهم زندگی است.
اندیشه ی زیربنایی چنین تفکری نوعی اندیشه ورزی معکوس است که به ما یاد می دهد در برخورد با شرایط، شکیبایی بیشتری نشان دهیم و به نحو دیگری فکر کنیم.
چنین مسیر اندیشه ورزانه ای به ما یادآوری می کند که همه ی امور در عین حال که می توانند جنبه های ناخوشایندی داشته باشند، ویژگی های متفاوتی را نیز دربرمی گیرند.
به همین دلیل، جستجوی ذهنی متفاوت اساس این کتاب را تشکیل می دهد و یادآوری می کند که واقعیت ها همانی نیستند که ما می فهمیم و درک می کنیم. امید است این کتاب، بتواند راهنمای خوبی در این نوع از شیوه ی تفکر، دیدن و حتی بودن متفاوت باشد و…

در واکاوی بیمارانی که از مشکلات شدید جسمی رنج می‌برند، اساسا هرگز جسم را لمس نمی‌کنیم و به‌طور غیر‌مستقیم با جسم در ارتباط هستیم، ما در جایگاه مشاهده‌گر نسبت به آن قرار داریم و از طریق صدای بدن با تاریخچه‌ای نا‌نوشته از سوگ و تروماهای اولیه‌ی پردازش‌نشده ارتباط برقرار می‌کنیم. بحث و گفتگو بر سر روانکاوی بیماری‌های روان‌تنی که توان نماد‌پردازی ندارند از موضوعات جنجال‌برانگیز مهمی است که در روانکاوی معاصر مطرح است. این کتاب یکی از دستاوردهای بی‌نظیر کمیته‌ی انتشارات IPA است که به‌عنوان کتاب مرجع برای فهم بیماری‌های روان‌تنی معرفی شده است. در این کتاب با دیدگاه‌های کلیدی و اصلی متفکرانی مانند آندره گرین، فرانتس الکساندر، پیر مارتی، جویس مک‌دوگال، آیزنشتاین و… آشنا می‌شویم.
در این جا مجموعه مقالاتی متنوع که هم از دیدگاه معاصر و هم با توجه به نظرات فروید به تحلیل بیماری‌های روان‌تنی پرداخته‌اند گردآوری شده است. در هر فصل، علاوه بر مباحث تئوری جذاب، موارد بالینی متعددی نیز مطرح شده که به خواننده اجازه می‌دهند تا روش فکری و تفسیر و موضع تئوری تحلیلگر را در بیماران دنبال کنند. این کتاب از حیث تکثرگرایی و تنوع کتابی برجسته تلقی می‌شود و خوانندگان معمول را به‌اندازه‌ی روانکاوان و محققان برجسته تحت تأثیر قرار می‌دهد و…

حتی خورشید هم تاریکی دارد. اگر بگوییم که هیچ چیز معنی ندارد،باید نتیجه بگیریم که جهان بیهوده و مهمل است.اما آیا واقعا هیچ چیز معنایی ندارد؟من هیچ گاه معتقد به چنین چیزی نبوده ام. انسان تنها آفریده ای است که نمیخواهد همان باشد که هست. به دست آوردن خوشبختی بزرگ ترین پیروزی در زندگی است. بدون کار،هر نوع زندگی فاسد میشود. ترجیح میدهم طوری زندگی کنم که گویی خدا هست و وقتی مردم بفهمم که نیست.تا این که طوری زندگی کنم که انگار خدا نیست و وقتی مردم بفهمم که هست. ما میخواهیم در برابر سرنیزه هرگز سر تسلیم فرود نیاوریم تا قدرتی که در خدمت اندیشه نیست چیره نگردد…انسان برای ادامه ی «این تلاش»آفریده شده است.باید بدانیم که چه میخواهیم!به اندیشه معتقد باشیم،حتی اگر قدرت،برای فریفتن ما نقاب عقیده یا رفاه به چهره ی خود بزند… در جهانی که ناگهان از هر خیالی واهی و از هر نوری محروم شده است. انسان احساس میکند که بیگانه است. محبوب کسی نبودن فقط یک بدشانسی است،در حالی که عاشق نبودن،یک بدبختی است.

کتاب مرگ تصادفی یک آنارشیست، نمایشنامه ای اثر داریو فو است که برای اولین بار در سال 1970 انتشار یافت. این نمایشنامه که یکی از آثار کلاسیک قرن بیستم به حساب می آید، در سرتاسر جهان و بیش از 40 کشور به اجرا درآمده است. مرگ تصادفی یک آنارشیست، هجویه ای گزنده و بسیار خنده دار از فساد سیاسی است و به پرونده ی یک کارگر آنارشیست خط آهن می پردازد که در سال 1969 از پنجره ی ساختمان مرکز فرماندهی پلیس به پایین پرت می شود و جانش را از دست می دهد. این اثر جنجال برانگیز از داریو فو در دو سال ابتدایی اجرایش، بیش از نیم میلیون مخاطب را به سالن های تئاتر کشاند و نام خود را به عنوان یکی از برترین آثار نمایشی دوران مطرح کرد.

نمایشک در قالب مینی مالیسم (کمینه گرا) قابل تعریف است و این نگرش در همه ی ابعاد آن از شخصیت پردازی و پیرنگ و گفت و گو گرفته تا پردازش صحنه انتخاب لباس به کارگیری نور و صدا باید جریان یابد.
بلیط تئاتر و چهار نمایش همراه سال 1367 با بازی زنده یاد خسرو شکیبایی هایده حائری و پروین کوشیار روی صحنه رفت. بپا از اتوبوس جا نمونی سال 1389 و از یک تا ده دقیقه نمایش سال 1397 که هر سه به کارگردانی هایده حائری مترجم کتاب حاضر اجرا و با موفقیت همراه شده اند.
سطح آگاهی و شناخت حائری از گونه های نمایشی در غرب و تحصیل او در کشوری که بیشتر جربان های درام نویسی از نیمه ی دوم قرن بیستم در آن شکل گرفته و به ویژه شناخت این کارگردان تئاتر از شیوه های اجرایی و بازیگری در گونه های مختلف درام نویسی آمریکایی وقتی در اجرای موفق او تبلور پیدا می کند حسرت هر تماشاگری را نسبت به سال هایی که کارگردانی نکرده بر می انگیزد.

«رمولوس کبیر» نمایش‌نامه‌ای است نفیس به قلم فریدریش دورنمات آلمانی. این کتاب توسط حمید سمندریان به فارسی ترجمه شده و انتشارات قطره آن را به چاپ رسانده است.

از اواخر دهه‌ی پنجاه میلادی با سبکی نو در حوزه‌ی ادبیات و تئاتر روبه رو شدیم، دوره ای تحت عنوان ابزورد یا پوچ گرایی . این سبک نشأت گرفته از تلخی و سیاهی بر جای مانده از تحولات سیاسی، فرهنگی است که در آن سال ها اتفاق افتاد. از جنگ جهانی دوم گرفته تا انقلاب روسیه و فروپاشی شوروی سابق. هنرمندان و نویسندگانی که تحت تأثیر این شرایط بودند واقع گرایی و حالت روایی سبک کلاسیک را به طور کل انکار کردند و نهضتی نوین را پایه گذاری کردند. سردمداران این نهضت معتقد بودند که مدرنیته چیزی جز پوچ گرایی محض نیست و دست آوردی غیر از ناامیدی و تخریب ندارد. فریدریش دورنمات در این بین یکی از انبوه نویسندگانی است که اثر خود را بر پایه‌ی سبک نوظهور ابزورد خلق کرد، اگرچه می توان با کمی تأمل در این داستان این نمایشنامه به حالات و ذهنیات ژرف نویسنده دست پیدا کرد و هدف او از خلق این تراژدی را درک کرد.

تئاتر همواره جایگاه اساسی را در زندگی هنری روسی به خود اختصاص داده است. نقاشان پیشرو بسیاری در اوایل قرن بیستم به تجربه اندوزی با صحنه‌ی تیاتر به مثابه‌ی یک آزمایشگاه تصویری مشغول شدند. هنرمندانی چون اکستر، لیستسکی، مالویچ، پوپوا، رود چنکو، استاپنوا و تاتلین انقلابی در لباس، دکور و طراحی پوستر به راه انداختند و حیاتی خلاقانه به صحنه بخشیدند که تا کنون نیز به ندرت همتایی داشته است. آن ها محیط هایی متشکل از بناهای سه بعدی را جایگزین پرده های پس زمینه‌ی نقاشی شده کردند و یک زبان تصویری اصولی را به کار گرفتند که از طریق آن قادر به خلق تصاویری شدند که حتی هنوز هم به طرزی حیرت انگیز مدرن به نظر می آیند.

بسیاری از این آثار هنری دهه‌ها توقیف شده بودند و حضور کنونی آن ها فرصتی بی بدیل را برای مستند سازی و ارزیابی مجدد تجربیات تئاتری روسی در خلال سال های پیش پ پس از انقلاب فراهم آورده است. کتاب حاضر که سرشار از تصویرسازی است نمایشگاهی را به همراه خود دارد که ننسی ون نورمن بائر از موزه‌ی هنری های زیبای سان فرانسیسکو سازمان داده است. این کتاب همچنین از آرا و پژوهش های محقق بین المللی، جان‌ای بولت، و کارمندان موزه‌ی تئاتر در ایالت باخروشین بهره مند است.

آثاری که در کتاب آمده اند به سبب کیفیت تصویری درخشانشان و نیز بینشی که ز تاریخ پرفراز و نشیب تئاتر آوانگارد روسی در یک بستر فرهنگی متغیر ارائه می دهند انتخاب شده اند.