نویسنده: آنتون آرتو
مترجم: جلال ستاری
نشر: مرکز
توضیحات: کتاب «فرهنگ، تئاتر و طاعون» نوشته‌ی «آنتونن آرتو» را «جلال ستاری» به فارسی برگردانده است. این کتاب دو مقاله‌ی «فرهنگ»‌ و «تئاتر به‌سان طاعون» از کتاب «تئاتر و همزادش» نوشته‌ی آرتو و همچنین نقدهایی که بر این مقالات از سوی صاحب‌نظران شده را دربردارد. در توضیح پشت جلد کتاب آمده است: «تئاتر به زعم آرتو با طاعون قابل قیاس است، معهذا تئاتر برتر از طاعون است زیرا برخلاف طاعون، آفتابی کردن واقعیت در تئاتر، کاری دائمی و وقفه‌ناپذیر و مستمر است بدین معنی که تئاتر هیچگاه نزاعی را قاطعانه فیصله نمی‌دهد بلکه گشایشش را همواره به عهده تعوق می‌افکند. در بیماری‌های مسری، البته مرگ‌ و میر واقعیت دارد ولی نیروی شر با کشتار پایان می‌گیرد. اما در تئاتر برعکس، این نیرو که به تئاتر یاری می‌رساند پایانی ندارد زیرا حقیقتا هرگز ته نمی‌کشد بلکه همواره بالقوه ماندگار است.» کتاب حاضر را نشر «مرکز» منتشر کرده است.

نویسنده: ژان دووینیو
مترجم: جلال ستاری
نشر: مرکز
توضیحات: کتاب «جامعه شناسی تئاتر» اثر «ژان دووینیو» و ترجمه‌ی «جلال ستاری» است. در توضیحات پشت جلد کتاب آمده است: «جامعه‌شناسی تئاتر نوشته ژان دووینیو، که از برترین نظریه‌پردازان بلند‌پایه در جامعه‌شناسی هنر، من جمله جامعه‌شناسی تئاتر است. پژوهشی اساسی برای شناخت موجبات پیدایی و ریشه‌بندی تئاتر و دگرگونی‌هایش در جوامع غرب از تراژدی‌های یونان باستان تا نمایش‌های دینی قرون وسطا و درام‌های درخشان عصر الیزابت و اسپانیای آن روزگار و نمایش‌نامه‌های نویسندگان امروزی است. اما نظر به آن‌که پژوهشی اندیشمندانه است، فایده‌اش تنها منحصر به جوامع غربی صاحب هنر تئاتر نمی‌شود، بلکه خواننده‌ی ایرانی هم از آن نکته‌ها می‌توان آموخت.» شهاب الدین عادل، عضو هیات علمی دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر تهران در نشستی راجع به این کتاب گفت: «من در حدود 10 سال است که دروس تخصصی جامعه‌شناسی سینما و جامعه‌شناسی تئاتر را در دانشکده‌های مختلف تدریس می‌کنم. یکی از مشکلاتی که ما در این دروس داریم، نبودن منبع آکادمیک است. بر اساس شناختی که من از مترجم دارم، مطمئن هستم که این کتاب را بر اساس همین نیاز آکادمیک جامعه ایرانی ترجمه کرده است.» کتاب حاضر را نشر «مرکز» منتشر کرده است.

نویسنده: مونیک دو بوکور
مترجم: جلال ستاری
نشر: مرکز
توضیحات: مردمان “وحشی” و “بدوی” و جماعاتی چند که بر اثر فتوحات “تمدن”، در شرف نابودی و اضمحلال‌ند، هنوز گواهان جهانی شگرفند زیرا آن جهان، مخلوق ذهن آدمی است و تخیلی است و بشر چنین می اندیشد که در آن جهان، در بستر فعل و انفعالات پیچیده و شکوهمند قوای زمینی و کیهانی، جا و مقام طبیعی خود را در همسایگی حیوانات و نباتات و احجار و عناصر چهارگانه دارد. در ذهن انسان عصر جدید، شعر حافظۀ این مناسبات کهن انسان با جهان است که به زبان تصاویر و نه مفاهیم بیان میشود و اندیشه ای نمادی، مدیر و مدبر آنهاست.
امروزه، خواست فروکشیدن خرد از مسندش و مخالفت و ستیزه رویی با علم، فقط کار سفیهان است. حسرت و دلتنگی ممکن است موجب شود که برخی بی هیچ قید و بند، به نظامی نمادی گردن نهند و می‌دانیم که کم نیستند حلقه‌های هنری و ادبی و پیران و مرشدان و پیامبرانی که مدعی در اختیار داشتن گوهر فرزانگی‌اند که تاریخ، امکان هیچگونه تأثیر و تصرف را در آن ندارد. اوراد و طلسماتی چند ممکن است به بعضی در زندگی مدد کنند، اما خطاست اگر چیزی را که فقط تکرار بعضی شعارها و مشاهدۀ تصاویری باسمه‌ای و قالبی است، به جای شعری غنی و سرشار بگیریم…
آدمی آموخته است که در باب جهان و واقعیتش بیندیشد، اما جهانی را که وی در آن می زید، همانگونه که حسش میکند و از آن قوت و روزی میخورد و تصاویرش بر صفحۀ نگاره‌نمای روح انعکاس می یابند، در می یابد؛ و دو چیز که مقوم آدم یعنی موجودی است که استعداد شایان و شگرفی برای آزادانه اندیشیدن و آزادانه خیال بافتن و آزادانه عمل کردن دارد به این جهان شکل و رنگ می بخشد: میل زیستن و بیم مردن. در نظر این انسان و به نظر ما همه، هر وجود یا هر شیئی تنها آن نیست که علم تعریف می کند، بلکه همۀ موجودات و چیزهای همانندشان و همۀ چیزهایی که آنها تذکار می دهند و همۀ حوادث و داستان‌هایی که در آنها نقشی دارند. و معنای این سخن اینست که هر درخت، همواره چیزی بیش از همان درخت است و هر مار، موجودی بیش از همان مار. چشمۀ روشن و جوشان رمز، همچنان بی وقفه در بستر تجارب آدمی جاری است و می‌توان بر این اعتقاد بود که هر کس لایق همان تصاویری است که دارد و رمز از آن کسی است که به دستش می آورد و جهان مال کسانی است که به تمام و کمال و با همۀ قدرت و نیروی تخیل خویش تجربه‌اش می کنند و شعر متعلق به کسانی است که آنرا سروده اند.