هروان جهاد و مقاومت دو راه بیشتر نمی‌دیدند: تسلیم به دشمنان اسلام و وطن یا فدا نمودن جان‌های خویش و پیوستن به جمع دو میلیون شهید دیگر و بخصوص سردارشان، مسعود. همه یکصدا و با انگیزة دوچندان این حرکت را آغاز نمودند، کینه‌ورزی به دشمنان و قاتلین مهمان‌نما به اوج خود بود… انتقام، انتقام و انتقام. اما بزودی و با یک لحظة ملکوتی و با تقدیر الهی، سرنوشت این رهروان به نابودی نرفت، بلکه به مسیر کاملاً شفافی و با سرعت زیاد به سمت هدف حرکت نمود؛ چیزی که انتظارش را نداشتند. هنوز اشک چشمان همه خشک بود و هنوز عقدة دل هیچ‌کس خالی نشده بود که مجاهدین و مقاومت‌گران، دشمنان خود را نیست و نابود دیدند همچون ملل ستمگر گذشته… این لطف الهی چطور صورت گرفت و مردم افغانستان چرا نجات نیافتند؟ من هم یکی از این یاران معتقد به مسعود هستم که شاهد حوادث فوق بودم. بعد از بیست سال همراهی و همکاری با مسعود برای خدا و مردم مجاهد افغانستان، تقدیر این بود که در بین چند نفر، من در خواجه بهاءالدین زنده بمانم و این خاطره را برای مردم خویش روایت کنم، تا شاهد کمی و کاستی‌های خویش و سایرین باشیم و همة تقدیر و خیر و شر را از جانب الهی بدانیم؛ عقیده‌ای‌ که برای آن جهاد کردیم و مقاومت را تقویت نمودیم.