هم‌زمان که علمِ قرن بیستمی به پیشرفت‌هایی بی‌سابقه دست می‌یافت، دامنه‌ی آگاهی ما از محدودیت‌های خودِ دانش علمی را نیز گسترد. دیوید پیت، ‌به‌مدد استعاره‌هایی موجز و روشن، فلسفه‌ی علم را از قرن نوزدهم تا بیستم دنبال می‌کند و نشان می‌دهد که ایمانِ ادوارِ پیشین به اعتبار و پایاییِ پژوهش‌های علمی ـ و این باور که پیش‌بینیِ هرچیز و همه‌چیز (از ذرات زیراتمی گرفته تا مردم) به‌لحاظ نظری ممکن است ـ چه‌طور در قرن بیستم به چشم‌به‌هم‌زدنی به لرزه افتاد. پیت به‌ویژه بر این تأکید می‌کند که نظریه‌ی نسبیت، مکانیک کوانتومی، و نظریه‌ی آشوب چه‌‌گونه جهان‌بینی ما را دستخوشِ تحولاتی بنیادین قرار دادند. او این تغییرات را در زبان، هنر، فلسفه، جامعه، ‌اقتصاد و سیاست نیز پی می‌گیرد تا بینشی متناسب با دنیای امروزمان به دست دهد. کتابی خوش‌خوان که هم جذاب است و هم بیش از آن‌که در پی پاسخ برآید پرسش می‌انگیزد…