رمان «عشق» نوشته‌ نویسنده معروف ترکیه؛ الیف شافاک است. این رمان به شرح داستان زندگی زنی آمریکایی و تأثیر حکایت عرفانی مولانا و شمس در زندگی وی می‌پردازد.

خالی‌بودن جای مفهوم عشق در زندگی این زن و فرازونشیب‌هایی که با همراهی درویشی از دیار عرفان رفته‌رفته هموار می‌شود، در حقیقت بازگوکننده‌ نقش فقدان معنویات در زندگی‌های امروزی است و تأثیر عرفان دنیای شرق در حیات متمدن غرب را به تصویر می‌کشد.

چهل قانون عشق که در جریان رویدادهای رمان به مرور بیان می‌شود، بهترین راهنما برای یک زندگی ایدئال در سایه‌سار توجه به حق و حقیقت و دوری از پیش‌داوری‌های معمول در روابط انسانی است. این کتاب یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های تاریخ در ایران محسوب می‌شود و تاکنون بیش از ۵۰۰هزار نسخه از این رمان به فروش رسیده است.

کتاب پیش‌رو گزیده چند مقاله از آنتونیو گرامشی است.

این مقالات همگی به دوران تولد فاشیسم در ایتالیا مربوط می‌شوند؛ دورانی که در بنیتو موسولینی درحال قدرت‌گیری بود و چپ هیچ برنامه منسجمی برای مبارزه با این موج جدید در چنته نداشت. گرامشی را باید در دل همین وضعیت نومیدانه جست؛ وضعیتی که در آن هیچ امیدی برای بهبود وجود ندارد و گویی هیچ کورسویی از رهایی به‌چشم نمی‌آید.

اگر بتوان امروزه از گرامشی درسی گرفت، این درس هماره درک رادیکالیته نهفته در این نومیدی است.

«برف بی صداس… ولی آب صدا داره، انگار یه نجواست… باد ولی جیغ می‌کشه. کنار گوشِت… آروم… آروم جیغ می‌کشه… آفتاب بی‌صداس ولی. رنگ می‌پاشه روی شونه ت… خورشید آهنگ داره… پرتاب می‌کنه آفتابو با آهنگ… هوا هم که فریاده. هیچی هم جز فریاد نیست… ولی نور… کِش داره… می‌گذره؛ ممتد. نور هم بی‌صداس، مطلقِ صفرِ صداست. تاریکی از اونم ساکت تره. زیر مطلقِ صفرِ صداس. تاریکی بی‌صداس. عین برف. صدا بی‌صداس. از کنارت که می‌گذره، انگار مُرده گذشته؛ هیچ که هیچ. صدا بی‌صداس، عین برف، عین تاریکی، عین تو.»

«میز» و «1979» دو نمایشنامه‌ای هستند که بهار کاتوزی نوشته و در قالب یک کتاب منتشر شده است. نمایش‌نامه‌ی «میز» که در ابتدای کتاب آمده است، فضای یک خانه را به‌تصویر می‌کشد که اعضای خانواده در آن همزمان با سقف و چهارستون خانه، در روابط میان خودشان هم دچار شکاف و گسست شده‌اند، گسستی میان سه نسل و در عین حال با جنسیت و روحیات متفاوت. باران می‌آید و سقف خانه در حال فروریختن است و اعضای خانه با یکدیگر در این باره چالش می‌کنند و ما را هم با این چالش همراه کرده‌اند.
اما نمایشنامه‌ی دوم یعنی «1979» یک تک‌گویی طولانی‌ست و بازیگر در آن نقش خود نویسنده یا همان بهار کاتوزی را ایفا می‌کند. ماجرا به ابتدای انقلاب برمی‌گردد و دوستی دیرینه‌ی پدر بهار با محسن مخملباف و همزمان، متن پیوندی ناگسستنی با تاریخ سینمای ایران و جهان برقرار می‌کند. جذابیت نمایشنامه به مستندنمایی و در عین حال جزئیات دراماتیک شخصیتهایی است که همه را راوی پیش رویمان تجسم می‌بخشد.

«آناکارنینا» نمایشنامه‌ای است مملو از غافلگیری و لحظات دراماتیک که دو شخصیت آن، به‌طور مداوم سعی دارند به یکدیگر شوک وارد کنند و در این میان این تماشاگر است که در شوک‌های پیاپی قرار می‌گیرد. مجری محبوب یک شوی تلویزیونی پرطرفدار همسر سابق خود که یک سوپراستار زن سینماست، به برنامه دعوت می‌کند و این دو در مقابل دوربین زنده و جلوی چشم میلیون‌ها نفر از مسائل شخصی‌شان پرده بر می‌دارند. دو نمایشنامه موجود در این کتاب کاملا غافلگیرتان می‌کند…

نویسنده ی کتاب «ایده» در ابتدای اثر می گوید:
«اگر عاشق داستان هستید، اگر عاشق سینما یا تئاتر هستید توصیه می کنم این کتاب را بخوانید اما اگر عاشق نوشتن برای هر کدام از این ها هستید باید این کتاب را بخوانید.» این توصیه، به ویژه برای نویسندگانی که هنوز به این باور نرسیده اند بخش عمده ای از سرنوشت یک اثر روایی( از قبیل داستان، نمایشنامه، فیلمنامه و…) در مرحله ی پیش تولید آن و به هنگام پرورش ایدهی اثر رقم می خورد بسیار کارآمد است.
اریک بورک در «ایده» تلاش می کند قدرت تشخیص ایده ی خوب از بد و همچنین مراحل پرورش یک ایده و پخته کردن آن را به نویسندگان و علاقه مندان نویسندگی بیاموزد. در بخشی از کتاب نیز او به یکی از پرسش های اساسی نویسندگان نوقلم پاسخ می دهد:
« ایده ها از کجا می آیند؟»

این کتاب بدون هیچ تردیدی اثری است بسیار اصیل از ارنستو لاکلائو که با تسلط تمام در راه کاوشی فلسفی و سیاسی قدم می‌گذارد و استادانه دریچه‌های ذهن ما را به سوی واقعیت سیادت‌طلبی و سازوکارهای سوسیالیستی می‌گشاید. در قالب مباحثاتی قابل تامل از زبان او می‌شنویم که برساخت همسانی‌های مردمی چگونه در کالبد کنشگران جمعی پدیدار می‌شود و با دنبال کردن تحلیل‌های نظری او که از صدها منبع تجربی در زمینه‌های متعدد تاریخی و جغرافیایی و البته روان‌شناسی توده مایه گرفته است، قدم‌به‌قدم در خوانش انتقادی ادبیات موجود در مورد پوپولیسم با او همراه می‌شویم. او رابطه‌ی پوپولیسم را با دمکراسی و منطق بازنمایی پیش چشم ما قرار می‌دهد و رویکرد خود را از نگاه ژیژک ، هارت، نِگری و رانسیر متمایز می‌کند.
.
– این کتاب برای تمام کسانی که به پرسش همسانی سیاسی در جوامع کنونی علاقه‌مند هستند، یک منبع مطالعاتی اساسی است. آنچه در این کتاب می‌آید با مضامینی از نظرات کورستاژه ماکسیمیلانو ای، فیلسوف آرژانتینی، از دانشگاه لیدز در مورد این اثر تامل برانگیز درآمیخته است.
.
– لاکلائو که یکی از بنیانگذاران مکتب تحلیل گفتمان اِسِکس در انگلستان است، در خلال تفاسیر منسجم در باب پوپولیسم چنان بر طبل استدلال می‌کوبد که آوای هشیاری‌بخش آن در فضای عـلوم اجتماعی و فلسـفه همچنـان طنین‌انداز است، چه او مجـدانه کوشـیده است تا با دور کردن پوپولیسم از زبان تلخ و سیاه‌نما، یا تحلیل‌هایی در حوزه‌ی آسیب‌شناسی اجتماعی نشان دهد که این مفهوم به‌واقع هسته‌ی اصلی سیاست است؛ روشی است برای پرداختن به مطالبات، یعنی به آنچه که یک موضوع و مباحثه‌ی مشترک را می‌سازد و به یک همسانی مشترک راه می‌یابد.

گلاره عباسی در اولین داستان خود کتاب «مریلین مونرو سر جردن» به تنهایی های یک زن افسرده‌ی خانه دار عینیت بخشیده است و در ارایه‌ی اطلاعات به مخاطب مقتصدانه و هوشیارانه عمل کرده است. در لا‌به‌لای روایت‌ مملو از تلاطم های درونی زنی که میل داشته بازیگر سینما شود، زنی که زیبا بوده، زنی که در اجتماع فعال بوده و حال هیچکدام این‌ها نیست و در عوض در دو قطب شیدایی و افسردگی دست و پا می‌زند، به خطری که سلامتی این زن را تهدید می‌کند پی می بریم و دلمان می‌خواهد برای او کاری بکنیم. گلاره عباسی که خود بازیگر سینما است، در اثرش به خوبی توانسته از عناصر سینمایی بهره‌ی روایی ببرد، او پیش از آنکه به بازیگری روی بیاورد نویسنده بوده و چندین داستان کوتاه از او در نشریات مختلف منتشر شده است. نسخه‌ی اولیه‌ی این رمان کوتاه هم حاصل تلاش های نوشتاری او در انتهای دهه‌ی هشتاد شمسی است و دردهه‌ی نود بارها بازنویسی شده است.

اگر اسلام هرگز وجود نداشت چه؟ برای برخی، این یک فکر آرامش بخش است: بدون برخورد تمدن ها، بدون جنگ های مقدس، بدون تروریست. اما اگر اصلا اینطور نبود چه؟ در کتاب جهانی بدون اسلام، گراهام ای. فولر ما را در سفری روشنگر در تاریخ، ژئوپلیتیک و دین راهنمایی می‌کند تا بررسی کنیم که آیا اسلام واقعا عامل برخی از عاطفی‌ترین و مهم‌ترین بحران‌های بین‌المللی امروزی است یا خیر. فولر ما را از تولد اسلام تا سقوط روم تا ظهور و فروپاشی امپراتوری عثمانی می برد. او به بررسی و تحلیل ریشه های تروریسم، درگیری در اسرائیل و نقش اسلام در حمایت و انرژی بخشیدن به مبارزه ضد امپراتوری می پردازد. به طرز تحریک آمیزی، او دریافت که برخلاف ادعای بسیاری از سیاستمداران، متفکران، متکلمان و سربازان، جهان بدون اسلام ممکن است تفاوت زیادی با آنچه امروز می شناسیم به نظر نرسد.

“ایران و امریکا” اثر “جان قزوینیان” کتابی است که “تاریخ یک رابطه از 1720 تا 2020” میان این دو کشور را بررسی می‌کند. این کتاب که به قلم یکی از مورخین معتبر به رشته‌ی تحریر درآمده، تصویری بسیار جاه طلبانه و روشنگرانه از تاریخ پیوند خورده‌ی ایران و آمریکا را نشان می‌دهد؛ دو کشوری که زمانی متحد یکدیگر بودند و اکنون دشمن یکدیگر هستند.
“جان قزوینیان” قصه‌ی پیچیده‌ی روابط این دو کشور را به امپراتوری بزرگ ایران در قرن هجدهم بازمی‌گرداند؛ یعنی دوره‌ای که برای “توماس جفرسون” و “جان کوئینسی آدامز” بسیار قابل توجه و تحسین برانگیز بود و با مطالعه‌ی تاریخ غنی و جذابش، آن را ایده‌آلی جهت الگو گرفتن برای دولت جدید خود می‌دانستند.
این مورخ ایرانی الاصل و تحصیلکرده در آکسفورد، ما را به چهار فصل روابط “ایران و امریکا” خواهد برد و بهار شیفتگی متقابل، تابستان تعاملات اولیه، پاییز روابط نزدیک استراتژیک و زمستان طولانی و تاریک نفرت متقابل را بررسی خواهد کرد. بر اساس سالها تحقیق آرشیوی در ایالات متحده و ایران، از جمله با دسترسی به آرشیوهای دولتی ایران که به ندرت در دسترس محققان غربی است، “جان قزوینیان” توضیح می‌دهد که همه چیز کجا، چگونه و چه زمانی اشتباه پیش رفت. کتاب “ایران و امریکا” نشان می‌دهد که چرا دو کشوری که زمانی ارتباط عمیقی با یکدیگر داشتند، به دشمنان سرسخت تبدیل شده‌اند و چرا نباید اینطور می‌شد.
این مطالعه، یک شیرجه‌ی عمیق در تاریخ روابط بین “ایران و امریکا” است که در آن “تاریخ یک رابطه از1720تا2020” توسط یک نویسنده‌ی ایرانی و بومی که اکنون در دانشگاه پنسیلوانیا در فیلادلفیا مورخ است، بررسی می‌شود؛ بنابراین می‌توان به این مساله اطمینان کرد که او با هر دو طرف رابطه آشنا است.