نویسنده در این کتاب با استفاده از منابع ایرانی در زمان هخامنشی نظیر لوح‌ها و کتیبه‌های تخت جمشید و منابع بابلی نوین، بر آن است تا اهمیت و نقش سیاسی و اقتصادی زنان را در نخستین شاهنشاهی ایرانی پارسی ( 331 559ق.م) به تصویر بکشد. «القاب بانوان درباری»، «ازدواج‌های سلطنتی»، «زنان درباری و دربار هخامنشی» و «زنان و اقتصاد ایران هخامنشی» عناوین اصلی کتاب هستند. نویسنده با این سخن که زنان ایرانی عملکرد خودسرانه‌ای در سیاست داشته‌اند موافق نیست. او سلسله مراتبی بین زنان اشراف و زنان درباری قائل می‌شود که در رأس آن مادر شاه و همسر شاه قرار داشته‌اند. او خاطر نشان می‌کند: زنان درباری از موقعیتی برخوردار بودند که به آنها امکان می‌داد با صدور فرمان به مأموران خود، استفاده از مهر خود و استخدام کارمندان اداری برای اجرای کارهایشان اختیار تام محصول املاکشان را داشته باشند. این زنان همچنین مراکز تولید نیروی کار متعلق به خود را داشتند .مدارک بابلی حاکی از آن است که زنان نجبا نیز اقدامات اقتصادی مشابهی انجام می‌دادند. در این بررسی سعی بر این بوده است که در مورد مسئلۀ زنان درباری و غیردرباری بر اساس منابع خاور نزدیک باستان و همچنین منابع یونانی بحث شود… با توجه به این مدارک، نمی‌توان کماکان بر این نگرش پای فشرد که زنان در دربار هخامنشی صرفاً توده‌ای بی‌اعتبار بودند که بی هیچ نقش و هدفی در پس دیوارهای کاخ زندگی می‌کردند.