هملت را باید مشهورترین نقش نمایشی جهان دانست. علاقه‌ مردم به شخصیت او و به نمایشنامه‌ شکسپیر که سرگذشت او را بازمی‌گوید، از آغاز بسیار بوده و هنوز ادامه دارد. هنوز درباره‌ این شخصیت کتاب‌ها می‌نویسند و برداشت‌های اجرایی از آن بر صحنه‌ها پرشمار و متفاوت است.

زنده‌بودن و اهمیت‌داشتن همیشگی هملت مانند انگشت‌شماری از شخصیت‌های داستانی، به این علت است که تجربه‌های او، آن‌گونه که در نمایشنامه می‌آید، تجربه‌های شخصی و خفته‌ ما را بیدار می‌کند. این گفته به آن معنا نیست که همه‌ ما درپی انتقام خون پدر هستیم یا یکی از نزدیکانمان را نفرین می‌کنیم، با عشقی شوم و بدفرجام سروکار داریم یا رویدادهای زندگی‌مان با پیرنگ این نمایش شکسپیر شباهتی نزدیک دارد. به‌معنای این نیز نیست که هملت در رویارویی با دشواری‌های زندگی شیوه‌ای به‌کار می‌گیرد که با واکنش‌های طبیعی و درونی ما کاملاً همخوانی دارد. در کشورهای انگلیسی‌زبان می‌‌گویند که هملت برای هیچ‌کس موضوع تازه‌ای نیست؛ زیرا همه‌ کتاب‌خوان‌ها نام او را در کتابی دیده و به احتمال زیاد داستانش را خوانده‌اند و برخی که اهل پژوهش و بررسی‌اند با تأملات و احساسات پرشور هملت آشنایی دارند. ما خود نیز، چون در ورطه‌ دشواری‌ها قرار گیریم، احساساتی همانند احساسات او خواهیم داشت و همچون او با تأمل بسیار فرازوفرود رویدادها را خواهیم سنجید.

کتاب مکبث، نمایشنامه‌ای نوشته ویلیام شکسپیر است که در سال 1606 به دنیای ادبیات عرضه شد؛ ژنرالی شجاع و اسکاتلندی به نام مکبث، از سه جادوگر می‌شنود که روزی پادشاه اسکاتلند خواهد شد. مکبث به‌خاطر جاه‌طلبی فراوان خود و تشویق‌های همسرش، پادشاه دانکن را به قتل می‌رساند و تخت پادشاهی اسکاتلند را از آنِ خود می‌کند؛ اما پس از این اتفاق، احساس گناه و جنون به سراغش می‌آیند. او مجبور می‌شود به‌خاطر مراقبت از خود و قدرتش، دست به قتل‌های بیشتر و بیشتری بزند و خیلی زود به حاکمی مستبد و زورگو تبدیل شود. این قتل‌ها و جنگ داخلی متعاقب آن‌ها، مکبث و بانو مکبث را به‌تدریج به وادی جنون و مرگ می‌کشانند.

کتاب رومئو و ژولیت، نمایشنامه‌ای تراژیک و عاشقانه نوشته ویلیام شکسپیر است که در سال 1597 نگاشته شد. شکسپیر در این نمایشنامه جاودان، جهانی سرشار از خشونت و تضاد میان نسل‌ها را خلق می‌کند که در آن، دو نوجوان اسیر عشقی جانسوز شده‌اند. خانوده‌های رومئو و ژولیت، نه‌تنها با این عشق مخالف‌اند؛ بلکه در نبردی خونین با هم هستند و هریک تلاش می‌کنند تا عضوی از خانواده دیگر را در خیابان‌های ورونا به قتل برسانند. هربار که یکی از اعضای این دو خانواده در نبردی میان آن‌ها کشته می‌شود، خویشاوندانش به هر طریقی سعی می‌کنند انتقام خون او را از قاتل بگیرند. به‌خاطر این دشمنی، اگر خانواده رومئو او را با ژولیت ببیند، بی‌تردید او را خواهند کشت. زمانی که رومئو به تبعید فرستاده می‌شود، به‌نظر می‌رسد تنها راهی که جولیت می‌تواند از مجبورشدن به ازدواج با شخصی دیگر اجتناب کند، پایان‌دادن به زندگی خود است. انگار در دنیای خشونت‌آمیز و خونین این نمایشنامه ماندگار، عاشقان تنها می‌توانند پس از مرگ به یکدیگر برسند.