در این کتاب ویلیام گلاسر با هوشمندی نظریه کنترل خود را با نظریه ادوارد دمینگ تلفیق می‌کند تا توضیج دهد که کیفیت درواقع چیست و مدیران برای دستیابی به آن باید چه کارهایی انجام دهند. او توضیح می‌دهد درحالی‌که بسیاری از مدیران آمریکایی به‌خوبی می‌دانند که سهم بازار را برای رقابت با بازار خارجی از دست می‌دهند، به‌ویژه در رقابت با شرکت‌های ژاپنی که نظریه‌های دکتر دمینگ را پذیرفته‌اند، اما به‌نظر می‌رسد آنها قادر به اجرای همین ایده‌ها در ایالات متحده نیستند. این امر به این دلیل است که آنها طبق قضاوت خودشان تلاش می‌کنند تا بر کارکنانشان ریاست کنند و آنها را به انجام کاری اوادارند که خودشان نمی‌خواهند. درحالی‌که کارکنان ناراضی‌ای که این‌چنین بر آنها ریاست می‌شود کار را با کیفیتی که لازم است تا آن شرکت بتواند در رقابت پیروز شود انجام نمی‌دهند.

گلاسر آنچه را که دمینگ نتوانسته است آموزش دهد، آموزش می‌دهد. برای دستیابی به کیفیت، مدیران باید از قضاوت عامیانه خود دست بردارند و تئوری کنترل را جایگزین آن کنند تا بتوانند تمرین روش جدیدی برای مدیریت را آغاز کنند مدیریت – هدایت نام دارد. تنها کارکنانی که با این شیوه مدیریت می‌شوند به‌طور مداوم کار را با کیفیت لازم و درخور انجام می‌دهند.