نخستین نکته‌ای که بیش از همه در این کتاب جلب توجه می‌کند کاربست نظریه‌ها و مفاهیم روان‌شناسی سیاسی در مورد مسئلة تغییر سیاست‌هاست ولی شاید نکتة مهم‌تر، حرکت ظریفی باشد که نویسندگان در جهت دور شدن از رویکرد پژوهشی رویدادمحوری صورت داده‌اند که وجه مشخصة تحلیل سیاست خارجی و نیز کل علوم اجتماعی است. آنان با تمرکز آگاهانه و عامدانه روی سیاست خارجی چونان روندی مستمر و جاری، بازخوردها و بستر تجدید نظر در سیاست‌ها، اهداف سیاست‌ها و اثربخشی سیاست‌ها را در کانون توجه ما قرار می‌‌دهند. روان‌شناسی و واقعیت‌های صحنة سیاست، تصویر تیره‌وتاری از لَختی و مقاومت در برابر تغییرات لازمی به دست می‌دهند که باید برای پرهیز از فاجعه صورت گیرد ولی تصویری بسیار روشن از علت این لَختی، می‌تواند جای پای محکمی در اختیارمان بگذارد تا گام بعدی را برداریم و برای مشخص ساختن نحوة پرداختن به سرشت تغییر سیاست خارجی به‌منظور تقویت روند سیاست‌گذاری و نتایج آن تلاش کنیم.