تقریباً همه شکاکان و خداناباوران بزرگ دنیاى مدرن غرب، هم در زندگى خود و هم در تدریس، از نظر اخلاقى محافظه‏کار بوده‏اند و اغلب به‏شدت هم محافظه‏کار بوده‏اند. براى مثال فروید و مارکس بسیارى از فضیلت‏هاى سنتى را بدیهى مى‏انگاشتند و رفتار اخلاقى نامشروع و طرز فکر بسیارى از مارکسیست‏ها و فرویدى‏ها از نظر آن‏ها بسیار ناخوشایند بود. از آن طرف بسیارى از خداباوران مسیحى در جنایات بزرگ عصر خود دست داشته‏اند: در میان نگهبانان اردوگاه‏هاى کار اجبارى نازى‏ها، مؤمنان کاتولیک هم حضور داشتند، همچنین دست پروتستان‏هاى معتقد، به بمباران هیروشیما و درِسدن آلوده بوده است. با مشاهدهٔ چنین وقایعى، قبول این سخن داستایفسکى که اگر خدا وجود نداشته باشد، هر کار مُجاز است، ناگزیر دشوار است.

«روزی که ارسطو گفت میل به دانستن در سرشت آدمی تنیده است یکی از مهم‌ترین قیدوبندهای رشته‌ی معرفت‌شناسی را وضع کرد. به گمانم، اگر بتوانیم سردرآوریم که چرا معرفت مطلوب است یک گام به فهم چیستی آن نزدیک‌تر شده‌ایم و در عین حال به نکات شگفت‌آور دیگری نیز پی خواهیم برد. یکی از نکاتی که دستگیرمان می‌شود این است که تعدادی از نظریه‌های نام‌آشنا در باب معرفت درمانده‌اند از توضیح این‌که چه چیز موجب می‌شود که معرفت خوب‌تر از باور صادق خشک و خالی باشد. این همان مسئله‌ای است که آن را «معضل ارزش» می‌نامم. دومین نکته‌ای که درخواهیم یافت این است که این دیدگاه رایج که طبق آن خوبی معرفتی از خوبی اخلاقی جداست عمدتاً توهمی بیش نیست. خوبی‌های معرفتی پیوند تنگاتنگی دارند با چیزهای دیگری که برایمان ارزش دارند. همچنین میان فضیلت‌های فکری و فضیلت‌های اخلاقی پیوند محکمی وجود دارد.»