با چشم‌های زرد

پاییز در ایوان خانه نشسته بود

و من پرندگانی پیر فکر می‌کردم

که دیگر هیچ کوچی

از مرگ دورشان نخواهد کرد

به اینکه

تنها چند پله‌ایم

در فاصله‌ی دو پاگرد

و نبض دست‌هایم

تیک تاک بمبی‌ست

که زمان انفجارش را پنهان کرده‌اند