“با نگاهی گذرا به سیر تحول جوامع انسانی می‌توان دریافت كه انسان، حیات جمعی و آسیب‌های اجتماعی همزاد یكدیگرند. “آسیب‌های اجتماعی” اگرچه باید خاطرنشان كرد كه واقعیتی دیرپا محسوب می‌شود، نوظهور و مربوط به دوره‌ی ضرب‌آهنگ سریع توسعه‌ی پس از انقلاب صنعتی است كه با خود مهاجرت وسیع، انباشت جمعیت شهری، رشد شتابان شهرها و كلان‌شهرها، تغییر نوع و شكل روابط انسانی، ظهور عصر جدید و تكثیر و تجمع آسیب‌های اجتماعی را به همراه داشته است … “سرزمین ایران نیز از این واقعیت مستثنا نبوده و بنا بر دلایل متعددی نظیر موقعیت ژئوپلیتیکی، سابقه‌ی تاریخی، تغییرات جمعیتی، رشد شتابان شهرها، اجرای برنامه‌های متنوع و گاه متضاد توسعه در یک‌صد سال اخیر، ناپایداری اجتماعی و سیاسی، رویه‌های مدیریتی و حكمرانی، … شاهد گسترش بی‌رویه‌ی آسیب‌ها و ناهنجاری‌های اجتماعی بوده‌ است كه انباشت، پیچیدگی و چندلایه‌شدن آن‌ها تهدیدی قابل توجه است كه باید بدان پرداخت… “نخستین همایش ملی آسیب‌های اجتماعی را انجمن جامعه‌شناسی ایران با همت والا و ستودنی استاد ارجمند، شادروان دكتر محمد عبداللهی، ریاست وقت انجمن در سال 1381، برگزار كرد و مجموعه مقالات همایش نیز متعاقباً در شش جلد منتشر شد. تمهید مقدمات برگزاری دومین همایش از سال 1390 صورت گرفت تا اولاً تكرار این واقعه‌ی علمی باشد… و ثانیاً پاسداشتی باشد از مقام علمی استاد عبداللهی … و اینك با شكل‌گیری شرایط مناسب نسبی و با مساعدت جناب آقای دكتر سیدمرتضی میرباقری، قائم‌مقام محترم وزیر كشور و دبیر شورای اجتماعی كشور [در سال1391]، مجموعه مقالات منتخب هیئت داوران در نه جلد آماده و منتشر شده است.” (از دیباچه‌ی كتاب، به قلم میرطاهر موسوی)