کتاب حاضر در پی آن است تا رویه پیش گرفته انسان جدید را به نقد بکشد و با پرسیدن سوالات متعدد در باب هستی و نیستی بشر و چرای به وجودآمدن او به درکی درباره زندگی برسد، پس زیستن را به دو شکل زنده بودن و زندگی کردن تقسیم می کند و زندگی کردن را در چارچوب معنا پیدا کردن انسان با جستار در رازهای جهان امکان پذیر می داند و زنده بودن صرف را مساوی وجود حیوانات و حسن بکان در عالم می گیرد. نویسنده همچنین بر این اعتقاد است که می توان مرگ اندیشه را به دنبال مرگ اندیشه مثبت و منفی تقسیم کرد.

“من به روایت من” اثری است به قلم “نیما قربانی” که در آن خودشناسی را در ارتباط میان مفاهیم فلسفی، روانکاوی و روان درمانی و همچنین زندگی روزمره مورد بررسی دقیق و عمیق قرار می دهد. خودشناسی به عنوان مفهومی که در جوامع و فرهنگ های گوناگون، از کلیدهای اصلی شکوفایی و خوشبختی نوع بشر به حساب آمده، همواره جای خود را در متون مذهبی، فلسفی و علمی پیدا کرده است. قدیمی ترین کتب دینی و نوشته های معنوی، به طور برجسته ای بر اهمیت شناخت خویشتن تاکید ورزیده اند. حتی به این مساله به عنوان یک دانش مهم، که پاک کننده ی روح و نفس بوده، نگاه شده است.
“نیما قربانی” در این کتاب، معنا و ارزش خودشناسی، خودمختاری، ماهیت ناهشیاری، بهوشیاری، خودشناسی انسجامی، انواع وجدان و عمل را مورد واکاوی قرار داده است. از دیدگاه نویسنده “من به روایت من”، نوعی رویارویی شخصی با خود می باشد. این رویارویی در زمینه های مختلفی که گاه لذت بخش و گاه دردناک است اتفاق می افتد و آدمی با تجربه، آزمون و خطا و ارزیابی های متعدد، در خویشتن خویش تامل ورزیده و به درونیاتش پی می برد. در فرایند رویارویی با خود، چراها، چگونگی ها و آیاهای زندگی نیز جلوه گر می شوند و گاهی پاسخی برای برخی از آن ها نیز پیدا می شود.
حاصل خودشناسی، معمولا قابل درک و شناخته شده است اما فرآیند آن اکثرا مورد نادیده انگاری واقع می شود؛ “من به روایت من”، به قلم “نیما قربانی”، بیشتر از اینکه حاصل خودشناسی را زیر ذره بین ببرد، فرآیند آن را مورد بررسی قرار می دهد و آن را به شیوه ای باریک بینانه تجزیه و تحلیل می کند.

سپیده مثل همیشه زودتر از آتیه، در مزون را باز می‌کند. چراغ‌ها را روشن می‌کند و سی‌دی موسیقی ملایمی را در دستگاه پخش می‌نماید. در میان آن همه حریر، اورگانزا، ابریشم، تافته و تور سفید، احساس می‌کند یک نوعروس است و هیچ غصه‌ای در دنیا ندارد جز اینکه خودش را برای طایفه شوهر لوس کند. دوباره کم مانده است حواسش برود پی شوهر و طایفه شوهرش که خیاط‌ها از راه می‌رسند و آمدورفتشان به طبقه بالا، به هجوم خیال‌ها، اجازه یورش نمی‌دهند.

هر رهگذری که از خیابان رد می‌شود، هرچند حواسش به هیچ‌کس و هیچ کجا نباشد، اما وقتی از جلوی مزون رد می‌شود، امکان ندارد سرش را بالا نگیرد و یا لحظه‌ای جلوی مزون لباس عروس و شیشه ویترین بسیار بزرگ آن مکث نکند؛ حتی اگر پیرمردی لب گور باشد.

راوی داستان مردی است که همسرش هنگام زایمان به دلیل خون ریزی فوت کرده و فرزندش نیز مرده به دنیا آمده است . اکنون او تعادل روحی خود را از دست داده و در مجتمعی درمانی در طبقه نهم بستری می باشد . او به دنبال رمز و راز مرگ و نیستی است و قابل توجه است که بقیه شخصیت های داستان های آقای مستور هم در این تیمارستان وجود دارند مثل امیر ماهان یا کلا شخصیت های جست و جوی مین قسمت های زیبایی از کتاب خیلی زود عاشق هم شدیم . مثل بیشتر عشق ها ، تقریبا بی دلیل . هیچ مرگی دنیا را به آخرین نقطه اش نخواهد رساند . اما را اما شاید برساند . گاهی فکر می کنم آدم های زیادی هستند که من میتوانم با آن ها عمیقا احساس نزدیکی کنم اما افسوس که نمی شناسمشان . عاشق هر کس که شدی دیگه نمی تونی فراموشش کنی . واسه همینه که به نظر من عشق یعنی هیولا .

کتاب «من گوساله‌ام» نوشته بزرگمهر حسین‌پور، مجموعه کمیک استریپ‌هایی از زندگی فلسفی یک گاو و نوه کنجکاوش است. نویسنده معتقد است: «هر گاوی که عمیقاً بفهمد چقدر گاو است، در دم آدم خواهد شد و هرگاه آدمی زیادی بفهمد که آدم است، در دم گاو خواهد شد!» کتاب حاضر دارای 63 کمیک استریپ است که در گذشته به‌شکل هفتگی طی چند سال در هفته‌نامه «چلچراغ»، منتشر می‌شد. در مقدمه اثر می‌خوانیم: «اگر می‌خواهید مسائل مطرح‌شده در این کتاب را به آدم‌ها نسبت دهید، اگر می‌خواهید نکته‌ها، عقده‌ها، دغدغه‌های فکری و ذهنی، اجتماعی و سیاسی بشر امروز را به این کمیک‌ها بچسبانید، عمیقاً در اشتباهید و دقیقاً شما نیز مانند یک گوساله عمل کرده‌اید. این کتاب هذیان‌ها و خزعبلات یک گوساله است که مجموعه پرت‌وپلاهای پدربزرگش را که مدام عرق یونجه می‌خورد و دم دمای غروب آفتاب آروغ می‌زند و یونجه نشخوار می‌کند به خورد ما داده است. وقتی به‌عنوان ناظر خواستم مقدمه‌ای بر این کتاب بنویسم مطمئن شدم که واقعاً اینکه «بسیاری از موجودات گوساله به دنیا می‌آیند و گاو از دنیا می روند» چقدر غلط است و باید به‌جای «بسیاری» کلمه «معدودی» را گذاشت تا مفهوم کلام درست بیان گردد.

کارل سندبرگ (به انگلیسی: Carl Sandburg) (زاده ۶ ژانویه ۱۸۷۸ – درگذشته ۲۲ ژوئیه ۱۹۶۷) شاعر، نویسنده و ویراستار آمریکایی بود. وی برنده سه جایزه پولیتزر می‌باشد؛ که دو جایزه را برای شعر و یکی را برای نوشتن شرح حال ابراهام لینکلن دریافت کرد.

کتاب “من مردمم” به ترجمه‌ی بابک زمانی و منتشر شده توسط انتشارات ثالث، حاوی گزیده‌ای از زیباترین و معروف‌ترین اشعار سندبرگ می‌باشد. در این کتاب، بیشتر موضوعات اجتماعی و انقلابی با محوریت محیط کارگری مورد بررسی قرار می‌گیرند. شعرهای او از جنس مردم، کارگران و بینوایان تشکیل شده‌اند که او را به عنوان “شاعر مردم” معرفی می‌کند. اثرهای دیگری نیز مانند “شعرهای شیکاگو” و “خوشه‌چین های ذرت” نیز به سندبرگ تعلق دارند.

میراث بزرگ تاریخی مسلمانان، نشانگر حضور و وجود انگیزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و خاستگاه‌های نیرومندی میان آنان برای بارور ساختن دانش تاریخ است. با یک نگرش تطبیقی در رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های علمی مسلمانان، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان فربگی این دانش را دریافت و دانست که تاریخ در شمار مهمترین رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های علمیِ رایج در تمدن اسلامی بوده است. از لحاظ درونی، میان هر قومی انگیزهای فراوانی وجود دارد تا آنها را به نگارش تاریخشان وادارد. چنین انگیزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی میان مسلمانان نیز وجود داشته است. صرفنظر از آنها، از لحاظ بیرونی، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان به زمینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خاصی اشاره کرد که در توجه دادن مسلمانان به این دانش مؤثر بوده است.