انگار روز خوبی برای فکر کردن نیست.
مولی نمی تواند شعر بنویسد و دوستانش، خرگوشی و غازی و قورقوری و پیگی، ایده ی خوبی برای هدیه ی تولد لاکی ندارند. اما یک فکر خوب از راه میرسد. آن ها با هم کار میکنند و بهترین هدیه را برای دوستشان درست میکنند؛ یک هدیه ی خیلی خیلی مخصوص.

لیلیان همیشه به پایان کلاس که می‌رسید کمی غمگین می‌شد. البته از قبل انتظارش را می‌کشید. بااین‌حال این بار احساس غم بیشتری می‌کرد. همیشه عاشق تدریس بود، دوست داشت معلمی باشد که با هر ادویه، خاطره‌ای را برای شاگردانش زنده کند یا قلبی را التیام ببخشد. از نگه داشتن دانش در ذهنش مثل نگه داشتن راز، لذت می‌برد و آن راز این بود که بفهمد کدام هنرجو به کدام‌یک از این دو نیاز دارد. هنرجوها هم با یکدیگر آشنا می‌شدند و با لذت شروع به شناخت هم می‌کردند. او می‌دید که زندگی‌هایشان چطور به هم گره می‌خورد و کنار هم می‌مانند. کِی باید دست از معلمی کشید؟

حقوق اساسی رشته‌ای از علم حقوق است که در آن سازمان عمومی دولت، رژیم سیاسی آن، ساختار حکومت، سازمان و وظایف و اختیارات قوای سه‌گانه، حقوق و آزادری‌های فردی و اجتماعی، انتخابات و احزاب سیاسی و نظایر آن در بستر تاریخ بررسی و تحلیل می‌شوند.

بررسی تاریخچۀ حقوق اساسی به دریافت دقیق‌تر ظرفیت‌ها، امکانات و قابلیت‌های نظام سیاسی و شناخت عینی‌تر آن کمک خواهد کرد.

باتوجه به این مهم اثر پیش رو، که به گوشه‌ای از تاریخچۀ حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران معطوف است، با استفاده از کتب و اسناد و مدارک دست اول، فرآیند پیچیده و هوشمندانۀ شکل‌گیری جمهوری اسلامی ایران و استقرار برخی نهادهای اساسی آن را بررسی کرده است.

در مدرسه‌ی توموئه که دانش‌آموزان آن مجاز بودند روی هر موضوعی که به آن علاقه‌مندند کار کنند، باید بدون توجه به آنچه در اطرافشان جریان داشت، ذهن خود را روی موضوع موردعلاقه‌شان متمرکز کنند. به این ترتیب، هیچ‌کس به بچه‌ای که آواز «چشم، چشم، دو ابرو» را می‌خواند، توجهی نمی‌کرد. یکی دو نفر به این موضوع علاقه‌مند شده بودند؛ اما بقیه غرق در کتاب‌های خودشان بودند. کتاب توتوچان قصه‌ای افسانه‌ای بود؛ درباره‌ی ماجراهای مرد ثروتمندی که می‌خواست دخترش ازدواج کند. نقاشی‌های آن جالب بود و کتاب طرفدار زیادی داشت.
همه‌ی دانش‌آموزان مدرسه که مثل ماهی ساردین داخل واگن چپیده بودند، آنچه را در کتاب‌ها نوشته شده بود، با ولع می‌خواندند. آفتاب صبحگاهی از ورای پنجره‌ها به درون می‌تابید و چشم‌اندازی پدید می‌آورد که سبب شادمانی قلبی مدیر مدرسه می‌شد. همه‌ی دانش‌آموزان آن روز را در کتابخانه گذراندند.

کتاب حاضر کتابی تحقیقی، تحلیلی و انتقادی دربارۀ احمد شاملو، زبان شناس، نویسنده و شاعر ایرانی است، مسعود خیام در بخش های جداگانه به وجوه گوناگون آثار این شاعر پرداخته است.

این کتاب به قلم یایر آمیچای هامبورگر است. او مدیر مرکز تحقیقات روانشناسی اینترنتی در فلسطین اشغالی و مشاور صنعتی برجسته در این زمینه است. پژوهش های او درباره تأثیر اینترنت بر زندگی است. وی یکی از اولین تحلیل گران برای توجه به قدرت و اهمیت شبکه های اجتماعی آنلاین شناخته می شود. این کتاب، با در نظر گرفتن هر دو جنبه مثبت و منفی استفاده از اینترنت، هم برای دانش آموزان و هم خوانندگان عمومی جذاب است و…

تاریخ نمایش درچین – پیش از استقرار جمهوری خلقی در سال ۱۹۴۹ – را می توان به چهار دوره متمایز از هم تقسیم کرد:
یکم: دوران کهن، نمایش نه به آن صورت که در غرب بر آن نام تئاتر نهاده ایم. مجموعه از خرده نمایش های عامیانه و گاه درباری که از عهد باستان آغاز می شود و تا سده دوازدهم میلادی به طول می انجامد. در پایان این دوره است که کم کم نویسندگانی هم در زمینه نگارش نمایش نامه ها شادی آور از یک سوی و حماسی از سوی دیگر پدیدار می شود و ادبیات نمایشی چینی هم شکلی منسجم می یابد.
دوم: دوران میانه که از قرن سیزدهم میلادی و با ظهور دودمان قدرتمند مغولی «یوان» (۱۲۷۹-۱۳۶۸) آغاز شده . قرنی که به عصر طلایی تئاتر چین معروف است. و تا سال ۱۶۴۴ میلادی و انقراض دودمان مینگ به درازا می کشد. در آغاز این دوران است که شاعران و نویسندگان چینی پای در میدان نگارش نمایش نامه می گذارند و سپس با حمایت سلسله های دیگر، این هنر به اوج شکوفایی خود می رسد.
سوم: دوران «دودمان چینگ» که از سال ۱۶۴۴ و استقرار این سلسله آغاز می شود و با انقراض امپراتوری در چین به سال ۱۹۱۲ به پایان می رسد. در این سال هاست که اروپائیان با نمایش چین آشنا می شوند، پژوهش های بسیار در تئاتر چین به انجام می رسد و هم در میانه این دوران است که پای نمایش غربی به صحنه های تئاتر چین باز می شود. برخورد دو نگرۀ تئاتر شرق و غرب به ویژه در قرن نوزدهم میلادی، سبب ساز راهی نو در نمایش می گردد.
چهارم: دست آخر، دوران پرالتهاب سال های ۱۹۱۲ تا ۱۹۴۹، از بنیان حکومت جمهوری در چین ودگرگون شدن آن درهیئت حکومت جمهوری خلقی در آن کشور. سال های انقلاب و آشوب ها و جنگ با بیگانگان. سال های برخورد اندیشه های گون گونه سیاسی در چین که نمایش هم در این میان بی نصیب نمی ماند. برای دفتر بیست و چهارم از این مجموعه، به سراغ «نمایش درچین» رفته ایم و چهار کمدی از دوران کهن نمایش در آن سرزمین، تا به امروز را عرضه داشته ایم.

دراز کشیدم و از پنجره به درخت نخل زیر نور ماه نگاه کردم. خوابم نمی برد. زندگی ام در یک اتاق وحشتناک روی هوا بود. چرا این بدبختی ها سرمن می آمد؟ نمی توانستم دلیلی پیدا کنم که مستحق این همه بدبختی باشم. تنها چیزی که در زندگی می خواستم این بود که در فیلم بازی کنم و حالا لحظه به لحظه از این آرزویم دور و دورتر می شدم. اصلا انگار نه انگار که در هالیوود بودم. انگار در یک شهر دیگر راننده ماشین یونیفرم پوش بودم که هر صبح یک کار ثابت انجام می دهد و آن هم رانندگی. چرا به خاطر خوبی هایم به خطر می افتادم.

مریم نصراصفهانی در این اثر کوشیده است میراث فلسفی مرتبط با اخلاق و «جنسیت» را در قلمرو عمومی و خصوصی در یونان باستان بازکاوی کند. او این کار را با محوریت برجسته‌ترین آثار فلسفی بازمانده از آن دوران انجام داده است: تفکرات فیثاغوریان، تدبیر منزل نوشتۀ کسنوفون، برخی دیالوگ‌های افلاطون با محوریت جمهوری و قوانین و برخی نوشته‌های ارسطو که در رأس آنها اخلاق نیکوماخوس و سیاست قرار دارند. همچنین، او نگاهی به میراث بازمانده از نمایشنامه‌نویسان برجستۀ آن دوران داشته است. در بررسی آثار نمایشنامه‌نویسان، سه تراژدی مهم از سه قلۀ تراژدی‌نویسی یونان باستان انتخاب شده‌اند و در کنار آنها سه کمدی از آثار به‌جامانده از آریستوفان نیز مدنظر بوده است.

نزد این متفکران یونانی، زندگی در خانوار و پیوند آن با زنان و فرزندان مسئله‌زا است؛ اما این مسئله‌زا بودن باعث انکار یا حذف مسئله نشده است. درعین‌حال، هیچ صدا یا پیام واحدی در مجموع این نوشته‌ها وجود ندارد. به نظر نویسنده، اندیشمندان یونانی را نمی‌توان زن‌بیزار دانست، چه رسد به اینکه بخواهیم سرمنشأ زن‌بیزاری را در تاریخ اندیشه در آرای اندیشمندان یونانی جست‌وجو کنیم.

پیام‌آوران، فرشتگان حمایتگر، فرستادگان الهی ما را در میان بال‌های خود گرفته‌اند.

چه تندیسی در حاشیه‌ی میدان باشند؛

چه بر سنگ قبری حک شده باشند؛

چه بر دیوارهای کلیسا نقش شده باشند؛

چه بر دروازه‌ی بهشت نگهبانی دهند؛

ما را با رمزورازشان احاطه کرده‌اند.

نویسندگان بزرگ خواب آن‌ها را دیده‌اند و گاه با آن‌ها حرف زده‌اند.

در صفحات این کتاب شاید که خواب‌های خودمان را پیدا کنیم و یادمان بیاید که در رؤیا چه‌ها شنیده‌ایم.