نویسنده: مائده باوندپور
نشر: شقایق
توضیحات:درد بودند و درمان هم . اما دور از هم…مبتلای عشق بودند و عذاب عشق سهم شان بود.حرف زیاد داشتند ولی لب‌هایشان خاموش میدان را به عشق بازی نگاه‌شان داده بود. نگاه‌هایشان گویای حرف‌های زیادی بود. باز هم قطره اشکی بی اجازه از پلک‌هایش بیرون جست. نگاه او در پی آن قطره دوید.
-اینجا موندی که تنها بمونی و گریه کنی؟….

نویسنده: مینا سلطانی
نشر: شقایق
توضیحات:با شنیدن کلمه ی عاشق، چشم های ناباورم را باز کردم و به او خیره شدم. با چشم های خیس از اشک به من نگاه می کرد. یعنی عشق من گریه می کرد؟! و من با دهان نیمه باز و چشم های خیس به آواری که هر لحظه بیشتر روی سرم فرو می ریخت و آرزوهایم را ویران و مرا مدفون می کرد، خیره شده بودم. اصلا از ابتدا ساختنی هم بود که حالا ویرانی باشد؟ یا همش سراب بود؟ آری زندگی رویایی ام سرابی بیش نبود. همین برای نابودی ام کافی بود…

نویسنده: پل موران
مترجم: اصغر نوری
نشر: مرکز
توضیحات: کتاب پیش رو، دو مطلب «هنر مردن» و «خودکشی در ادبیات» را شامل می شود که در واقع سخنرانی هایی هستند که پل موران در سال 1932 به مناسبت صد سالگی رمانتیسم ایراد کرده است. رمانتیسم مکتبی ادبی است که نویسندگانش بیشتر از دیگران به مرگ یا سپردن خود به مرگ پرداخته اند. اما مرگ تاریخی به قدمت زندگی انسان دارد و به نظر می رسد موران به همین دلیل در اولین جستار این کتاب، از هنر مردن صحبت کرده است. از نظر این متفکر، انسان باستان با این هنر آراسته بوده و انسان مدرن از آن بی خبر است. پل موران نویسنده، شاعر، منتقد، نمایشنامه نویس و همچنین فیلمنامه نویس بوده است. سبک موران را مانند تصاویر سینمایی، تند توصیف می کنند. او از خود نوشته های زیادی به جا گذاشته و با وجود رشدش در فضایی فرهنگی، به دانشکده علوم سیاسی رفته و دیپلمات شد. این نویسنده، با یهودیت، دموکراسی و سوسیالیسم دشمن بوده و به عنوان یک نژادپرست و یکی از شیفتگان بنیتو موسولینی دیکتاتور ایتالیا در زمان جنگ جهانی دوم شناخته می شود. موران متولد سال 1888 و درگذشته به سال 1976 است.

طبق آنچه در مقدمه بابک احمدی بر این دو جستار آمده، موران نویسنده ای بود که مارسل پروست برای نخستین مجموعه داستان های او مقدمه ای نوشت و پس از بحثی مفصل درباره اهمیت سبک، او را نویسنده ای نو به تمام معنی، نامید. سلین درباره این نویسنده گفته بود که به یقین، موران نام ماندگار ادبیات فرانسه خواهد بود و در سده آینده من و او به عنوان دو بیانگر ادبیات شناخته خواهیم شد.