نویسنده: ویل دورانت
مترجم: پویان رجایی
نشر : علم
توضیحات:«برگ‌ریزان» آخرین کتاب ویل دورانت و نیز شخصی‌ترین کتاب اوست. او پس از خلق آثاری در زمینه‌های فلسفه و تاریخ و درآمیختن هر دوی این موضوعات در برخی کتب دیگر، بر آن شد تا تجربه‌ها و اندیشه‌های انباشته در سال‌های پایانی عمرش را در قالب این کتاب عرضه کند.

دورانت برگ‌ریزان را در شرایطی نوشت که ایالات متحده و غرب، جنگ‌های جهانی قرن ۲۰، رکود بزرگ اقتصادی دهه ۱۹۳۰، ظهور کمونیسم، سلطه سرمایه‌داری و زوال باورهای دینی و فروریزی یکسری ارزش‌های اجتماعی را تجربه کرده بود.

آنچه او در این کتاب درباره دین و اخلاق به نگارش درآورده، زاییده چنین شرایطی است و به‌طور کلی به چالش‌های انسان مدرن غربی نظر داشته است.

برگ‌ریزان از این جهت شخصی‌ترین کتاب دورانت است که در آن نظرات خود (نه نظرات دیگران مثل دولتمردان و فیلسوفان برجسته) را درباره مسائل اساسی زندگی، سیاست،‌ دین و جامعه بیان می‌کند.

در این کتاب، گفته‌های ویل دورانت از هر زمان دیگری خردمندانه‌تر و گویاتر است؛ خواندنش لذت‌بخش است و برخلاف بسیاری از فیلسوفان که مبهم‌گویی را خودش دارند، دانش و توصیه‌های دورانت نه‌تنها کاربردی بلکه برای مردمان عادی قابل درک‌اند.

نویسنده: آلن دوباتن
مترجم: گلی امامی
نشر: نیلوفر
توضیحات:
«… متاسفانه بسیار دشوار است نگرانی‌های کما بیش دائمی‌امان در مورد آینده را به یاد بیاوریم، زیرا در بازگشت‌مان از جایی که بودیم، شاید نخستین چیزی که از خاطره محو می‌شود این است که چه میزان از گذشته صرف این شده بود که چه پیش خواهد آمد؛ و به عبارت دیگر چه میزان از آن را در جایی دیگر به غیر از جایی که در آن حضور داشتیم گذرانده بودیم. در موضوع یادآوری شده و نیز خاطره دلشوره سفر به مکانی هر دو نوعی خلوص وجود دارد: و خود مکان است که امکان می‌یابد برجسته و مشهود شود …»

نویسنده: ویلیام فاکنر
مترجم: صالح حسینی
نشر: نیلوفر
توضیحات:
ویلیام فاکنر از اوایل دهه بیست میلادی تا شروع جنگ جهانی دوم، که به کالیفرنیا نقل مکان کرد، ۱۳ رمان و تعداد زیادی داستان کوتاه منتشر کرد. مجموعه این آثار پایه‌ی شهرت او شد و در نهایت منجر به دریافت جایزه نوبل در سن ۵۲ سالگیش شفاکنر در سال ۱۸۹۷ میلادی در نیو آلبانی، میسیسیپی به دنیا آمد. در ۱۹۰۲ خانواده‌اش به آکسفورد، مرکز دانشگاهی میسی‌سیپی، نقل مکان کرد.به دلیل وزن کم و قد کوتاه در ارتش ایالات متحده پذیرفته نشد ولی به عنوان دانشجوی دانشگاه افسری در یگان پرواز سلطنتی در تورنتوی کانادا نام نویسی کرد و در ۲ دسامبر ۱۹۱۸ به عنوان افتخاری ستوان دومی نایل شد. فاکنر وارد دانشگاه می سی‌سی پی شد و در سال ۱۹۲۴ از دانشگاه انصراف داد و در ۱۹۲۵ همراه با دوستش با یک کشتی باربری به ایتالیا رفت و از آنجا پای پیاده رهسپار آلمان و فرانسه شد.در ژوئن ۱۹۲۹ با استل اولدم ازدواج کرد. سفرهایی به هالیوود و نیویورک داشت و درین فاصله چندین فیلمنامه و نمایشنامه نوشت.مطالعات در مورد فاکنر در ۱۹۴۶ به صورت جدی توسط ملکم کاوی آغاز شد. در ۱۹۴۹ جایزه نوبل ادبیات به او داده شد و خطابهٔ مشهور خود را در آنجا خواند. بعداً نیز جایزه پولیتزر را برای کتاب شهر در سال ۱۹۵۷ دریافت نمود.

او در ۶ ژوئیه ۱۹۶۲، سه هفته بعد از آنکه از اسب افتاد، بر اثر سکته قلبی در بیهالیا، میسیسیپی در گذشت.د. این مجموعه مفصل، که محرک اصلی‌اش نیاز یک نویسنده ناشناخته به پول بود، مشهورترین آثار او را در بردارد: خشم و هیاهو (۱۹۲۹)، گوربه‌گور (۱۹۳۰)، روشنایی در ماه اوت (۱۹۳۲) و آبشالوم، آبشالوم!(۱۹۳۶). فاکنر در این دوره تعداد زیادی داستان کوتاه هم نوشت. نخستین مجموعه داستان کوتاه او این ۱۳ تا شامل بسیاری از داستان‌های تحسین‌شده او مانند یک گل سرخ برای امیلی، سرخ‌پوست می‌رود، خورشید آن عصر، و سپتامبر بی‌باران بود. بسیاری از رمان‌ها و داستان‌های کوتاه فاکنر در یوکناپاتافا روی می‌دهند که از نظر جغرافیایی تقریباً برابر بخش لافایت است که آکسفورد می‌سی‌سی‌پی، شهر محل تولد او، مرکز آن است. فاکنر یوکناپاتافا را چون تمبر پستی مخصوص خود می‌دانست و بسیاری از منتقدان مجموعه آثاری که آن را به نمایش می‌گذارد عظیم‌ترین آفرینش خیالی در ادبیات می‌دانند. سه رمان، هملت، شهر، و عمارت که با هم به عنوان سه‌گانه اسنوپس خوانده می‌شوند جزییات شهر جفرسن و محیط آن را شرح می‌دهند که خانواده‌ای به سرپرستی فلم اسنوپس خود را در زندگی و روح و روان مردم محل وارد می‌کنند. شهرت فاکنر به سبک تجربی او و توجه دقیقش به شیوه بیان و آهنگ نوشتار است. در مقابل شیوه مینیمالیستی نویسنده معاصرش، ارنست همینگوی، فاکنر در نوشته‌هایش مکرر از جریان سیال ذهن بهره می‌گیرد و اغلب داستان‌های عمیقاً عاطفی، ظریف، پیچیده، و گاه گوتیک با شخصیت‌های گوناگون شامل برده‌های آزادشده، یا اعقاب برده‌ها، سفیدپوستان تهیدست، جنوبی‌های طبقه کارگر و یا اعیان می‌نوشت.