برای هر کسی که تا به حال در مورد معنای زندگی فکر کرده است!
ورنون با الهام گرفتن از 42 مورد از خنده دارترین، عاقلانه ترین و عجیب ترین نقل قول ها در مورد سوالات بزرگ زندگی، نگاهی آرام به آنچه که فلسفه درباره زندگی، جهان و همه چیز می گوید ارائه می دهد. ورنون که ماهرانه افکار بزرگ‌ترین ذهن‌های تمام دوران‌ها، از سقراط تا مونتی پایتون را در هم می‌پیوندد، ظرفی از بحث‌های شوخ‌آمیز و در عین حال عمیق در مورد کار، عشق، زندگی ابدی، سکس و خوشبختی ارائه می‌کند. از جذابیت گربه‌ها گرفته تا ماهیت خرد، این کتاب خروشان، همراهی عالی برای فیلسوف است و ثابت می‌کند که حتی اندکی درون‌بینی می‌تواند زندگی ما را به سمت بهتر شدن تغییر دهد!

این کتاب ترجمه سه رساله از آثار فلسفی دکارت است. این سه رساله هریک جنبه ای یا بخشی از فلسفه دکارت و در مجموع کل آراء و اندیشه های این فیلسوف را به مخاطب معرفی می کند. «اصول فلسفه» حاوی اصول کلی فلسفه دکارت است. رساله «قواعد هدایت ذهن» از نوشته های اولیه فیلسوف است و طرحی از روش تفکر فلسفی دکارت به دست می دهد و اصولی را تشریح می کند که به تدوین فلسفه دکارت منتهی شده است. رساله «انفعالات نفس» از نوشته های متأخر دکارت است و مسئله ارتباط نفس و بدن، چگونگی بروز انفعالات نفسانی، دخالت گردش خون و دستگاه مغز و اعصاب در شکل گیری انفعالات و چگونگی تأثیر آنها را بر رفتار انسان شرح می دهد.

مؤلف کتاب، پیش گفتار خویش را با این عبارت معروف آشیل (نمایشنامه نویس نامدار یونانی) شروع می کند: «هیچ انسانی را شادکام نخوانید، مگر در آن هنگام که مرگ او فرا رسیده است».

این جمله آشیل در سایر بخش های کتاب نیز تکرار شده است (صفحه های 80 ، 252 و 288) آن گاه نظر اپیکور را می آورد که «مرگ هیچ است» و سپس به نقل از ویتگنشتاین می نویسد: «مرگ هیچ رویدادی در زندگی نیست و دوام نمی آورد». آنگاه از «وودی آلِن» این عبارت را می آورد که «از مرگ نمی ترسم و تنها نمی خواهم هنگامی که مرگ رخ می دهد، آن جا باشم»

در ادامه پیش گفتار، مرگ راهی به سوی شادی ترسیم می شود: «مرگ ممکن است موضوعی خوفناک باشد، اما مجاورت و اندیشه های متقابل درباره مرگ، راهی است به سوی ایجاد شادی و خوش خلقی به جای غم و زندگی متعالی و دوستی های پایدار».

در مورد پادکستینگ به ندرت میتوان نوشته ای یافت که در آن از رادیو صحبتی به میان نیامده باشد. شاید تنها وجه تشابه پادکست با رادیو فراهم آوردن اطلاعات ارزشمند و انتقال آن به مخاطب توسط منابع صوتی باشد، اما وجوه افتراق و نبود تشابه این دو به اندازه ای است که خلاف اظهار برخی از صاحب نظران به زحمت بتوان پادکست را تهدیدی برای رادیو به شمار آورد. رقابت با رادیو نیازمند پرورش رقبایی سرسخت است که با برخورداری از استعداد و شایستگی های لازم و بروز و ظهور خلاقیت های خود، بتوانند در این فضای مناسب به فعالیت بپردازند. در کشور ما پادکست برای بسیاری از این علاقه مندان مدیوم اصلی نیست و بنابه دلایل عدیده چندان با این فضا مانوس نیستند. از جانب دیگر صرف نظر از یکی دو عنوان کتاب ترجمه شده و مقالات پراکنده در اینترنت، تلاش دیگری در جهت شناساندن بیشتر این پدیده صورت نپذیرفته است. مطالب این کتاب اساسا چگونگی بازاریابی و نحوه درآمدزایی از محل پادکست را به شما آموزش می دهد.

“من به روایت من” اثری است به قلم “نیما قربانی” که در آن خودشناسی را در ارتباط میان مفاهیم فلسفی، روانکاوی و روان درمانی و همچنین زندگی روزمره مورد بررسی دقیق و عمیق قرار می دهد. خودشناسی به عنوان مفهومی که در جوامع و فرهنگ های گوناگون، از کلیدهای اصلی شکوفایی و خوشبختی نوع بشر به حساب آمده، همواره جای خود را در متون مذهبی، فلسفی و علمی پیدا کرده است. قدیمی ترین کتب دینی و نوشته های معنوی، به طور برجسته ای بر اهمیت شناخت خویشتن تاکید ورزیده اند. حتی به این مساله به عنوان یک دانش مهم، که پاک کننده ی روح و نفس بوده، نگاه شده است.
“نیما قربانی” در این کتاب، معنا و ارزش خودشناسی، خودمختاری، ماهیت ناهشیاری، بهوشیاری، خودشناسی انسجامی، انواع وجدان و عمل را مورد واکاوی قرار داده است. از دیدگاه نویسنده “من به روایت من”، نوعی رویارویی شخصی با خود می باشد. این رویارویی در زمینه های مختلفی که گاه لذت بخش و گاه دردناک است اتفاق می افتد و آدمی با تجربه، آزمون و خطا و ارزیابی های متعدد، در خویشتن خویش تامل ورزیده و به درونیاتش پی می برد. در فرایند رویارویی با خود، چراها، چگونگی ها و آیاهای زندگی نیز جلوه گر می شوند و گاهی پاسخی برای برخی از آن ها نیز پیدا می شود.
حاصل خودشناسی، معمولا قابل درک و شناخته شده است اما فرآیند آن اکثرا مورد نادیده انگاری واقع می شود؛ “من به روایت من”، به قلم “نیما قربانی”، بیشتر از اینکه حاصل خودشناسی را زیر ذره بین ببرد، فرآیند آن را مورد بررسی قرار می دهد و آن را به شیوه ای باریک بینانه تجزیه و تحلیل می کند.

همه‌‌ی رهبران در حصار جغرافیا اسیرند. کوه‌‌ها، رودخانه‌‌ها، دریاها و شن و ماسه انتخاب‌‌هایشان را محدود می‌‌کند. بله، برای آن که بتوانید رویدادهای جهانی را پیگیری کنید باید مردم، اندیشه‌‌ها، و حرکات را درک کنید—اما اگر با جغرافیا آشنا نباشید، هرگز تصویر کاملی نخواهید داشت.
اگر با خود فکر کرده‌‌اید که چرا ذهن پوتین این‌‌قدر مشغول کریمه است، چرا تقدیر آن بود که ایالات متحده‌‌ی آمریکا یک ابرقدرت جهانی شود، یا چرا پایگاه‌‌های قدرت چین در حال گسترش است، پاسخ پرسش‌‌هایتان این‌‌جاست.
در اسارت جغرافیا به گذشته، حال و آینده می‌‌نگرد تا تصویری روشن از یکی از عوامل تعیین‌‌کننده‌‌ی تاریخ ارائه دهد. وقت آن رسیده که دوباره به «ژئو» در ژئوپلیتیک اهمیت دهیم.
«دیدی تازه و اصیل به ژئوپلیتیک پشت‌‌پرده‌‌ی چالش‌‌های امروزین سیاست خارجی. »
اندرو نیل
«دیدی دقیق به نحوه‌‌ی تأثیر جغرافیا بر تصمیمات رهبران جهان.»
گیدئون راچمن

فرض کنیم گزارش‌گری بنویسد دختر جوان زیبای بیست و دوساله‌ای درگذشت. او قبل از مرگ از پنجرۀ اتاقش نگاهی به دریا انداخت و برای سگ محبوبش، باب، بوسۀ خداحافظی فرستاد و سپس شیر گاز منزلش را باز کرد و خودش را آمادۀ مرگ کرد. خب. چه کسی اهمیت می‌دهد که آن دختر بیست و دو سالش نبوده و بیست و شش سال داشته. اتاقش رو به دریا نبوده و رو به خشکی بوده. اسم سگش باب نبوده و بونی بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها می‌توانند این کار را بکنند، چه اشکالی دارد که من هم درجه‌های مأموران پلیس را اشتباه کنم یا عوض کلمه هفت‌تیر از تپانچه استفاده کنم یا در مواردی که منظورم دیکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم یا مثلاً از سمی نام ببرم که درجا شخص را می‌کشد و آدم فرصت نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کند؟ این چیزها مهم نیست. مهم این است که چند تا جنازه داشته باشیم. اگر هم دیدیم داستان بی‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بیش‌تر کنیم.