نویسنده: رومن گاری
مترجم: سمیه نوروزی
نشر: چشمه
توضیحات:

کوتوله با تکان مختصر سرش به دکتر سلام کرد، سیگار خاموشش را جوید و جوری بدعنق رو به روش را نگاه کرد که انگار جادوش کرده اند. دکتر رد نگاهش را گرفت و خیلی زود مجبور شد خودش را جمع و جور کند؛ تا هم معلوم نشود جا خورده و هم بتواند این حالت آرام و ساختگی اش را که مردم از آدمی در شغل او توقع دارند، از دست ندهد. یک موجود عجیب و غریب نشسته بود روی زمین، نزدیک بخاری روشن، چسبیده به دیواره کاراوان. انگار با کله اش سقف را نگه داشته بود، درست مثل مجسمه هایی که کتیبه روی سرشان چسبانده اند. غولی بود برای خودش. دکتر حساب کرد دست کم دو متری از کفل ها راه هست تا ریشه های موها که سرخ براق بود. اما بهتر دید درباره درازی پاها، که تا شده و زانوهایی که کم مانده بود برسد به چانه طرف، فکر نکند

نویسنده: مرتضی حقیقت
نشر: چشمه
توضیحات: سرم را بالا می آورم ، چیزی می بینم که در برق نگاهی می شکند و صدایی را می شنوم که می گوید :
نگاه کن ، من عزیزه ام همین حالا از آلماآتا، از آن سرزمین های دور می آیم .
بعد ازمن ، همه عمر به دنبال من می آیی و پیدایم نمی کنی .

تا روزی که به هفتاد سالگی برسی ، وقتی با چهره ای پر از چروک و قلبی آکنده از درد در گوشه پارک گمنامی در سرزمین غریب و بیگانه نشسته ای ، دوباره مرا می بینی ، که من با همین لباس و با هیمن قامت به سویت خواهم آمد .

نویسنده: احمد آرام
نشر:چشمه
توضیحات: همین حالا یک چیزی می‌پرد توی مخم: مسلما با یک‌جور وسیله‌ی نقلیه و یک چمدان، به در بزرگی رسیده بودیم که دیوارهای بلندش مرا به فکر وا می‌داشت. یعنی چه؟ به دامادم می‌گویم پس چرا ماهرخ نیامده. او با وقاحت جوابم می‌دهد: «مرده‌ها به تعطیلات نمی‌روند و احتیاجی به این جور جاها ندارند.» منظورش را نمی‌فهمم. او همیشه با من لج می‌کرد و دلیلش را هم نمی‌دانستم. بدون شک پس از عبور از در بزرگ آهنی من داشتم به کمک عصا راه می‌رفتم و او هم چمدانم را می‌آورد. این‌ها چیزهای به دردنخوری است که توی مخم مانده

نویسنده:روث ور
مترجم:سارا پیر علی
نشر: البرز
توضیحات:
در متن کتاب زن کابین شماره ۱۰ می‌خوانید :

«قرار بود سفری بی‌نظیر باشد؛ سفری به مقصد نورسن‌لایت؛ سفری در یک کشتی مسافربری بسیار شیک. لو بلک‌لاک، روزنامه‌نگار، شانسی تازه به دست آورده ‌بود تا حادثۀ تلخ دزدی از خانه‌اش را فراموش کند؛ ولی گویا قرار نبود هیچ‌چیز طبق برنامه پیش برود.
لو نیمه‌های شب، با شنیدن صدای فریادی از خواب ‌پرید. به‌سرعت به سمت پنجرۀ کابینش رفت و چشمش به جسدی افتاد که از پنجرۀ کابین کناری، به بیرون پرتاب شده ‌بود؛ ولی براساس اطلاعات ثبت‌شده، مسافر آن کابین هرگز وارد کشتی نشده بود و هیچ‌یک از اعضای کشتی نیز گم نشده‌ بودند. حالا لو ‌مانده بود و افکارش. آیا نیمه‌شب توهم به سراغش آمده ‌بود؟ یا به‌راستی قاتلی در کشتی حضور داشت؟ او چگونه می‌توانست حضور قاتل را ثابت کند وقتی هیچ‌کس نمی‌خواست حرفش را باور کند؟»

«وقتی ضربه‌ی روحی بهت وارد شده، هیچی مثل یه چای داغ و شیرین نیست.» بنابراین، نشستم. دست‌های لرزانم به دور زانو‌هایم چفت شده‌بود. او به سمت آشپزخانۀ کوچکش رفت و با دو لیوان در یک سینی بازگشت. نزدیک‌ترین لیوان را برداشتم، جرعه‌ای نوشیدم و گرمای لیوان زخم روی دستم را به درد آورد. آن‌قدر شیرین بود که طعم خون توی دهانم را که با آن قاطی شد حس نکردم که به گمانم خودش نعمتی بود. خانم جانسون چیزی نخورد، بلکه فقط مرا تماشا کرد. پیشانی‌اش از نگرانی چین خورده‌بود. با لکنت گفت: «اون.. اون بهت آسیب رسوند؟»