از مارکس انبوهی از آثار، یادداشت‌ها، و نوشته‌های تحلیلی و انتقادی به یادگار مانده، اما بی‌شک، منسجم‌ترین اثر او کاپیتال است. این اثر به‌نوعی ماحصل زندگی پرفرازونشیب اندیشگانی و سیاسی او، و نیز مجموعه‌ی پژوهش‌های خستگی‌ناپذیرش در باب سازوکار سرمایه است که مارکس آن را با وسواس فکریِ ویژه‌ای به دست چاپ و نشر سپرد. واردشدن شبح مارکس و به تعبیری بازگشت به ایده‌های او، به‌ویژه در کاپیتال، به ظرفیت‌های تحلیلی او برای فهم سازوکارهای پیچیده، چندوجهی و متکثر انباشت سرمایه مربوط می‌شود: این‌که چه‌طور در زمانه‌ی خوش‌باشی‌های وهم‌آلود اینستاگرامی، آزادی‌های مجازیِ فیس‌بوکی، و اختیارهای اجباریِ مصرفی، در چنبره‌ی مناسبات استثمارگرایانه گرفتار آمده‌ایم؛ به پیچ و مهره‌هایی در ماشین سرمایه بدل شده‌ایم تا هر دم مقدار بیشتری ارزش تولید کنیم؛ به زامبی‌های از درون تهی‌شده‌ای استحاله یافته‌ایم که با همدستی در «جنون خرد اقتصادیِ» سرمایه‌داری، هدف راستین تولید و مصرف را به دست فراموشی سپرده‌ایم.
ایده‌های مارکس در کاپیتال، بیش از هر اثر دیگری، ما را با مختصات و ویژگی‌های این خِرد جنون‌آمیز آشنا می‌کند.

تجربه زیسته مردم مسلمان شده در کشورهای غیر مسلمان چگونه است ؟ زنانی که درکشورهای غیر اسلامی به آیینی غیر از دین خود روی می آورند دچار چه واکشن های از طرف آحاد جامعه قبلی خود خواهند داشت؟ آیا زنان مسلمان شده به مثابه شهروندانی دارای حقوق اجتماعی و مذهبی پذیرفته می شوند؟ یا همچنان که طارق رمضان بر آن تاکید می کند دیگری غیر اروپایی و ناهمگن محسوب می شوند؟ نعیمه روبرت در کتاب گزارش گونه خود به چرایی این مسئله می پردازد و با قلمی شیوا در صدد پاسخ دهی به این مسائل است. نعمیه در کتاب طعم غربی ایمان تلاش میکند تا با خوانشی اساسی از زندگی زنان مسلمان شده در کشورهای غیر اسلامی ، زیست سیاسی و اجتماعی زنان را مورد موشکافی قرار دهد و نگاه خیره مردم را به سوی این تازه مسلمان شده ها را تحلیل کند. روبرت همزمان با برداشتن گام های به سوی مسلمان شدن در وسواسی اجتماعی به این موضوع می اندیشد که مواجهه خود و دیگران به وی پشت پوشش اسلامی چگونه است؟ آیا پوشش اسلامی و داشتن حجاب مانعی برای زیستن آرمانی وی در جامعه ی سکولار است؟ یا قوانین مدرن در آن جامعه به وی و تمام زنان نو مسلمان شده اجازه زیست انسانی به وی در مقام هویتی جدا گانه می دهد. کتاب داستان مفصل این دگرگونی در آیین و نوع مواجهه مردم و آدم های است که در بزنگاهی ایمانی به سوی دینی دیگر رهسپار می شوند.
.