جازمین دارزنیک در پنج‌سالگی همراه با خانواده‌اش ایران را به مقصد آمریکا ترک کرد و درحالی بزرگ شد که چیز زیادی از گذشته‌ خانواده‌اش نمی‌دانست. در بیست‌وچند سالگی وقتی به مادرش کمک می‌کرد وسایلش را برای اثاث‌کشی از یک خانه جمع کند، عکسی میان یک دسته نامه قدیمی یافت. دختر توی عکس مادر جازمین بود در لباس عروسی، اما کنار او مردی ایستاده بود که جازمین قبلاً هیچ‌وقت او را ندیده بود…

داستان «سونیا بالای دار تاب می‌خورد» در لهستان و در روزهای پایانی جنگ دوم جهانی در بیمارستانی روانی در شهری به‌نام «تورکی» می‌گذرد؛ در طول جنگ دوم جهانی، این بیمارستان به‌عنوان مأمن و پناهگاهی بود که از کشتار دسته‌جمعی نازی‌ها جان سالم به‌در برده بود. درست پشت دروازه‌های آهنین این بیمارستان، جنگ در جریان بود… قهرمان داستان، یورک به آگهی استخدام روزنامه‌ای پاسخ می‌دهد که به همکاری‌اش با زیبای بلوندی به نام سونیا برای حسابداری در تورکی منجر می‌شود. آن دو و گروه دوستان نوزده بیست‌ساله‌شان – مارسل، الک، سونیا و یانکا – کار می‌کنند، آخر هفته‌ها به پیک‌نیک می‌روند، و در باغ‌های بیمارستان پایکوبی می‌کنند. یورک و دوستانش با زندگی‌کردن، ناسازگاری و ویرانی جنگ در اروپا را به چالش می‌کشند، و می‌کوشند هرچه می‌توانند زیبایی را نجات دهند یا دوباره خلق کنند. آن‌طور که سیسیلیا دریمولر در نشریه ال.پایس اسپانیا می‌نویسد: «هاله‌ای شیرین و جادویی، تمام داستان «تورکی» را در بر گرفته؛ داستانی عاشقانه یا شاید داستان‌هایی عاشقانه در داستانی که چیزی شبیه به تابلو، از جنس نقاشی‌های مارک شاگال است که با نثر بی‌بدیل و بی‌مثالش، تاب می‌خورد، می‌رقصد، آواز می‌خواند و خیال می‌بافد…»

کتاب جنگ، چهره زنانه ندارد، اعتراف، سند و یادداشتی است بر خاطرات و تجارب افرادی زخم‌دیده در جنگ. بیش از دویست زن در کتاب جنگ، چهره زنانه ندارد حرف‌هایی برای گفتن دارند و توضیح می‌دهند که چگونه دختران جوان در آرزوی عروس‌شدن، به جبهه جنگ رفته و به سربازان خط مقدم در سال 1941 تبدیل شدند. بیش از پانصدهزار زن در شوروی، دوشادوش مردان در فاجعه بزرگ جنگ جهانی دوم شرکت داشتند و نه‌تنها افراد زخمی و مجروح را نجات داده و مداوا می‌کردند، بلکه به تک‌تیراندازی، منفجرکردن پل‌ها، شناسایی مواضع دشمن و جنگ رودررو نیز مشغول بوده‌اند. آن‌ها با دشمنی می‌جنگیدند که با بی‌رحمی تمام به سرزمین، خانه و فرزندانشان حمله کرده بود.

نویسنده روس این اثر، سوتلانا الکساندرونا الکسیویچ، چهار سال را صرف کار بر روی کتاب کرده، از بیش از صد شهر و روستا بازدید و داستان‌ها و خاطرات کهنه‌سربازان زن را ثبت و ضبط کرده است. مطبوعات شوروی از کتاب جنگ، چهره زنانه ندارد به‌عنوان «گزارشی روشن و آشکار از گذشته‌ای دور و تأثیرگذار بر کل کشور» یاد کرده‌اند. اصلی‌ترین ویژگی جنگ، چهره زنانه ندارد، تجارب و داستان‌های باورنکردنی و شوکه‌کننده زنان در جنگی خون‌بار است.