«اسپتال تروفی موویچ ورخوونسکی» در روسیه خود را قهرمان ملی می‌دانست. او دوست داشت که خود را همچون یک «مرد خطرناک سیاسی» و تبعیدی تصور کند. این دو صفت او را چنان مجذوب خود کرد که مردم اندک‌اندک مرتبه، مقام و کرامت‌اش را بالا بردند و به مقامی رفیع و جاذبه‌انگیز ارتقا دادند. بر حسب اتفاق، در مسکو منظومه‌ای از «اسپتان تروفی موویچ» دریافت کردند . بدون اطلاع در یک کشور بیگانه و مجله انقلابی چاپ کردند. این منظومه که خطرناک تشخیص داده شد، استپان را به وحشت انداخت. او تغییر شغل داد و پیشنهادی از «واروارا پتروونا استاوروگین» زوجه یک سرهنگ برای تعلیم و تربیت تنها فرزندش دریافت کرد و این شغل را پذیرفت. از لطف و عنایت علاقه پرشور و دوستی ارزشمند و پرهیبتی که وارواراپتروونا به او ابراز می‌داشت، همه‌چیز سروسامان یافت و سرنوشت امور تا بیست سال بعد مشخص شد.

موضوع اصلی داستان: یک توطئه سیاسی در یکی از شهرهای ایالات و معرفی قهرمانان با تعصبی زایدالوصف همچون موجوداتی پست و بی خیال که از همه خصایص بشری بی بهره اند. مسایلی که در این کتاب مطرح می شود به فرد بستگی ندارد بلکه منظورش تمام ملت است. قهرمانان کتاب واقعاً جن زده و تسخیر شده اند، زیرا زندانی یک قدرت مرموزند که آن ها را به ارتکاب اعمالی وادار می کند که لیاقت و سزاواری انجام آن را ندارند. شیاطینی نامشخص اند که قهرمان واقعی می باشند و انسان ها به منزله عروسک های خیمه شب بازی اند که به فرمان آن ها به جنب و جوش در می آیند. هیچ یک از کتاب های داستایوفسکی پیچیده تر از این کتاب نیست، زیرا ابهام و آشفتگی، همه قهرمانان را در هم می فشرد و وقایع با تعقید بیان می شود. این داستان با یک رشته حوادث مرموز که در ظاهر با وقایع دیگر ارتباط ندارد پایان می یابد.

این نسخه از شاهنامۀ فردوسی بر اساس نسخۀ مسکو و مقابله با نسخۀ ژول مول فراهم شده است که استاد مجتبی مینوی مقدمه ای بر آن نوشته اند. همچنین در بخش پایانی برای واژگان دشوار به کار رفته در اشعار فردوسی لغتنامه ای قرار گرفته است.

پروست داستان کوتاه «بی احساس» را در بیست ودوسالگی نوشت و در سال ۱۸۹۶ در نشریه ای نه چندان معتبر به نام «وی کونتومپورن» چاپ کرد. آنچه این اثر را قابل توجه می کند، بسیاری از مضامینی است که پروست خیلی دیرتر در کتاب های مشهورش چون «عشق سوان» به کار می گیرد، از جمله کندوکاو احساسات، مفهوم دلدادگی، و به ویژه مطالعه اش دربارۀ تبلور عشق.

پیرزنی را در خاطرم دارم
که امضای یک پیرزن به‌تمام‌معنی
پایش بود
استخوان‌بندی درشتی داشت
و یک شب زمستانی را تا ده و نیم صبح
بیرون ماند
اکنون نمی‌توانم درباره‌ی او
همه‌چیز را بگویم
من بچه بودم که دیدم او غروب
به اشتباه
راه بیابان را از کوچه‌باغ‌ها رفت

این اثر، چهارمین کتاب و اولین مجموعه داستانی محسن توحیدیان است. آن‌چه داستان‌های کتاب «نام آن گل‌ها عدم بود» را در یک مجموعه قرار می‌دهد، مفهوم «غیاب» و «نبودگی» است. توجه ویژه‌ی نویسنده به زبان و به‌کارگرفتن دیگرگونه‌ی آن در موقعیت‌ها و فضاهای گوناگون به هر داستان بافت کلامی مخصوص به خودش را داده و این توجه در داستان «مرگ پاستر» که با نثر داستان‌های پاورقی عصر پهلوی نوشته شده است، شیوه‌ی ویرایش داستان را هم برای رسیدن به فرمی که فاصله‌گذاری را نفی می‌کند، دستخوش تغییر کرده است. داستان‌های این کتاب از رئالیسم تن می‌زنند و شخصیت‌ها در معرض چیزی هستند که نویسنده آن را «گل‌هایی کوچک با برگ‌هایی از غیاب» می‌نامد و آن نام روادارانه‌ی‌ «مرگ» است.