نگویید چیزی نداریم، نامزد جایزهٔ بوکر 2016، راوی زندگى دو نسل متوالى از یک خانوادهٔ بزرگ چینی است: نسلى كه انقلاب فرهنگی سرشار از بی‌عدالتی و تحقیر در دههٔ ‌1960 را تجربه کرد و فرزندانش، دانشجویانی که خشونت و قتل‌عام از سوی حکومت را در رویدادهای 1989 میدان تیان‌آن‌من از سر گذراندند.
در مـركـز ایـن داسـتان حمـاسـى، دو زن حضـور دارنـد؛ مـارى و اى‌ـــ‌ میـنـگ.مارى می‌كوشد از خلال رابطه‌‌اش با اى‌ـــ‌مینگ، قصهٔ خانوادهٔ متلاشى‌اش در ونكــوورِ زمـان حـال را بازسـازى كنــد و پاسـخ پرسش‌هایی را بیـابد. او سـرانجام درمى‌یابد چطور كاى، پدر مرموزش كه پیانیستى بااستعداد بود، اسپارو، پدر ای‌ــــ ‌ مینگ كه آهنگسازى برجسته بود و جولى، ویولنیست نابغه، مجبور می‌شوند در دورهٔ كارزارهاى سیاسى چین، شخصیت هنرى خاص خود را تغییر دهند، كارى كه پیامدهایش تا پایان عمر رهایشان نمی‌كند.
مادلین تین با چیره‌دستى و پختگى، طنز و هنرمندى، رمانى می‌آفریند به شدت عمیق و درونى و در عین حال سیاسى كه گرچه از جزئیات زندگى چینى سرچشمه می‌گیرد، بى‌تردید جهانشمول و غیر قابل چشمپوشى است.

رمان «از گورب خبری نیست»، در سال ١٩٩٠ نوشته شد و بعد از آن نیز رمان‌های دیگری از مندوسا به چاپ رسید. آن‌طور که مترجم کتاب توضیح داده، این نویسنده اسپانیایی یک مجموعه رمان پلیسی هم با روایتی پاردویک و محوریت شخصیتی عجیب، کارآگاهی خل‌وضع، نوشته است. «از گورب خبری نیست» رمانی است در ژانر علمی-تخیلی اما در آن با رویکردی طنز به مسائل عینی و واقعی پرداخته شده است. «به‌تعبیری، مندوسا به مدد داستانی فانتزی مسائلی هستی‌شناسانه مطرح می‌کند و با خلق یک جهان احتمالی، امکان مقایسه آن با جهان واقعی ما را فراهم می‌کند.» رفتارها و مناسبات اجتماعی، زیست و ذهنیت بشری و تاریخ از جمله مضامینی هستند که در این رمان به آنها پرداخته شده است. در بخشی از این رمان می‌خوانیم: «دسته دسته کودکان که تازه از مدرسه‌هایشان فرار کرده‌اند، به میدان هجوم می‌آورند. آن‌ها طوقه‌هایی را روی زمین می‌غلتانند و یویوبازی و قایم‌باشک‌بازی می‌کنند. دیدن آنها مرا از قبل هم اندوهگین‌تر می‌کند. ما در سیاره‌مان از این چیزها که این‌جا به آن کودکی می‌گویند، نداریم. هنگامی که متولد می‌شویم، مقداری لازم و مجاز از دانش، هوش و تجربه را به اندام اندیشه‌ورز ما تزریق می‌کنند. البته با پرداخت مبلغی اضافه می‌توان از مزایای دانشنامه، اطلس جغرافیایی، تقویم ابدی، منبعی بی‌شمار از دستورالعمل‌های آشپزی دلیا اسمیت و نسخه‌های قرمز و سبز راهنمای سفر میشلین به سیاره عزیزمان بهره‌مند شوند. به محض رسیدن به بزرگسالی هم ابتدا یک امتحان از ما می‌گیرند و سپس کد بزگراه، آیین‌نامه شهرداری و گزیده‌ای از مهم‌‌ترین احکام دادگاه امور قانونی را به ما تزریق می‌کنند. اما ما دوره کودکی-دوره کودکی واقعی- مثل اینجا نداریم. در سیاره ما هرکسی باید مطابق با آنچه برایش در نظر گرفته‌اند زندگی کند نه بیشتر، بدون آن‌که در پی دردسرتراشیدن یا مداخله در کار دیگران باشد. از طرفی، موجودات بشری، مثل حشرات، زندگیشان سه دوره یا مرحله دارد؛ البته اگر به اندازه کافی عمر کنند.» مندوسا در این کتاب با خلق موجوداتی فضایی که از سیاره‌ای دیگر آمده‌‌اند، این امکان را فراهم کرده تا به زمین و وضعیت موجود در آن از منظری دیگر توجه شود

داستان های جوجه تیغی را وکیلی آلمانی بر اساس پرونده هایش نوشته و لحن سرد و بی طرفانۀ او در روایت خشونت و تبعیض و ظلم، نشان از این نکته دارد. ولی این بدان معنا نیست که نویسنده هیچ احساسی به شخصیت های داستانش نداشته است، که حتی با بعضی از آن ها تا سال ها بعد نیز ارتباط داشته و از حالشان باخبر بوده است.روایت جزئیات یک ماجرا و توصیف دقیق صحنۀ جرم، از خصوصیاتی است که داستان های این مجموعه را به داستان های جنایی و معمایی شبیه می کند. گاهی پیچیدگی معماها، داستان را شبیه به داستان های پلیسی می کند و گاه نیز فضاهای سرد و تاریک مخاطب را به یاد داستان های کافکا می اندازد.

پایان هیچ یک از داستان ها را حتی خوانندگان باهوش هم نمی توانند به راحتی پیش بینی کنند. نویسنده هیچ تعهدی نداده است که پایان داستان ها همیشه تلخ یا خوشایند باشد. گاهی مجرم واقعی پیدا نمی شود.گاهی بی گناه مجازات می شود و گاهی گناهکار تبرئه می شود. گاهی همه چیز ناشی از یک اشتباه ساده و سوء تفاهم است و گاهی جرم با خشونت و وحشیگری اتفاق افتاده و هیچ جای ترحمی برای مجرم باقی نگذاشته است.

او واقعیت زندگى ایران را در دشت‌ها و بیابان‌هاى ایران درک مى‌کرد. ساعت‌ها در قله تپه‌اى مى‌نشست و به این ریگزارهاى داغ و صخره‌هاى سرخ بنفش و درخت‌هاى نارون که مثل توپ گرد بودند و پاره‌هاى آهن زنگ‌زده و استخوان حیوانات مرده و دهانه‌هاى چاه‌هاى قنات و سیم‌هاى تلگراف و تیرهاى کج و گاهى شکسته نگاه مى‌کرد. صداى باد براى او افسون مخصوصى داشت. در این نفیر هر صدایى را که مى‌خواست مى‌شنید. صداى آبى که ننه جونش از پله اول خزینه حمام روى سرش مى‌ریخت، صداى گریه بچه‌هاى همسایه، صداى شاگرد مدرسه‌ها که او را سرزنش مى‌کردند و به او مى‌گفتند که «جعفر پدر نداره از زیر بوته درآمده». صداى شلاقى که در زندان خورده بود. گاهى باد آواز ساربان و زنگ قاطر و نغمه‌هاى یکنواخت زوار را به همراه داشت، ساعت‌ها مى‌توانست دراز بکشد و این آهنگ‌هاى گوناگون را از هیچ درآورد.
گرسنگى بود که او را از فراز این کوه‌ها و تپه‌ها به آبادى مى‌کشاند. غروب آفتاب کوه‌ها به شکل آدم‌هاى افسانه‌اى جلوه‌گر مى‌شدند. رنگ محو آسمان و لکه‌هاى ابر کبود، عینآ شبیه به لحاف‌هاى اطلسى و ابریشمى بود که پنداشتى روى خود کشیده‌اند. جعفر چنین لحافى را در یکى از خانه‌هاى ارباب خودش دیده بود و هروقت آسمان غروب جلگه‌هاى خشک ایران را مى‌دید، به یاد آن مى‌افتاد.
آن وقت شب، این شب‌هاى بیابان خشک و بى‌علف، زمین حالت عادى خود را از دست مى‌دهد و دنیا صورت داستان و افسانه به خود مى‌گیرد. هر تخته سنگ، هر شن‌ریزه، هر برآمدگى، هر صدا، همه چیز زنده مى‌شود. همه به حرکت مى‌آیند و عالم خاص خود را جلوه مى‌دهند. آسمان مانند کاسه فیروزه، که با جواهر زینتش کرده باشند، این دنیاى داستان را از چشم بد حفظ مى‌کند، چه ممکن بود که جعفر در زندان نباشد! چه ممکن بود که آن احتیاج بى‌نام که گاهى او را کت بسته هرجا که مى‌خواست، سوق مى‌داد بازهم براو مستولى شده باشد و او را به سرگردانى در بیابان‌هاى جنوب و مرکز و مشرق ایران وادار کرده باشد.
جعفر آدم‌هایى را که در بیابان با آنها آشنا مى‌شد دوست داشت. جعفر با چاروادار، ساربان، چوپان، شوفر، ژاندارم، عمله راه، قهوه‌چى، درویش و ولگرد، در بیابان کنار چشمه، در دره‌هاى سبز، در جاده‌هاى خشک، در جنگل و قهوه‌خانه آشنا مى‌شد؛ چند روز، چند شب و یا چند ساعت، و بعد مى‌رفتند و دیگر پیدا نمى‌شدند. اینها خودشان را همان‌طور که بودند نشان مى‌دادند. خوب بودند، یا بد بودند، همان‌طورى بودند که خودشان را نشان مى‌دادند. دیگر آدم فرصت نداشت که در زشت‌خویى
یا خوشدلى آنها شک کند.
در صورتى که آدم‌هاى شهرى را هیچ‌وقت نمى‌شد شناخت. سالها با آنها آمد و شد دارد، زیر و روى زندگى آنها را مى‌داند، آنها را در وضع‌هاى مختلف، در دوران‌هاى بحرانى آزمایش کرده، باوجود این گاهى مى‌شود که همان آدم در مواجهه با یک سانحه پیش‌بینى نشده، سر پول، سر زن، سر مقام قیافه حقیقى خود را نشان مى‌دهد و نقابى را که سالها داشته برمى‌دارد و صورت خود را بدون صورتک جلوه‌گر مى‌سازد.

کتاب بلم سنگی، رمانی نوشته ی ژوزه ساراماگو است که نخستین بار در سال 1986 به انتشار رسید. داستان این رمان، جهانی را به تصویر می کشد که در آن، شبه جزیره ی ایبِری از قاره ی اروپا جدا شده و آزادانه بر روی اقیانوس اطلس شناور است. سازمان های دولتی مختلف در سراسر جهان مجبور شده اند که در برابر عواقب شوکه کننده ی این رویداد از خود واکنش نشان دهند؛ اما برای پنج شخصیت اوضاع به شکل دیگری رقم می خورد و آن ها بیش از هر زمان دیگری به هم نزدیک می شوند. شخصیت های اصلی کتاب بلم سنگی، همزمان با جا به جایی زمین زیر پایشان، سفری را آغاز می کنند که مسیر زندگی شان را برای همیشه تغییر خواهد داد.