فکر می کنم همه ی این ماجرا بخشی از نقشه ی زیرکانه ای باشد که ارتش با دقت کشیده تا جنگی را آغاز کند . باید بهانه ای پیدا کنند. باید دلیلی در کار باشد، مستمسک های مناسبی تا به طرف دیگر حمله کنند، چون طرز فکر اروپایی همین میباشد. نه مثل شاهان آسیایی. آن ها به قلمروهای پادشاهی دیگر حمله می کردند، بدون هیچ دلیلی غیر از اینکه می خواهند قوی تر از بقیه باشند. اروپا باید دلیلی داشته باشد، حتی اگر فقط من درآوردی باشد و واقعا صحت نداشته باشد، اما باید بهانه ای در کار باشد. مینکی، دوست من، برای اینکه عقلشان قانع شود نه اخلاق، عقل و اخلاقی که بومی ها در هر حال هیچ کدامشان را ندارند.

زیر لب آهسته گفتم:
«نترس! کاریت ندارم…فقط آروم باش.»
خندۀ کوتاهی کردم و ادامه دادم:
«با این پای چُلاقم چه‌کار می‌تونم بکنم؟»
التماسم کرد:
«تو رو به امام رضای غریب دست از سرم بردارید آقا! اگه بابام بفهمه… می‌دونید که چشم خونواده‌م واسه یه لقمه نون به دست شماست… نکنید ارباب این کار رو با من!»
انگشت اشاره‌م رو روی لبش گذاشتم و گفتم:
«فقط یه احظه… اذیتت نمی کنم. قرار نیست کسی خبردار بشه.»

می دانی ورنر همه میگویند من شجاع هستم وقتی که بینایی ام را از دست دادم همه گفتند شجاع هستم وقتی پدرم رفت همه گفتند شجاع هستم اما این شجاعت نیست چون من چاره ی دیگری ندارم من از جایم بلند میشوم و زندگی را ادامه میدهم مگر تو همین کار را نمیکنی؟مگر تمام مردم این کار را نمیکنند؟و ورنر آرام میگوید سالها بود که این جرعت را نداشتم اما شاید امروز این کار را در برابر چشمان خودم انجام دادم

کتاب رمان حافظه فراموشی : در این کتاب کوندرا به بحث و بررسی درباره رمان‌ های مورد علاقه‌ خود از جمله دن ‌کیشوت نوشته سروانتس، مادام بواری اثر فلوبر، ابله اثر داستایوفسکی و آنا کارنینا نوشته تولستوی و… و همچنین کتاب دیگری از فلوبر با نام «آموزش احساس» ‌که در فرانسه مورد توجه است می‌ پردازد. او از طرفی به معرفی نویسندگان لهستانی چون بروخ و یاروسلاو هاسک پرداخته است. این دو از نویسندگان بزرگ لهستان ‌اند که چندان برای ما شناخته شده نیستند . «رمان، ‌حافظه و فراموشی» دربرگیرنده عناوین ذیل است: آگاهی از تداوم، ادبیات جهانی، نفوذ به کنه چیزها، رمان‌ نویس کیست، زیبایی ‌شناسی هستی،‌ پرده پاره می ‌شود و رمان، حافظه، ‌فراموشی. این کتاب می ‌تواند پاسخگوی علاقه ‌مندان به تاریخ،‌ ادبیات و فلسفه باشد.

«بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» شامل ۲۶ یادداشت طنز از سداریس است. سداریس پرمخاطب‌ترین طنزنویس پانزده سال اخیر امریکاست. تمام کتاب‌هایش با مقیاس‌های نجومی پرفروش‌اند. تاکنون تنها در امریکا هشت میلیون نسخه ازآثارش به فروش رسیده است و «بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» به بیشتر زبان‌های زنده‌ی دنیا ترجمه شده است.

پیمان خاکسار می‌گوید: «سداریس می‌خنداند. به مفهوم واقعی کلمه. از او نباید انتظاری را داشته باشید که از کافکا و فاکنر و بورخس دارید. اتفاقاً در بیشتر طنزهایش، به‌خصوص در این کتاب، فضاهای روشنفکری و روشنفکران را دست می‌اندازد و باعث خنده می‌شود.»

«بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم» یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال ۲۰۰۰ امریکا شد. سداریس به خاطر این کتاب جایزه‌ی «ثربر» برای طنز امریکایی را برد و مجله‌ی «تایمز» او را طنزنویس سال نامید. سداریس در دسامبر سال ۲۰۰۸ از دانشگاه بیرمنگام دکترای افتخاری دریافت کرد. او تاکنون بیش از چهل مقاله در مجله‌ی «نیویورکر» چاپ کرده است.

مرجانِ شیرمحمدی داستان‌نویسی‌ است شناخته‌شده. او در سال‌های گذشته چندین کتاب منتشر کرده که از اقبالِ مناسبی برخوردار بوده‌اند و پای‌شان به سینما نیز باز شده است. تازه‌ترین نوشته‌ی او یعنی خانه‌ی لهستانی‌ها احتمالاً متفاوت‌ترین‌شان هم هست. این رمان داستانِ آدم‌هایی ا‌ست ساکنِ خانه‌ای بزرگ در جنوبِ تهران، خانه‌ای بازمانده از سال‌های دور. داستان در زمانه‌ی پهلوی دوم می‌گذرد و قصه‌ی آدم‌ها و رازهایی که هر کدام در سینه‌ی خود دارند موضوعی می‌شود برای روایت‌های نویسنده. در این خانه که هر کس اتاقی اجاره‏ا‌ی دارد، عنصرِ «ندار بودن» گره خورده با گذشته‌ای وهم‌آلود که باعث شده ماجراهای خاص و حتا خشنی رقم بخورد. داستانِ خواهرانی سال‌خورده، یا زنی که تنها گذاشته‏اندش. شیرمحمدی با زبانی داستان‌گو و تلاش برای بازآفرینی یک هویت مکانی و گره ‌زدنش با وجوهِ شخصی هر یک از قهرمانانِ خود، قصه‌ای خواندنی نوشته است. خانه‌ی لهستانی‌ها مملو از تکه‌های احساسی و روایی ا‌ست که در آن‌ها می‌توان ردِپای هراسِ از رها شدن در دلِ شهر را درک کرد. قصه‌ای از زن‌هایی که این خانه دنیای شخصی‌شان است و اگر کسی به این دنیا تعدی کند سرنوشتِ چندان خوبی در انتظارش نیست…

نشد که نشکنم، شکستم. “فبأی آلاء ربکما تکذبان” در صورتش خم شدم، چشم بست، این یعنی آماده ی هر اتفاقی بود. شکستم، بد هم شکستم. من اگر سیب حوا را به شوخی گرفتم، در مقابل یک دانه گندمش، تمام وجودم را برایش دودستی باختم.
حوا را نمی شد قانع کرد، حوا همه ی دنیا را به دانه ای گندم قانع می کرد.

زندگی علاوه بر این که تجربه ی ناعادلانه ای است، پیش بینی ناپذیر هم است، گاهی پر از شگفتی و گاهی پر از درد. میان همه ی این دردها و تجربه ها و گاهی شگفتی ها، خوشبختی کجا جا داشت؟ چرا هیچ کس از خوشبختی حرف نزده بود؟ کسی نگفته بود لمسش چه حسی دارد، کسی نگفته بود دیدارش چطوری است… آدم ها خوشبختی هایشان را بغل گرفته بودند و بی توجه به بقیه راه را می پیمودند. کی این وسط حاضر بود سهمی از خوشبختی هایش را به دیگری بسپارد؟ کی آغوشش را باز می کرد رو به من؟

دلم تنگ ارکیده و محبت هایش شده.
از طرف دیگر، بابت حرف هایم شرمنده و خجالت زده ام. دو روز است که عشق ارکیده مثل خوره روح و روانم را به بازی گرفته.
دیگر می دانم زندگی بدون او نشدنی است. حالا تمام دل نگرانی ها و تشویش هایم را گوشه ای فرستاده ام و فقط و فقط می دانم که باید علاوه بر
جبران، قلب مهربانش را هم مال خود کنم. دیگر وقت پا پس کشیدن نیست، وقت قیام و ثابت کردن خودم رسیده.
باید امیر حافظ دیگری جدا از امیرحافظ پشیمان و سنگدل گذشته به او نشان بدهم و بدون تردید جلو بروم. بد کردم درست، دستم خالی است، آن هم درست؛ ولی گذشتن از ارکیده کار من نیست.

فلان فلان شده ها طنزی است درباره نابسامانی های جامعه. عزیز نسین با شناخت کاملی که از روزگار و مرز و بومش داشت، در نقش کنشگری اجتماعی، با تعابیری طنازانه، نابسامانی لایه ها و طبقات جامعه را به تصویر می کشد. «… ماها، معمولا دهاتی را آدم حساب نمی کنیم، اما اگر پایش بیفتد، همین دهاتی چنان اشتباهاتت را تو صورتت برمی گرداند که مثل خر توی گل بمانی. چنان به موقع بهت می گوید این حرفها را اون خر دیگه هم به ما گفته که اعتبار و حیثیت هرچه حزب و حزبی است از یک پول سیاه هم بی قیمت تر می شود.»

برخلاف دیگر آثار هاینریش بل، بیلیارد در ساعت نه و نیم از روایت سرراست ثبت رویدادها فاصله می گیرد و با پردازش شخصیت های متعدد داستان خاطرات دور و نزدیکشان را بازگو می کند و در نهایت مانند قطعاتی از یک پازل کنار هم می چیند. داستان در ۶ سپتامبر ۱۹۵۸ اتفاق می افتد؛ وقتی جنگ جهانی به پایان رسید و خانواده سرشناس فهمل در روز تولد هشتادسالگی هاینریش فهمل، پدر بزرگ خانواده، دور هم گرد آمده اند. راویان یازده گانه داستان با بیان خاطراتی از گذشته، چشم اندازی از فضای پر از خفقان و سیاه آلمان را با بی پروایی نمایش میدهند. محور اصلی داستان صومعه ای است که پدر بزرگ آن را قبل از جنگ ساخته و نسل های بعدی خانواده، بنا بر شرایط، دست به تخریب و ساخت آن می زنند..

عقاید یک دلقک داستان دلقکی به نام شنیر است که با شکست در زندگی عاطفی خویش رو به الكل آورده است. بعد از افتضاحی که در یکی از نمایش های او اتفاق می افتد، به محل زندگی اش بازگشته و با گوشه نشینی و مرور خاطرات روزها را سپری می کند. عقاید یک دلقک ابزاری بود در دستان هاینریش بل برای به نمایش گذاشتن چهره فاشیسم و غبار نشسته آن بر عقاید سیاسی، فرهنگی و مذهبی آلمان بعد از جنگ. بل با بهره گیری از فضای تاریک جنگ، انگشت اتهام خود را به سمت کلیسا نشانه می گیرد و با پرده برداشتن از روابط دولت- مذهب و رسوب عقاید قرون وسطایی، کتاب را تبدیل به اثری ماندگار می کند. شخصیت دلقک با نقابی از رنگ وروغن، انتقادی است به چهره ریاکار جامعه بعد از جنگ خانمانسوز که زوال اخلاقی خود را در پشت صورتکی از اخلاقیات پنهان می سازد.

گونه هایش گل انداخته بود. و این از نگاه آرتوش پنهان نماند و از دیدنش در آن حالت ترس و گرگرفتگی لذت برد. دستی به صورتش کشید و به مهشید که ناخواسته به لرز و استیصال افتاده بود، نگاه کرد. زن دست برد به شالش و گوشه اش را درست کرد و آرتوش به خوبی دیده بود که دستش می لرزد. نگاه طماع و حریصش را نمی توانست از اندامش بگیرد. وسوسه شده بود، جلوتر برود، دستش را بگیرد و او را روی پاهایش بنشاند. اما به خودش نهیب زد که نباید بی گدار به آب بزند…

در این نمایشنامه، ویل اِنو، نویسنده آمریکایی، زندگی دو زوج در همسایگی یکدیگر را روایت می کند که با پیش تر رفتن داستان متوجه می شویم بیش از آنچه در ابتدا فکر می کردند – یعنی تشابه نام خانوادگی‌شان – به یکدیگر شباهت دارند و همچون تجربه زیسته بسیاری از ما، این رنج است که افراد را به هم نزدیک می کند و شالوده روابط انسانی و صمیمت قرار می گیرد. این نمایشنامه ویژگی های یک اثر مدرن را به تمامی داراست: دیالوگ های کوتاه و ساده ، فقدان امیدواری و معنا در زندگی روزمره ، بازی های زبانی، و پرداختن به ارتباطات انسانی، در پیچیده ترین نقطه خود، اما به سادگی تمام. تنهایی، حتی در جمعی دو یا چهار نفره، عنصر اصلی دیگر این نمایشنامه است که تنهایی انسان مدرن را حتی در میان جمع و حتی در خصوصی ترین روابط خود به تصویر می کشد.

دستانش را به زیر بغل برده و پایش را به نرده تکیه زد.حیاط روشن تر از هر شب دیگری بود و این برای ماهی بود که امشب عهد کرده تا بیشتر نورافشانی کند. به سنگریزه های حیاط زل زده و جای پای دخترک مومشکی را به وضوح روی آن ها دید. دویده بود، کل مسیر حیاط تا در را دویده بود. امشب هم مثل همیشه موهایش را از وسط فرق باز کرده و دو طرف صورتش رها کرده بود؛ البته منظم تر و دقیق تر از همیشه دقیق تر از زمانی که در نساجی او را می دید. فقط یکبار به رژ قرمزش گیر داده بود، بعد آن دیگر ندیده بود رژ قرمزبزند. این دختر محتاط می توانست ربطی به یاشار داشته باشد؟ می توانست آن قدر بد باشد که به مردی با شرایط یاشار دل ببندد؟ دختری که حتی از زدن رژ لب قرمز بعد از آن پرهیز کرده بود،چطور می شد که به دیدن رابطه ای بین او و یاشار فکر کرد؟

به گزارش خبرنگار کتاب شبستان، گاوخونی رمان کوتاهی است از جعفر مدرس صادقی نویسنده معاصر ایرانی به زبان فارسی. این داستان که در آذر ۱۳۶۰ (حدود یک سال پس از آغاز جنگ ایران و عراق) نوشته شده و سال ۱۳۶۲ در ایران به وسیله نشر نو و در سالهای بعد توسط نشر مرکز به چاپ رسیده‌است، مشهورترین کتاب نویسنده بوده و به عنوان یک رمان کوتاه و معاصر فارسی چاپهای متعددی داشته‌است.

راوی داستان پسر جوانی است که از اصفهان (زادگاه و محل خانه پدری) به تهران آمده و با دو دوست (هر دو پسر) در خانه‌ای زندگی می‌کنند. راوی خاطرات به هم پیچیده و معمولاً تلخ از دوران کودکی و نوجوانی دارد که عشق نافرجام و مرگ پدر و مادرش از آن جمله است. راوی داستان معمولاً در حال تعریف خواب‌های خود برای مخاطب است، خواب‌هایی که در آنها گذشته راوی به تدریج آشکار و جزییات مرموز و روانی راوی بیان می‌شود. خواب‌های راوی بیشتر شامل خاطرات پدر است، پدری که هر روز صبح زود بیرون می‌رفت و در زاینده رود شنا می‌کرد و یک بار خواب می‌بیند که روزی آنقدر به پایین دست رودخانه رفت که در باتلاق گاوخونی غرق شد و مرد.(هر چند که پدرش در مغازه خود و پشت میز کارش فوت کرده بود.) راوی بعد از مرگ پدر به اصفهان برگشته و با (دختر عمه‌اش) ازدواج می‌کند، اما وضعیت روانی اصفهان، خاطرات دیوانه کننده کودکی و شرایط نابسامان روانی در راوی که منجر به تصمیم سریع او برای ازدواج شده بود در ادامه منجر به نابسامانی زندگی و جدایی سریع از همسرش می‌شود. پدر مرده تا انتهای داستان حضور دارد و سرانجام به صورتی سیال بین واقعیت و خیال (تا جایی که در اواخر داستان در خواب نیز خواب‌هایش را می‌نویسد و این جاست که داستان شکل پیچیده‌ای می‌یابد.) در خواب می‌بیند یا منجر به غرق شدن و مرگ راوی در وسط خیابان لاله‌زار تهران می‌شود.

مغازه‌ی خودکشی یک فانتزی سیاهِ تکان‌دهنده است که بعد از چاپ ‌شدن در سالِ 2007، توجهِ فراوانی برانگیخت. رمانِ عجیبِ ژان توله (1953)، نویسنده و فیلم‏نامه‌نویسِ فرانسوی، هجوی ا‌ست تمام‌عیار درباره‌ی مرگ و امید. رمان درباره‌ی یک دکانِ فروشِ ابزار و ادواتِ خودکشی ا‌ست. همه‏جور خنزرپنزری در آن یافت می‌شود. از انواع سَم تا طناب‌های دار، از انواعِ سلاح‌های کمری مناسب برای انتحار تا ویروس‌های کشنده‌. یک فروشگاه منحصربه‌فرد در زمان و مکانی نامعلوم. رمان گره خورده است به نامِ برخی از مهم‌ترین چهره‌های ادبی و هنری که خود را کُشته‏اند؛ میشیما، مرلین مونرو، ونسان ون‌گوگ و… تقاضا بسیار زیاد است، تا این‌که روزی پسری وارد این مغازه می‌شود و با خودش تحولی به همراه می‌آورد. این روند پیش می‌رود تا سطرهای پایانی کتاب که ناگهان ضربه‌ای خردکننده به مخاطب وارد می‌شود، ضربه‌ای که غیرقابل‏پیش‌بینی ا‌ست… رمانِ مغازه‌ی خودکشی از درخشان‌ترین آثارِ فانتزی سیاهی‌است که در دو دهه‌ی گذشته در جهان و در این سبک نوشته شده‌است. حضور متراکمِ مرگ، تلاش برای ساختنِ امید به زندگی، نبردی نمادین و مملو از شوخی‌های ظریف که در نهایت قرار است خواننده را میخ‏کوب کند.

همسر اول عنوان رمانی نوشته‌ی فرانسواز شاندرناگور است. شاندرناگور را به‌عنوان نویسنده‌ی رمان‌های تاریخی می‌شناسند، بااین‌حال «همسر اول» رمانی معاصر و حتی شخصی‌ترین اثر او به شمار می‌رود. در این اثر هم می‌توان تسلط و علاقه‌ی او به اساطیر و متون کهن ادبیات جهان را به‌خوبی دید. رمان همسر اول را اصغر نوری به فارسی برگردانده و نشر افق آن را منتشر کرده است.

این کتاب، روایت یک تولد است؛ تولدی که از پس رنج، از پس مُردن، از پس فروریختن و از پس معنای دقیق انسان‌بودن و زیستن رخ می‌دهد. همسر اول قصه یک سلوک سی ساله است؛ گویا در خواب باشید و ناگهان با زلزله‌ای از پیش اعلام‌شده، اما به‌همان میزان دهشتناک، که بی‌خبر آمده باشد، در میانه ویرانی قرار بگیرید. همسر اول روایت زندگی با تمام ابعاد انسانی‌اش است، بدون حتی یک کلمه شعاردادن.

این کتاب، روایت زنانه‌ای است از عادی‌ترین و روزمره‌ترین بحران این روزهای بشری؛ عشق و خیانت. یکسو عشق و سوی دیگر خیانت. اما فرانسواز شاندرناگور دقیق و موشکافانه روشن می‌کند که آن سوی خیانت، می‌تواند عشق نیز باشد، اگر راوی قصه آن دیگری باشد. شاندرناگور نرم و زنانه و مادرانه سیلی می‌زند؛ به صورت تمام آدم‌هایی که می‌توانند بی‌وقفه خود را فریب دهند که چون خودشان عاشق‌اند، پس در یک رابطه یا زندگی عاشقانه هستند، اما حقیقت تلخ این است که با وجود پیوندها، ممکن است عشقی ناقص باشد؛ مانند شکستن یکی از دست‌ها و سالم بودن آن دیگری.

رمان «رفتن به کوهستان» نوشته دابا ماندلا نوه نلسون ماندلا به‌تازگی با ترجمه سیدسروش سیفی منتشر و راهی بازار نشر شده است.

نوه نلسون ماندلا در این‌کتاب زندگی خانواده‌ ماندلا را به تصویر کشیده، و از آن‌جایی که از کودکی برای زندگی پیش پدر بزرگش رفته، همه‌چیز را از دیدگاهی نزدیک بیان کرده است.

دابا در کنار پدربزرگش، با داستان ها و افسانه‌های قدیمی و تجربیات اعضای خانواده‌اش بزرگ شد و یاد گرفت چگونه زندگی کند. او به کوهستان رفت تا پخته شود و هدفش را انتخاب کند. در کنار درس‌های زندگی، این کتاب به مخاطبش می‌گوید صلح و انسانیت از مهمترین چیزها هستند و پیش از داشتن دین، نژاد، جنسیت و… همه انسان هستند.

عاشقانه ای در آشویتس که تاکنون نامزد و برنده ی چندین جایزه ی ادبی شده است، دوره ای کوتاه و غم انگیز از تاریخ را در مرگبارترین اردوگاه کار اجباری آلمان نازی روایت می کند.
سوزی زیل، نویسنده ی توانا و چیره دست استرالیایی، با سبکی بدیع، وقایعی دردآور و دهشتبار را از زبان هانا، شخصیت اصلی داستان، بازگو می کند.
با این همه تحت تاثیر اعجاز عشق است که تمام چهارچوب ها و حد و مرزها فرو می ریزند و مفهوم متعارف دین، نژاد، زندانی و زندانیان در این اعجاز رنگ می بازد.

عاشق آتشفشان رمانی است تاریخی به قلم سوزان سانتاگ که زندگی سِر ویلیام همیلتون و همسر جوانش، اِما همیلتون و سپس دلباختگی اِما به لرد نلسون را روایت می کند. سانتاگ این رمان را در اواخر دهه ی چهارم زندگی اش نوشت که در این عرصه نیز برایش شهرت و محبوبیت به همراه آورد.

عاشق آتشفشان نه فقط روایتی است از این ماجرای عاشقانه که در گیر و دار جمهوری ناپل می گذرد بلکه سانتاگ در بازگویی رویدادهای تاریخی و نیز روایت شیفتگی سِر همیلتون به آتشفشان به کار می گیرد طنزی است زنده و جاندار و بسیار ویژه که از مختصات قلم اوست

راستش من انتهای جهان او نبودم. یعنی انتهای جهان هیچ کس نبودم. یک بار گفتم: «هیچ جاده ای روی زمین نیست که مقصدش من باشم یا حتی میانه راه تابلو زده باشن 10 کیلومتر مانده.» همین طور هاج و واج نگاه کرد که گفتم: «هیچ بن بستی نیست که انتهاش من باشم. هیچ تاکسی، اتوبوس یا مترویی نیست که در نهایت به من برسه. هیچ راننده ای، ناخدایی، خلبانی و حتی درشکه سواری نیست که مقصدی به اسم من رو بلد باشه.» نمی دانست چه بگوید. یعنی داشت همین طور دنبال کلمه میگشت که گفتم: «هیچ آدمی برای من چیزی ننوشته. هیچ کس دلش نخواست اسمم رو بیاره توی یک جمله حتی، من حتی انتهای جهان تو هم نیستم.

اغراق نکرده‌ایم اگر بختیار علی را مهم‌ترین نویسنده‌ی دو سه دهه‌ی اخیر خاورمیانه بدانیم. درست است که اورهان پاموک معاصر ما برنده‌ی نوبل ادبیات شده، اما این بختیار علی‌ست که راوی حقیقی تاریخ، اسطوره و ملت خودش با همه‌ی مصائب، رنج‌ها، ویرانی‌ها در دل جنگ‌ها، کشتارها و نسل‌کشی‌های مردم سرزمین کردستان بوده و هنوز هم. گونه‌گونی فرم‌های روایی رمان‌های بختیار علی در کنار خیال‌انگیزی و سفر به دل اعصار ملّتی چندهزارساله، داستان‌های او را به مقام بزرگ‌ترین آثار ادبی دوران ما رسانده است. کتاب «شهر موسیقیدان‌های سپید» قصه‌ای عظیم بر محور حفاظت از هنر و اصالت کار هنری در زمانه‌ی جنگ، فساد و تباهی‌ست. این رمان، شعر و موسیقی را به محملی برای ساخت و حفظ خاطره‌ها و تاریخ تبدیل کرده و نظرگاه و فرم زیستی مردم کرد را شیوه‌ای راستین برای زیستن در هجوم تاریکی‌ها می‌داند. شهر موسیقیدان‌های سپید، داستان ایستادن بر سر زندگی‌ست و تکثیر معناهای متکثّری که عشق، امید و اطمینان را در سایه‌ی برابری و عدالت ممکن می‌سازد.

کتاب شب های روشن، اثری نوشته ی فئودور داستایفسکی است که اولین بار در سال 1848 وارد بازار نشر شد. داستان این رمان کوتاه در شهر سن پترزبورگ می گذرد و به ماجرای مردی جوان می پردازد که در حال نبرد با بی قراری های درونی خود است. کتاب شب های روشن با روایتی سرراست و لطیف، رنج و احساس گناه ناشی از عشقی یک طرفه را مورد واکاوی قرار می دهد. هر دو شخصیت اصلی این داستان از حسی عمیق از بیگانگی در رنج هستند؛ رنجی که باعث همسو شدن مسیر زندگی آن ها می شود. داستان رمان شب های روشن، ترکیبی درخشان از رمانتیسیم و رئالیسم است و احساسات و عواطف مخاطب را به آرامی نوازش می کند.

ادموند گانگلیون و پسر اولین رمان ژوئل اگلوف است. که سال 1999 منتشر شد و جایزه‌ی الن فورنیه را گرفت. از همین رمان اول، اگلوف دنیایی عجیب به نمایش گذاشت که در آن طنز و موقعیت ابسورد شانه‌به‌شانه‌ی هم حرکت می‌کنند و به شاعرانگی می‌رسند. از دیگر آثار مهم او می‌توان به رمان‌های آنچه اینجا نشسته روی زمین انجام می‌دهم (برنده‌ی جایزه‌ی طنز سیاه، 2003)، منگی (برنده‌ی جایزه‌ی لیو انتر، 2005)، عوضی (2008) و مجموعه داستان سنجاقک‌ها (برنده‌ی جایزه‌ی SGDL داستان کوتاه، 2013) اشاره کرد.

مرا تا آن سوی اقیانوس ببر اثری بی‌نظیر در تعلیق و زیبایی است که زندگی مردی در قرن بیستم را روایت می کند. آگوست کاینمن در کودکی از آلمان نازی فرار می کند و به آمریکا پناه می برد در آنجا مادرش به او توصیه می کند:«به نصیحت هیچ کس گوش نکن.»

همین جمله سرنوشت او را به زندگی ای سرشار از ابتکار و تهور گره می زند و او را از محله های فقیر نشین نیویورک به کاخ های مرمر پیتسبرگ، و از هامبورگ قدیم به جزایر جنگلی اقیانوس آرام می کشاند. در نهایت او در آخرین فصل زندگی‌اش تصمیم می گیردبا کابوسی که نتیجه ی مواجهه با سربازی ژاپنی در خلال جنگ جهانی دوم است، رو به رو شود و کاری را که مدت ها از انجامش سر باز زده بود به پایان برساند.

رمان دست‌های کوچولو کف می‌زنند یک کمدی سیاه است با بن‌مایه‌های گوتیک. قصه‌ای که نامش و محور روایتش برگرفته شده از شعر «نی‌لبک زن‌» هاملن، همان روایت مشهور از مردی که با نوای نی‌اش موش‌ها را از شهر هاملن دور می‌کند و چون مردمان شهر دست‌مزدش را نمی‌دهند به انتقام کودکان شهر را هم می‌برد و نا‌پدید می‌شود… رمان درباره‌ی موزه‌ای‌ است که مدیرش می‌خواهد از خودکشی آدم‌ها جلوگیری کند. او عاشق زندگی دیگران است و در این موزه همراه چند شخصیت دیگر زندگی می‌کند. اما شر کنار او پرسه می‌زند و اتفاقاتی در راه هستند که واقعا نمی‌توان آن‌ها را حدس زد. کابوس، جنون، خباثت و البته عشق. رودز از دل یک قصه‌ی قرون وسطایی اثری مهیب آفریده است

کتاب “انجیرهای سرخ مزار” اثر “محمدحسین محمدی” اولین مجموعه داستان نویسنده ی افغان است که در ایران منتشر شده است. این مجموعه دربرگیرنده ی ۱۴ داستان کوتاه است. حوادث داستان ها همه پیرامون جنگ های داخلی افغانستان می گذرد و قصه ی آدم های جنگ زده ای را روایت می کند که عمرشان را در جنگ سپری کرده اند. زخمی شده اند. زخم زده اند. کشته اند و کشته شده اند. آدم هایی که گاه خود نیز نمی دانند چرا تفنگ به دست گرفته اند.
از دیگر ویژگی های بسیار بارز “انجیرهای سرخ مزار”، زبان شیوا و شاخص داستان هاست که نشان از این دارد که از دغدغه های اصلی “محمدحسین محمدی” محسوب می شود،سخن میگوید. برخی از داستان های این مجموعه جوایز ادبی متعددی چون جایزه ی ادبی اصفهان، جایزه ی ادبی بهرام صادقی و… را به خود اختصاص داده اند. خوانندگان ایرانی و ناآشنا با ادبیات معاصر افغانستان، شاید در آغاز با زبان نویسنده اندکی ارتباط نگیرند ولی با خواندن یکی دو داستان با زبان و ترکیبات زبانی نویسنده خو میگیرد.میشود گفت که “محمدحسین محمدی”با این مجموعه “انجیرهای سرخ مزار”خود را بعنوان یک نویسنده روایت کننده مستند به سبک رمان مطرح می کند.

ناگهان همه دنیا تاریک شد، انگار کسی کلیدی را زده باشد، و در این تاریکی فقط یک نقطه روشن ماند، یک شگفتی نور رسیده، یک جزیره نورانی که مقدر بود تمام زندگی اش در آن خلاصه شود سعادتی که آونگ وار به آن آویزان شده بود به سکون رسید. آن روز ماه آوریل برای همیشه منجمد شد، حال آن که در یک جای دیگر، جا به جایی فصل ها، بهار شهر، تابستان روستا، در پهنه دیگری ادامه داشت… .

صدای جوانانه ی موسی سحر داشت؛ ساحرانه می خواند، غریب و جادویی و دلنواز. ذهن مردان کار و کشت را به دوردست های جوانی می برد؛ به عاشقی ها و اشتیاق ها، کشتی گرفتن های سر خرمن جای، به کانال بندی های دسته جمعی، به روزگاری که دختران جوان به خوشه چینی می آمدند و مردان عزب دل در گروی زنی داشتند. موسی جوانی را دوباره در دل های مردان کار و کشت شعله ور می کرد؛ طراوت سال های پرباران را، حرارت جودرو، باران بارهای بهاری که شتررود را به طغیان وامی داشت، گاه رام کردن اسبان سرکش خان که دختران جوان را از کپرها به تماشا می کشاند در میدانگاهی ده. نوای نی انگار از میان استخوان های مردان پیر می آمد. میرزا می نواخت، موسی می خواند، دل ها گر می گرفت و خیالات در سرها بسط می یافت. «دم صبحی ز بندر بار کردم / چه بد کردم که پشت بر یار کردم. رسیدم بر لب نهر شتررود / نشستم گریه ی بسیار کردم. » پیرمردی از ته کنتوک نالید: «شیر مادرت حلال، موسی جان.»؛

کتاب شام با آدری هپبورن نوشته‌ی ربکا سرل یک رمان شیرینِ عاشقانه‌ست که به روایت داستان زنی به نام سابرینا می‌پردازد. به او این فرصت داده شده که پنج نفر، زنده یا مرده را به مهمانی شام تولد خود دعوت کند و در میان افراد منتخب سابرینا نام آدری هپبورن به چشم می‌خورد… پس با پرفروش‌‌ترین اثر نیویورک‌تایمز همراه شوید و در یک مهمانی شام سوررئالیستی همراه با هنرپیشه‌ی جذاب بریتانیایی سر یک میز بنشینید!

فرض کنیم گزارش‌گری بنویسد دختر جوان زیبای بیست و دوساله‌ای درگذشت. او قبل از مرگ از پنجرۀ اتاقش نگاهی به دریا انداخت و برای سگ محبوبش، باب، بوسۀ خداحافظی فرستاد و سپس شیر گاز منزلش را باز کرد و خودش را آمادۀ مرگ کرد. خب. چه کسی اهمیت می‌دهد که آن دختر بیست و دو سالش نبوده و بیست و شش سال داشته. اتاقش رو به دریا نبوده و رو به خشکی بوده. اسم سگش باب نبوده و بونی بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها می‌توانند این کار را بکنند، چه اشکالی دارد که من هم درجه‌های مأموران پلیس را اشتباه کنم یا عوض کلمه هفت‌تیر از تپانچه استفاده کنم یا در مواردی که منظورم دیکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم یا مثلاً از سمی نام ببرم که درجا شخص را می‌کشد و آدم فرصت نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کند؟ این چیزها مهم نیست. مهم این است که چند تا جنازه داشته باشیم. اگر هم دیدیم داستان بی‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بیش‌تر کنیم.