«نجواگر» رمانی پلیسی، مخوف و هیجان‌انگیز از نویسنده‌ای مرموز با نام مستعار الکس نورث است؛ نویسنده‌ای که با اولین کتابش مخاطبان را حسابی شگفت‌زده کرده است. این داستان روایتگر زندگی چند نسل است ــ داستان پدر و پسری که در شهری کوچک در گیرودار تحقیقات برای دستگیری قاتلی زنجیره‌ای گرفتار می‌شوند؛ سرشار از کابوس و دلهره اما درعین‌حال پر از عشق، غم، فقدان و شروع دوباره.

«نجواگر»، با ته‌مایه‌های روان‌شناختی، داستانی جذاب، هیجان‌انگیز و پر از تعلیق را برای شما به ارمغان می‌آورد؛ طوری‌که زمین‌گذاشتن کتاب سخت خواهد بود.

«نجواگر» کتابِ منتخب سردبیران نیویورک تایمز، نامزد بهترین کتاب جنایی ـ معمایی سایت گودریدز در سال 2019 و جزو جدایی‌ناپذیر فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز و ساندی تایمز برای هفته‌های متوالی بوده و به زبان‌های گوناگون ترجمه شده است.

کتابی که در دست دارید، به گواه خوانندگان و نویسندگان و البته منتقدان، از بهترین آثار ادبیات داستانی جهان است. کتاب از همان روز اول انتشارش یعنی سال 1952 تبدیل به پدیده‌ای جهانی شد و تا امروز هم از کتاب‌هایی بوده که هیچ‌وقت از محبوبیتش کاسته نشده، که دلیل واضح اما پیچیده‌ای دارد. واضح‌بودنش در این است که راوی کتاب، شما را با خودش پیش می‌برد، بدون اینکه از شما چیز زیادی بخواهد؛ اما پیچیدگی‌اش درست در این است که چطور می‌شود خیلی راحت دست مخاطب را گرفت و با خود به سفری دو سه‌روزه در نیویورک دهه پنجاه میلادی برد؟! سؤالی که جوابش در پس تک‌تک کلمات و سطرهای کتابی است که در دستتان گرفته‌اید.

یک شکارچی مرموز و وحشی طی مدتی بیش از ده سال مرتکب پنجاه مورد تجاوز در کالیفرنیای شمالی می‌شود، سپس روانه‌ جنوب شده و ده نفر را به‌طرز فجیعی به قتل می‌رساند. او در سال 1986 ناپدید می‌شود و از چنگ نیروهای پلیس و بهترین کارآگاهان منطقه می‌گریزد.

سی سال بعد، میشل مک‌نامارا، روزنامه‌نگار جنایات واقعی و نویسنده وبگاه محبوب دفتریادداشت روزانه‌ جنایات واقعی مصمم می‌شود روانیِ خشنی را که قاتل گلدن استیت می‌نامد، پیدا کند. میشل به کندوکاو گزارش‌های پلیس می‌پردازد، با قربانیان مصاحبه‌ می‌کند و به جوامع آنلاینی راه می‌یابد که به اندازه‌ خودِ او فکر و ذکرشان حل این پرونده است.

آ‌نچه این کتاب را بسیار خاص کرده این است که با دو وسواس فکری درهم آمیخته است؛ یکی روشن و یکی تاریک. قاتل گلدن استیت نیمه‌ تاریک است و میشل مک‌نامارا نیمه‌ روشن. این کتاب آمدوشدِ میانِ این دو ذهن، یکی بیمار و آشفته و دیگری باهوش و مصمم است. دوستش داشتم.

زندگی دیگری جز نوشتن ندارم. هستی‌ام در کتاب‌هایم است…

روبر پنژه زمانی پا به عرصه رمان‌نویسی گذاشت که به گفته ناتالی ساروت «عصر بدگمانی» بود. عصر بدگمانی خواننده و نویسنده به شخصیت‌های داستانی رمان‌های کلاسیک، به زمان خطی، به پیرنگی که سرگذشت این شخصیت‌ها را به هم گره می‌زند. تمام آن چیزهایی که باعث می‌شد رمان برشی واقعی از زندگی باشد و باورکردنی، حالا تصویر ساختگی و بی‌جانی را نقش می‌کرد که خواننده را پس می‌زد. واقعیت برای خواننده و نویسنده هر دو تغییر کرده بود.

پنژه به‌شدت به موسیقی کلام اهمیت می‌دهد، به ریتم و از همه مهم تر به لحن مفهوم موردنظر او از لحن البته پیچیده‌تر از آن مفهوم متداولی است که همه در ذهن داریم؛ یعنی لحن مؤدبانه، لحن آرام، لحن عصبی و… لحن مدّنظر او ترکیبی است، لحنی خاص که قادر است ذهنیت راوی را منتقل کند و درنهایت فضای کلی رمان را بسازد. او در مؤخره این کتاب می‌نویسد:

«لحن همیشگلی ما، لحنی که برای مثال آدم با خودش حرف می‌زند یا با نزدیکانش، نوعی ترکیب است از لحن‌های گوناگون؛ لحنی که به ارث برده، لحن کتاب‌ها، لحن‌هایی که از زمان کودکی ضبط کرده‌ایم. چقدر جالب‌تر است تحلیل‌کردن اجزای تشکیل‌دهنده لحن طبیعی آدم‌ها و با هریک از آنها کتابی نوشتن.»

در وهله‌ اول، فراموش نکن که فساد این سیستم را روغن‌کاری می‌کند. بیشتر سیاستمداران، صاحب‌منصبان، پیمانکاران و غیره و غیره راهی جز این دوره‌ شش‌ساله برای ثروتمندشدن ندارند. سپس به دست فراموشی سپرده می‌شوند؛ اما دقیقاً به این دلیل می‌خواهند فراموش شوند که کسی متهمشان نکند…

کارلوس فوئنتس در مسند عقاب که برخی منتقدان آن را تالی شهریار ماکیاولی دانسته‌اند، بار دیگر به ماجرای مداخله‌ی ایالات متحده آمریکا در امور مکزیک می‌پردازد. رئیس‌جمهوری مکزیک درپی انتقاد از مداخله آمریکا در کلمبیا، ناگهان با بحرانی مواجه می‌شود که طی آن تمام سیاستمداران کشور دست به قلم می‌شوند و شروع به نامه‌نگاری می‌کنند و در خلال این نامه‌هاست که پی‌رنگ داستان شکل می‌گیرد.

کتاب مرگی بسیارآرام، شرح‌حالی نوشته سیمون دوبووار است که در قالب رمان نوشته شده و اولین بار در سال 1964 انتشار یافته است. دوبووار در این اثر، آخرین لحظات حضور خود در کنار مادر درحال مرگش را با نثری شاعرانه و زیبا به تصویر کشیده است. فرانسواز دوبووار، مادر سیمون، در حمام به زمین می‌خورد و استخوان رانش می شکند. فرانسوا را به بیمارستان منتقل می‌کنند و او حین سپری‌کردن دوران نقاهت، نشانه‌هایی از بی‌حالی شدید و بی‌میلی به غذا را از خود نشان می دهد. زمان زیادی نمی گذرد که دکترها متوجه غده‌ای سرطانی در روده کوچک او می‌شوند که با سرعتی زیاد درحال رشد است. سیمون و خواهرش، پوپت، برای سه ماه، نوبتی در کنار بستر مادر خود می‌مانند و آخرین لحظات زندگی‌اش را در کنار او می‌گذرانند.