کتاب « تافته های جدابافته» داستان موفقیت افراد بزرگی است که بی گمان خواندن و پی بردن به علل و زمینه های موفقیت آنان، برای همه جذاب و گیرا است.
نویسنده در این کتاب نشان می دهد که موفقیت، به طور کامل با تلاش و زمان در هم آمیخته است. نکته ای که در سراسر کتاب، توجه آدمی را به خود جلب می کند این است که اگر مایلیم کاری را به شکل بهتری انجام دهیم باید ساعت های بیشتری را برای آن وقت بگذاریم.
مسئله مهم دیگری که در این کتاب به چشم می خورد این است که انسان محصول همان فرهنگی است که در آن زندگی می کند و فرهنگ نیز تأثیر بسزایی بر تمام جنبه های زندگی ما دارد. درست است که موفقیت به مجموعه ای از عوامل فرهنگی و زمینه ای که از کنترل ما خارج است بستگی دارد اما آن چیزی که به طور کامل در اختیار ما قرار دارد و موفقیت ما را تضمین می کند، همانا میزان تلاش خود ما است. بنابراین در نهایت، ما مسئول موفقیت خود هستیم.
ما برای شناخت افراد موفق، بیش از اندازه بر هوش، بلند پروازی و ویژگی های شخصیتی آنان متمرکز می شویم. ولی نویسنده کتاب «تافته های جدابافته» استدلال می کند که باید به دنیای پیرامون افراد موفق – مانند فرهنگ، خانواده، نسل و تجربه های فردی آنان – توجه کنیم. با درک بهتر عواملی که باعث موفقیت می شود، باید بتوانیم افراد موفق بیشتری را پرورش دهیم.

کتاب صدای طغیان، که داستان یکی از زنان پرآوازهٔ افغانستان است، چشمان ما را بر زندگی مصیبت‌بار پناهندگان می‌گشاید و باعث می‌شود احساس کسانی را درک کنیم که می کوشند خودشان را با زندگی تازه سازگار کنند و با آنان همدردی نشان دهیم. داستانی اثرگذار از مواجهه با جامعه‌ای آشوب‌زده، گرفتار جنگ و نابسامان و تلاش برای کامیابی و موفقیت.

من می‌خواهم دیگران این کتاب را بخوانند. روایت ‌مردی که خاطره‌ی عزیزانش را با چنگ و دندان حفظ می‌کند و از لابلای این سطور به‌راحتی می توان دید که تا چه اندازه خوشبخت بوده است. می‌شود رایحه‌ی خوش روزهای رفته را از برگ‌به‌برگ این کتاب بویید. اگرچه سایه‌ی اندوه بر روزگارم افتاده و رخوت و افسردگی دربرم‌گرفته، اما با اندک توانی که مانده، به گواهی احساسم کلمات را پیدا می‌کنم تا در این روزهای رخوت وملال چراغی کوچک برای فرزندانم بیافروزم. به آن‌ها بگویم اگر هزار بار دیگر هم به دنیا می‌آمدم، باز دلم می‌خواست پدر آن‌ها باشم. بگویم ممنون که در مجال کوتاهتان آن‌قدر خوب بودید، آن‌قدر نبوغ و زیبایی به جهانم بخشیدید. شما بودید که اشتیاق پدری را در من بیدار کردید. به وسعت دلتنگی بیکرانه‌ام دوستتان دارم.
از طریق اسکن QR کد درج شده بر روی جلد می‌توانید به آلبوم خانوادگی ما و روزهایی که خوشبخت‌ترین پدر روی زمین بودم، سر بزنید.

وودی آلن که در پنج دهه گذشته بدون شک یکی از بزرگان سینمای جهان بوده، در هشتاد و چند سالگی خاطرات خود را به قلم آورده و با طنز خاص خود و با فروتنی و صادقانه از دوران بچگی اش، ازدواج ها و عشق هایش، موفقیت ها و سرخوردگی هایش، زندگی جنجالی اش با میا فارو و ساختن فیلم هایش سخن می گوید؛ خاطراتی تلخ و شیرین و بسیار خواندنی.

«بازداشتگاه بردگان؛ روایتی مستند از آخرین محموله ی سیاه»، رمانی منتشر نشده از زورا نیل هرستن، نویسنده ی فقید آمریکایی-آفریقایی است که برای نخستین بار در ماه می سال 2018 و پنجاه و هشت سال پس از درگذشت وی منتشر شد. این کتاب روایتی واقعی و مستند از زندگی آخرین بازمانده ی دوران تجارت برده در آتلانتیک است؛ داستان بردگانی که با کشتی و به صورت قاچاق از آفریقا وارد آمریکا می شدند.
هرستن در این شاهکار پرفروش، امکان دسترسی دلهره آور به یکی از فاجعه بارترین جنایات دوران مدرنیته را میسر می سازد؛ جنایتی که وقتی از زبان قربانی اش بازگو می شود بسیار ملموس تر انگاشته می شود. مخاطب به مجرد مطالعه ی این کتاب، گرفتاری ها و معضلاتی که بسیاری از سیاه پوستان، به ویژه روشنفکران و رهبران سیاسی شان، در گذشته های نه چندان دور با آنها مواجه بوده اند را درک می کند. الیس واکر، نخستین نویسنده ی سیاه پوست برنده ی جایزه ی پولیتزر، معتقد است که هرستن، این نابغه ی جنوبی، در کتاب بازداشتگاه بردگان هم زخم ها را نشان می دهد و هم بر آنها مرهم می نهد.

نویسنده در مقدمۀ جلد سوم می‌نویسد: از رفتگان چه مانده بجز داستانشان / ماند به روزگار ز ما هم حكایتی / هركس به گونه‌ای كند از ما روایتی (شهریار).