علاقه‌مندان به هنر سینمای مستند در این کتاب ضمن مروری بر تاریخچه سینمای مستند در ایران، فرازونشیب‌های سینمای مذکور، (نیز گزارش‌هایی از برگزاری انواع جشنواره‌های سینمای مستند مطالعه می‌کنند. کتاب با تعریفی از سینمای مستند و محدوده هنری آن آغاز می‌گردد، سپس تحولات این سینما در پیش از انقلاب و پس از آن بررسی می‌شود .افزون‌برآن، بسیاری از فیلم‌های مستند ساخته‌شده در هر دو دوره به گونه مصور و به اجمال معرفی می‌شود.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

«داستان عکاسی» نوشته مایکل لنگفورد، تاریخچه هنر و فن عکاسی را از همان سپیدم تاریخ که انسان متوجه شد تصویرش در برخی چیزها مانند آب انعکاس می‌یابد تا عکاسی در عصر پسانوگرایی روایت می‌کند. تکامل فیلم‌ها و تکنیک های عکاسی، تکامل دوربین‌ها، مکاتب عکاسی، تنوع در عکاسی حرفه‌ای و بسیاری نکات جالب و جذاب دیگر درباه عکاسی در این کتاب وجود دارند.

چه نسبتی بین سینما و تماشاگر وجود دارد؟ این پرسشی اصلی در سپهرِ «نظریه­‌ی فیلم» است، و توماس السِیسر و مالتی هاگنر در مقامِ پژوهندگان و مؤلفانِ سرشناسِ سینما، در این کتاب روشنگر و جذاب، از این پرسشِ محوری به منظورِ راهنمایی دانشجویان و استادان در گُستره­‌ی نظریه­‌های اساسی فیلم – از دوره­‌ی کلاسیک تا امروز – بهره‌­ها می­‌برند. هر نوع «سینما» (و نظریه­‌ی فیلم) تماشاگری «ایدئ­آل» را در نظر دارد و سپس، رابطه­‌ی خاصی را بین ذهن و بدنِ آن تماشاگر و پرده­‌ی نمایش در خیال می­‌پروراند. السِیسر و هاگنر، با استفاده از هفت پیکربندی متمایز تماشاگر و صفحه‌­ی نمایش که به‌تدریج از روابط «بیرونی» به «درونی» سیر می‌کنند، مهّم‌ترین مراحل نظریه­‌ی فیلم را از سال 1945 تا کنون، از نظریه‌های «نوواقع­گرا» و «نوگرا» تا «روانکاوانه» و «آپاراتوس»، تا نظریه‌­های «پدیدارشناختی» و شناخت‌گرا»، و از جمله تلاقی­‌های اخیر با حوزه­‌ی «فلسفه» و «عصب‌شناسی» مرور و بازبینی می­‌کنند.

ویراست جدید و به‌روزشده­‌ی کتاب حاضر، به‌طور گسترده بازنگری و بازنویسی شده است، که بحث­‌های جدید درباره­‌ی فیلم­‌های معاصر مانند «او» و «گِرانش» را در بر دارد و شامل فصل پایانیِ بسیار مفصلی است که «نظریه­‌ی فیلم» را به‌طورکامل به عصر دیجیتال فرا می­‌خواند.