آلفرد هیچکاک در سال 1899 در انگلیس متولد شد. در سال 1910 وارد کالج شد. در 26سالگی اولین فیلم کامل خود را با نام «باغ لذت» کارگردانی کرد. در سال 1955 برای اولین بار در تلویزیون برنامه اجرا می‌کند و شهروندی آمریکایی می‌شود. در سال 1968 جایزه ایروک تالبرگ به وی اعطا شد. در سال 1979 جایزه یک عمر تلاش هنری خود را از انستیتوی فیلم آمریکا دریافت کرد. وی در سال 1980 درگذشت.

استیون اسپیلبرگ در سال 1946 در اوهایو به دنیا آمد. در سال 1957 از دوربین پدرش برای ساخت فیلم آخرین قطار استفاده می‌کند. در سال 1975 میلیونر می‌شود. در سال 1992 برای اولین بار از جلوه‌های کامپیوتری در پارک ژوراسیک استفاده کرد. در سال 1999 به‌عنوان بهترین کارگردان قرن بیستم لقب گرفت…

جکی چان در سال 1954 در هنگ‌کنگ متولد شد. در سال 1971 فارغ‌التحصیل مدرسه نمایش چین شد و شروع به کار بدلکاری کرد. وی از سال 1976 به‌عنوان نقش اول در فیلم اژدهای جوان در هنگ‌کنگ بازی کرد. در سال 2016 جایزه افتخار اسکار را برای یک عمر تلاش در صنعت سینما دریافت کرد.

می‌خواهید فیلم بسازید؟ چه بخواهید به‌صورت حرفه‌ای دست به‌کار شوید چه مقصودتان ساختن فیلم غیرحرفه‌ای؛ اما درجه یک باشد، تجربه‌های دست‌اول مایکل استولر، فیلم‌ساز مشهور، در باب ساختن یک فیلم موفق دراختیار شماست. استولر فوت و فن‌های تاکنون ناگفته‌ای را درخصوص ثبت لحظات درخشان سینمایی برای شما آشکار می‌کند؛ از پروراندن فیلم‌نامه گرفته تا تأمین سرمایه تا تدوین حتی با بودجه محدود!

«آدم آدم است» نام نمایشنامه‌ای اثر برتولت برشت، نویسنده آلمانی است که مضمون آن جنگ و هویت بشری است. نگارش این نمایشنامه در حدود سال ۱۹۲۶ به پایان رسیده است.

برشت در این نمایشنامه به وضعیت موجود زندگی بشر و بلاهایی که بر سر او می‌آید می‌پردازد. او در این نمایشنامه زندگی فردی را به تصویر می‌کشد که دربرابر نیروهای بیرونی قطعه‌قطعه می‌شود و حتی تا جایی پیش می‌رود که خودش نیز بر خود رحم نمی‌کند و خود او نیز بر خویشتن خویش ضربه می‌زند. او شاید هزاران بار می‌میرد اما هیچ اعتراضی نمی‌کند. در پایان برتولت برشت پیشنهاد می‌کند که مردمان باید این وضعیت را تحمل یا به‌گونه‌ای دیگر بینش خود را نسبت به زندگی متحول کنند تا دربرابر سیل حوادث درهم نشکنند. آدم آدم است همچین نام آلبومی موسیقایی به آهنگسازی سهیل مخبری در ایران است.

مجلد حاضر، به تأسی از متن اصلی مجموعه آثار برتولت برشت، شامل هفت تك‌پرده‌ای و نیز متن باله‌ای از اوست. پنج پرده‌ای اول در سال 1919 نوشته شده‌اند، بنابراین از آثار دوره اول فعالیت تئاتری برشت به‌شمار می‌آیند كه نظریه «تئاتر داستانی» در آن هنوز به ظهور نرسیده بود.

چون قرار است از این به بعد با هم زندگی کنیم، فکر می‌‌‌‌‌‌کنم بهتر است خودمان را معرفی کنیم. من ریگولت هستم. استل ریگولت…

تاریخ 22 اوت تعیین شده اما هیچ نگران نباشید، دوست عزیز. راحت بخوابید. راه‌حلی برای این موضوع وجود دارد…

آنتون چخوف (1860ـ1904) یکی از بزرگ‌ترین داستان کوتاه‌نویسان دنیاست که عمده آثارش در ایران منتشر شده است. او نمایشنامه‌هایی هم دارد که آمیزه‌ای از تراژدی و کمدی است و در ایران چند بار ترجمه شده و بارها به روی صحنه رفته‌اند.

این نویسنده روس حدود چهارصد داستان کوتاه و شش نمایشنامه بلند نوشت. شهرت چخوف به‌عنوان نمایشنامه‌نویس به‌خاطر نمایشنامه‌هاى مرغ دریایی، دایی وانیا، سه خواهر و باغ آلبالوست. بیش از هفتاد فیلم براساس نمایشنامه‌ها و داستان‌هاى وى ساخته شده ‌است. شخصیت‌های اصلى نمایشنامه‌هاى او را بورژواهاى معمولى، ملاکان کوته‌فکر و آریستوکرات‌هاى کوچک تشکیل می‌دهند. آنها نمایانگر امیدهاى بربادرفته، فرصت‌هاى سوخته، تعلل و دل‌سپردن به قضا و قدر هستند. طنز تلخ مستتر در نمایشنامه‌های او از چنین مضامینی تشکیل شده و طی دهه‌های متمادی که از نگارش و اولین اجرای این نمایشنامه‌ها می‌گذرد، همچنان روزآمد و قابل‌تعمیم به موقعیت انسان امروز می‌نمایند.

پرویز شهدی که پیشتر نیز آثاری را از نویسندگان روس ـ به‌ویژه رمان‌هایی از داستایفسکی ـ به فارسی برگردانده،‌ ترجمه‌ای تازه از نمایشنامه‌های آنتون چخوف به‌دست داده است.

هملت را باید مشهورترین نقش نمایشی جهان دانست. علاقه‌ مردم به شخصیت او و به نمایشنامه‌ شکسپیر که سرگذشت او را بازمی‌گوید، از آغاز بسیار بوده و هنوز ادامه دارد. هنوز درباره‌ این شخصیت کتاب‌ها می‌نویسند و برداشت‌های اجرایی از آن بر صحنه‌ها پرشمار و متفاوت است.

زنده‌بودن و اهمیت‌داشتن همیشگی هملت مانند انگشت‌شماری از شخصیت‌های داستانی، به این علت است که تجربه‌های او، آن‌گونه که در نمایشنامه می‌آید، تجربه‌های شخصی و خفته‌ ما را بیدار می‌کند. این گفته به آن معنا نیست که همه‌ ما درپی انتقام خون پدر هستیم یا یکی از نزدیکانمان را نفرین می‌کنیم، با عشقی شوم و بدفرجام سروکار داریم یا رویدادهای زندگی‌مان با پیرنگ این نمایش شکسپیر شباهتی نزدیک دارد. به‌معنای این نیز نیست که هملت در رویارویی با دشواری‌های زندگی شیوه‌ای به‌کار می‌گیرد که با واکنش‌های طبیعی و درونی ما کاملاً همخوانی دارد. در کشورهای انگلیسی‌زبان می‌‌گویند که هملت برای هیچ‌کس موضوع تازه‌ای نیست؛ زیرا همه‌ کتاب‌خوان‌ها نام او را در کتابی دیده و به احتمال زیاد داستانش را خوانده‌اند و برخی که اهل پژوهش و بررسی‌اند با تأملات و احساسات پرشور هملت آشنایی دارند. ما خود نیز، چون در ورطه‌ دشواری‌ها قرار گیریم، احساساتی همانند احساسات او خواهیم داشت و همچون او با تأمل بسیار فرازوفرود رویدادها را خواهیم سنجید.

همه‌چیز از آن شبی شروع شد که نمایشنامه‌ام به‌طرز احمقانه‌ای با شکست روبه‌رو شد. تا آخرین برگ دست‌نویسش را سوزاندم. زن‌ها عدم موفقیت کسی را نمی‌بخشند…

آنتون چخوف (1860ـ1904) یکی از بزرگ‌ترین داستان کوتاه‌نویسان دنیاست که عمده آثارش در ایران منتشر شده است. او نمایشنامه‌هایی هم دارد که آمیزه‌ای از تراژدی و کمدی است و در ایران چند بار ترجمه شده و بارها به روی صحنه رفته‌اند.

این نویسنده روس حدود چهارصد داستان کوتاه و شش نمایشنامه بلند نوشت. شهرت چخوف به‌عنوان نمایشنامه‌نویس به‌خاطر نمایشنامه‌هاى مرغ دریایی، دایی وانیا، سه خواهر و باغ آلبالوست. بیش از هفتاد فیلم براساس نمایشنامه‌ها و داستان‌هاى وى ساخته شده ‌است. شخصیت‌های اصلى نمایشنامه‌هاى او را بورژواهاى معمولى، ملاکان کوته‌فکر و آریستوکرات‌هاى کوچک تشکیل می‌دهند. آنها نمایانگر امیدهاى بر باد رفته، فرصت‌هاى سوخته، تعلل و دل‌سپردن به قضا و قدر هستند. طنز تلخ مستتر در نمایشنامه‌های او از چنین مضامینی تشکیل شده و طی دهه‌های متمادی که از نگارش و اولین اجرای این نمایشنامه‌ها می گذرد، همچنان روزآمد و قابل‌تعمیم به موقعیت انسان امروز می‌نمایند.

پرویز شهدی که پیشتر نیز آثاری را از نویسندگان روس ـ به‌ویژه رمان‌هایی از داستایفسکی ـ به فارسی برگردانده،‌ ترجمه‌ای تازه از نمایشنامه‌های آنتون چخوف به‌دست داده است.

سارتر در این اثر که نخستین نمایشنامه‌اش محسوب می‌شود، مانند کسانی چون کوکتو، ژیرودو و آنوی به سراغ اساطیر یونان می‌رود و در فرانسه اشغال‌شده 1943 درامی را روی صحنه می‌برد که اشاره‌هایی آشکار به وضعیت اندوه‌بار فرانسه دارد.

خلاصه این نمایشنامه سه‌پرده‌ای چنین است: اورست که پدرش آگاممنون را درسوء‌قصدی از دست داده است، با هدف انتقام‌جویی به آرگوس بازمی‌گردد. شهر پدری‌اش در اشغال مگس‌ها (نماد پشیمانی) است و مردم به دستور کشنده شاه آرگوس سیاه‌پوشند. اورست به انتخاب آزادانه‌اش دست می‌زند و از خفاشان که عاملان ژوپیتر (زئوس) هستند بیمی به دل راه نمی‌دهد…

این اثر که فراخوانی آشکار به فرانسویان برای مقاومت دربرابر اشغالگران بیگانه و همراهان داخلی آنان است، برای فرانسوی‌های در بند بسیار بامعنا بود. سارتر در مگس‌ها فرانسوی‌ها را تشویق می‌کرد که خود را از ندامت‌هایشان برهانند و درقبال نظام مستقر، آزادی‌شان را مطالبه کنند. او می‌خواست که دیگران به منظورش پی ببرند؛ ازاین‌رو، تردیدی از خود نشان نداد و اثرش را عرضه کرد.

وودی آلن همان‌قدر که کمدین، فیلم‌ساز و بازیگر است، نویسنده هم هست. پس همچنان که فیلم‌ها و بازی‌هایش پرده‌هایی هستند برای تمام فصول هنر معاصر، دیالوگ‌های فیلم‌هایش هم سطرهایی‌اند برای تمام فصول کتاب زندگی‌های معاصر؛ این است که بی‌راه نیست درآوردن سطرهایی از آن میان برای ورق‌زدن با آهنگ ضربان زندگی‌های مایی که باید هنر زیستن در زمانه ناسازگار را از او بیاموزیم؛ سطرهایی که گاه به لطیفه می‌مانند، گاه به حکایت و خرده‌داستان، و گاه تک‌گویی شخصیت‌هایی که بی‌محابا از تناقضات و پیچیدگی‌های روح و روان خود پرده برمی‌دارند.

«اریک رومر» در قریب به پنج دهه، با حرکت در مسیری انحصاری، نه‌فقط سبک را ارتقا داد؛ بلکه ماهیت فیلم‌سازی را به چالش کشید و اثبات کرد چگونه می‌شود همیشه قصه‌هایی را تعریف کرد با شباهت‌های بسیار و عمیقاً متفاوت! از میان موج‌نویی‌ها، رومر به‌شکلی اعجاب‌آور، مجموعه‌ای یکدست و درخشان از فیلم‌هایی را ساخت، روایت‌گر داستان‌های دخترها و پسرها/ زن‌ها و مردها، در گذر زندگی و روابط‌شان؛ داستان‌هایی که دست روی مصائب و کامیابی‌ها گذاشته بودند و با ظرافتی بی‌نظیر، انتخاب‌ها و دلایل انتخاب‌های چند نسل را به چالش می‌کشیدند. فیلم‌های رومر، از حکایت‌های اخلاقی تا چهار فصل و… چه زمانی که در فرانسه روز خودشان جریان داشتند و چه آن‌ها که به تاریخ و زمانه‌ای در گذشته می‌رفتند، همواره گویی کندوکاوی در اخلاقیات و نسبت شخصیت‌ها با شهرها، طبیعت، اقلیم‌ها و… بودند. پیوستگی و بافتار سینمایی این فیلمساز بزرگ فرانسوی، ارجاع به کتاب «مصاحبه‌های اریک رومر» را برای هر علاقه‌مند جدی سینمایی بیشتر می‌کند. فیلمسازی که خودش سال‌ها منتقد سینما بود و در کایه‌دو سینما می‌نوشت، در گفت‌وگوهایی که در این کتاب تجمیع شده (اولین گفت‌وگو با مجله‌ فیلم کوآرتلی، تابستان 1971 و آخرین گفت‌وگو با مجله‌ پوزیتیف در سال 2010 انجام شده) با همان درک و شهود یگانه‌اش، درباره‌ سینما، ادبیات، نقاشی، معماری، مذهب، طبیعت و… حرف می‌زند و حتی مقولاتی که در طول سالیان میان مصاحبه‌ها تکراری به‌نظر می‌رسند هم، به‌دلیل جزئیات و دقت‌نظر رومر، بدیع و تازه جلوه می‌کنند. او که زمانی در کایه‌دو سینما نوشته بود: «تماشاگر ایدئال برای روسلینی کسی است که در میانه‌ فیلم بتواند اقرار کند که تغییر کرده‌ام و نگرشم را تغییر داده‌ام.» فیلم‌هایی که می‌ساخت هم همین تأثیر را داشتند و کتاب پیش‌رو نیز برای خواننده‌ هوشمند، حاوی همین تأثیر است.

کتاب رومئو و ژولیت، نمایشنامه‌ای تراژیک و عاشقانه نوشته ویلیام شکسپیر است که در سال 1597 نگاشته شد. شکسپیر در این نمایشنامه جاودان، جهانی سرشار از خشونت و تضاد میان نسل‌ها را خلق می‌کند که در آن، دو نوجوان اسیر عشقی جانسوز شده‌اند. خانوده‌های رومئو و ژولیت، نه‌تنها با این عشق مخالف‌اند؛ بلکه در نبردی خونین با هم هستند و هریک تلاش می‌کنند تا عضوی از خانواده دیگر را در خیابان‌های ورونا به قتل برسانند. هربار که یکی از اعضای این دو خانواده در نبردی میان آن‌ها کشته می‌شود، خویشاوندانش به هر طریقی سعی می‌کنند انتقام خون او را از قاتل بگیرند. به‌خاطر این دشمنی، اگر خانواده رومئو او را با ژولیت ببیند، بی‌تردید او را خواهند کشت. زمانی که رومئو به تبعید فرستاده می‌شود، به‌نظر می‌رسد تنها راهی که جولیت می‌تواند از مجبورشدن به ازدواج با شخصی دیگر اجتناب کند، پایان‌دادن به زندگی خود است. انگار در دنیای خشونت‌آمیز و خونین این نمایشنامه ماندگار، عاشقان تنها می‌توانند پس از مرگ به یکدیگر برسند.

کروز در این کتاب می‌خواهد با یک نگاه دیگر مرگ لورکا را روایت کند. لورکا را بدون هیچ محاکمه‌ای به دشتی برده و تیربارانش کردند. همه دلشان برای این شاعر می‌سوزد. کروز می‌خواهد بگوید که لورکا اسطوره بوده و خیلی بالاتر از آن چیزی است که مردم نسبت به این شاعر فکر می‌کنند. نیلو کروز نمی‌خواهد دیگران آن نگاه دلسوزانه را نسبت به لورکا داشته باشند؛ بلکه می‌خواهد مردم به عمق فاجعه و اینکه چگونه در آن زمان یک استعداد بزرگ را کشتند، پی ببرند.

در کتاب حاضر، چشم‌انداز پیدایش، تکامل و توسعه سینمای مستند از عصر «لومیر» تا دوره رواج مستندهای تلویزیوینی (1973) تشریح می‌شود و طی آن جریان‌ها و جنبش‌های گوناگون مستندسازی در جهان به تفصیل بیان می‌گردد. این کتاب برای دانشجویان و دست‌اندرکاران سینما، خصوصاً سینمای مستند فراهم آمده است. نگارنده در این کتاب، حرکت‌های مهم مستندسازی در کشورهای انگلستان، روسیه، آلمان، آمریکا، فرانسه، سوئد، هلند، کانادا و لهستان را برمی‌شمارد، افزون بر آن، برخی تحولات سینمای مستند کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی را شرح می‌دهد. بخشی از کتاب به معرفی شخصیت‌های برجسته سینمای مستند و شیوه کار آنها اختصاص دارد؛ ازجمله این افراد عبارت‌اند از: چاپلین، جان هوستون، فرانک کاپرا و همفری جنینگز. در این کتاب، همچنین مخاطبان با معروف‌ترین استودیوهای مستندسازی در جهان آشنا می‌شوند. فصل‌های کتاب عبارت‌اند از: :پیامبر، کاشف، گزارشگر، نقاش، وکیل، شاعر، شیپورچی، دادستان، واقعه‌نگار، مبلغ، ناظر، سازمان‌دهنده و چریک. این مطالب به‌گونه مصور تدوین شده است.

هیچ‌وقت نباید اون رو می‌داشتم. هیچ‌وقت نباید هیچ‌کدوم از اونا رو می‌داشتم. هیچ‌وقت چیزی جز درد برای من نداشت: پنج تا اشتباه!

نه این رو نگو…

نهههههههه…

بچه‌ها؟ کجا رفتین؟ هیچ‌وقت نباید اونا رو می‌داشتم. من همه‌ش با شکم بالااومده این ور و اون ور می‌رفتم و همه‌ش هم تقصیر خودم بود.

دلم می‌‎خواد چیزی رو ببینم که تا ابد موندگاره مثل آب درحال جوشیدن.

من هیچ‌وقت نباید هیچ کدوم از اونا رو می‌داشتم!

سوزان لوری پارکس، نمایش‌نامه‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و موسیقیدان آمریکایی؛ اولین زن آمریکایی آفریقایی بود که جایزه پولیتزر را دریافت کرد. او این جایزه را سال 2001 بابت نمایش‌نامه زبردست زیردست دریافت کرد؛ درحالی‌که پیش از این نمایش‌نامه در خون هم نامزد دریافت این جایزه بود.

در خون روایت مادری طردشده از جامعه است که با چالش‌‎های جدی ناشی از تبعیض‌های نژادی و جنسیتی روبه‌روست. داستان رنج مادر تهیدست پنج فرزند که تلاش می‌کند زندگی بهتری برای فرزندانش درست کند.

کتاب فیلم، بزرگ‌ترین آثار سینمایی جهان را با دیدی تازه می‌نگرد و نگرشی نو از این آثار و پدید‌آورندگان آن‌ها به خوانندگان خود می‌دهد. کتاب، روندی تاریخی را آغاز می‌کند و از سال 1902 به پیش می‌رود و جایگاه هر فیلم را در شرایط زمانی و مکانیِ خود بررسی می‌کند.

دنی لِی، سرپرست نویسندگان کتاب، روزنامه‌نگار مجربی است که پیوسته در «فایننشل تایمز» و «گاردین»، مقاله‌های سینمایی منتشر می‌کند. او به‌همراه چهار نویسنده دیگر، فیلم‌هایی را در این کتاب گرد آورده‌اند که احساس می‌کردند بیشترین تأثیر را هم بر سینما و هم بر جهان داشته‌اند.

این کتاب که بهترین فیلم‌های 120 سال اخیر را به نمایش می‌گذارد، به زبانی ساده نوشته شده و به‌همراه عکس‌ها و پوسترها، شخصیت‌ها، طرح‌ها و مضامین کلیدی بیش از 100 فیلم از بهترین فیلم‌هایی را که تا به حال به نمایش درآمده‌اند بررسی می‌کنند.

در کتاب داستان من، مریلین مونرو، بازیگر مشهور سینمای آمریکا که حاشیه‌های زیادی نیز از زندگی او بازگو شده است، به سخن درمی‌آید. او در این کتاب، از وقایعی که در زندگی از سر گذرانده، احساسات، تفکرات و حتی جنگ خود با هالیوود خود می‌گوید. جاشوا گرین، مقدمه‌ای بر این کتاب نوشته است.

علاقه‌مندان به هنر سینمای مستند در این کتاب ضمن مروری بر تاریخچه سینمای مستند در ایران، فرازونشیب‌های سینمای مذکور، (نیز گزارش‌هایی از برگزاری انواع جشنواره‌های سینمای مستند مطالعه می‌کنند. کتاب با تعریفی از سینمای مستند و محدوده هنری آن آغاز می‌گردد، سپس تحولات این سینما در پیش از انقلاب و پس از آن بررسی می‌شود .افزون‌برآن، بسیاری از فیلم‌های مستند ساخته‌شده در هر دو دوره به گونه مصور و به اجمال معرفی می‌شود.

تحلیل فیلم فعالیتی تازه نیست و تقریباً با کمی اغراق می‌توان گفت که همزمان با سینما پدید آمده است: وقایع‌نگاران که گزارش اولین سانس‌های سینماتوگراف را می‌دادند، با تشریح جزئیات «تصاویر متحرکی» که کشف می‌کردند، پیش از این به روش خود تا حدی تحلیلگر بوده‌اند ‌‌‍‍(گاهی دقیق). از آن زمان به بعد، منتقدین متخصص رشته کار را به‌دست گرفته‌اند؛ توجه به فیلم در نزد برخی، آنقدر ظریف است که به‌معنای واقعی تحلیلی می‌شود. (آیا منتقد خوب سینما، کسی نیست که می‌تواند فرم فیلمیک را از داستان تعریف شده متمایز کند؟) سپس با گنجاندن بیش از پیش سینما در نهاد فرهنگی (از طریق سینه کلوب‌ها، سالن‌های رپرتوار، سینماتک‌ها) و مخصوصاً در نهاد آموزشی و در مدارس، مسائل عمیق‌تر شده‌اند. امروزه سینما همانند هنرهای سنتی متعلق به میراث فرهنگی است و رادیو تلویزیون و روزنامه‌ها درباره آن بحث می‌کنند؛ بالاخره دانشگاه پانزده یا بیست سال پیش آن را کشف کرد. خلاصه هیچ‌گاه سینما را تا این حد شرح و بررسی نکرده‌اند، و بی‌گمان این دلیل عمده گسترش حساب‌شده تحلیل فیلم مخصوصاً در کادر این نهادهاست.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

«داستان عکاسی» نوشته مایکل لنگفورد، تاریخچه هنر و فن عکاسی را از همان سپیدم تاریخ که انسان متوجه شد تصویرش در برخی چیزها مانند آب انعکاس می‌یابد تا عکاسی در عصر پسانوگرایی روایت می‌کند. تکامل فیلم‌ها و تکنیک های عکاسی، تکامل دوربین‌ها، مکاتب عکاسی، تنوع در عکاسی حرفه‌ای و بسیاری نکات جالب و جذاب دیگر درباه عکاسی در این کتاب وجود دارند.

چه نسبتی بین سینما و تماشاگر وجود دارد؟ این پرسشی اصلی در سپهرِ «نظریه­‌ی فیلم» است، و توماس السِیسر و مالتی هاگنر در مقامِ پژوهندگان و مؤلفانِ سرشناسِ سینما، در این کتاب روشنگر و جذاب، از این پرسشِ محوری به منظورِ راهنمایی دانشجویان و استادان در گُستره­‌ی نظریه­‌های اساسی فیلم – از دوره­‌ی کلاسیک تا امروز – بهره‌­ها می­‌برند. هر نوع «سینما» (و نظریه­‌ی فیلم) تماشاگری «ایدئ­آل» را در نظر دارد و سپس، رابطه­‌ی خاصی را بین ذهن و بدنِ آن تماشاگر و پرده­‌ی نمایش در خیال می­‌پروراند. السِیسر و هاگنر، با استفاده از هفت پیکربندی متمایز تماشاگر و صفحه‌­ی نمایش که به‌تدریج از روابط «بیرونی» به «درونی» سیر می‌کنند، مهّم‌ترین مراحل نظریه­‌ی فیلم را از سال 1945 تا کنون، از نظریه‌های «نوواقع­گرا» و «نوگرا» تا «روانکاوانه» و «آپاراتوس»، تا نظریه‌­های «پدیدارشناختی» و شناخت‌گرا»، و از جمله تلاقی­‌های اخیر با حوزه­‌ی «فلسفه» و «عصب‌شناسی» مرور و بازبینی می­‌کنند.

ویراست جدید و به‌روزشده­‌ی کتاب حاضر، به‌طور گسترده بازنگری و بازنویسی شده است، که بحث­‌های جدید درباره­‌ی فیلم­‌های معاصر مانند «او» و «گِرانش» را در بر دارد و شامل فصل پایانیِ بسیار مفصلی است که «نظریه­‌ی فیلم» را به‌طورکامل به عصر دیجیتال فرا می­‌خواند.

“بازیگری و پرفرمنس آرت” کتابی است به قلم “احمد دامود”، که “راهنمای تمرینهای عملی و نقد و نظر درباره پرفرمنس آرت ” می باشد. اثر پیش رو که در زمره نخستین کتب نوشته شده به زبان فارسی پیرامون “بازیگری و پرفرمنس آرت” می باشد، این سبک هنری را معرفی و تجزیه و تحلیل می نماید و مثال های بی شماری از آثار “بازیگری و پرفرمنس آرت” که مرتبط با نمایش و تئاتر هستند را برای خوانندگان شرح می دهد.
“احمد دامود” که کتاب “بازیگری و پرفرمنس آرت” را در دو بخش به رشته ی تحریر درآورده، در بخش نخست، شناختی ابتدایی در کنار تمرین های عملی این شیوه ی هنری را ارائه می نماید. در این راستا وی ابتدا به کاوشی در مفهوم پرفرمنس آرت پرداخته و سپس یک راهنمای کلی از تمرین ها ارائه می کند. در ادامه مواردی نظیر سکون، تن پوش، تقلید و تکرار، دیگران و دیگران، عدم تداوم و غافلگیری، آشفتگی و تمرکز، احتیاجات و پرفرمنس آرت، تغییر در سرعت و کنش های جدید، زبان، زمان و مکان اجرا و چگونگی حضور در قالب حضور واقعی یا عروسک گردانی، تشریح می شوند.
اما بخش دوم که به خاستگاه پرفرمنس آرت اختصاص یافته، پایگاه نظری، خاستگاه عملی، زیبایی شناسی اتفاقات دیدنی، تجدید نظر در بازیگر پرفرمنس، بررسی بازیگران از نظر روانی و به طور کلی اختلالات روانی در ارتباط با پرفرمنس آرت را زیر ذره بین می برد. “احمد دامود” تمام تلاش خود را نموده است تا دو بخش کتاب را کاملا از هم مجزا ارائه کند تا خواننده در مواجهه با موارد عینی، راهنمای مناسبی در اختیار داشته باشد و در عین حال در قسمت نظری کتاب، هر آنچه نیاز است از “بازیگری و پرفرمنس آرت” بداند را دریافت کند.

«وقتی آن قدری که باید هم را زجر داده ایم»، چنانکه از عنوان فرعی اش پیداست، اقتباسی ست آزاد از رمان نامه نگارانه ی «پاملایا پاداش پاکدامنی» اثر ساموئل ریچاردسون پاملا، قصه ی دختر خدمتکار کم سنی است به همین نام که بعد از مرگ مادرش می کوشد از خلال نامه ها و یادداشت های روزانه ای که همگی خطاب به والدین درگذشته اش نوشته می شوند، میان تربیت سفت و سخت و خواسته هایش آشتی ای برقرار کند.

«دراماتورژی یا بازنگری و بازنویسیِ نمایش‌نامه‌ها برای کارگردانی در زمان و مکانی خاص دست‌آورد بزرگ تئاتر قرن بیستم است. قرنی که در تاریخ تئاتر جهان به‌حق به قرن کارگردان‌ها موسوم است. حضور و ظهور کارگردان‌های بزرگ که آثار درخشان و غبارگرفته‌ی کلاسیک و نئوکلاسیک را با دراماتورژی بی‌بدیلی به نمایش‌نامه‌هایی برای همه‌ی اعصار بدل کردند، دیدگاهی پویا و متکثر را به تئاتر هدیه دادند که امروزه می‌توانیم هر اثر نمایشی را به گفتمانی معاصر پیوند دهیم.
سه روایت من از این سه نمایش‌نامه آزمونی است برای دست‌یابی به زبان اجرایی مناسب‌تر بر صحنه‌ی تئاتر. نمی‌دانم تا چه اندازه در آن موفق بوده‌ام، اما دوست داشتم آن را با شما به اشتراک بگذارم.»

یاسمینا رضا، یک مه بین سال های 1953 تا 1959 از مادری مجاری و پدری ایرانی در پاریس زاده شد. او هیچ گاه دوست ندارد سال دقیق تولدش را به زبان بیاورد، بنابراین در بیشتر منابع سال تولد او را آخرین سالی می نامند که خودش آخرین حد فاصل این شش سال عنوان کرده است. مادرش مجاری اصل و نوازنده ویولون و پدرش ژان رضا نیمه ایرانی، نیمه روس، بازرگانی بود که پیانو هم می نواخت. ریشه مشترک پدر و مادر یاسمینا یهودی تبار بودن آنان بود. پدر یاسمینا، که پس از مهاجرت پدربزرگش، در روسیه به دنیا آمد، از آنجا در زمان جنگ جهانی به پاریس مهاجرت کرد. بعدها همین مهاجرت نیاکان و خاطرات پدر مبنای داستان هاى عجیب و غریب و طنزنویسی او شد.

واژگان فنی سینما و تلویزیو ننسخۀ بازنگری شدۀ چاپ اول این کتاب است که با اصلاحات و اضافاتی شامل واژه های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در حوزۀ سینما و تلویزیون همراه شده است. این فرهنگ تخصصی حاصل تلاش گروهی از متخصصان امر واژه گزینی و متخصصان سینما و تلویزیون است و هشت هزار واژه را در بر دارد. مدخل ها بر اساس الفبای لاتینی تنظیم شده اند و واژۀ معادل آن ها روبه روی هریک آمده است. این دست فرهنگ ها، کار متخصصان و مترجمان حوزه های تخصصی (در اینجا سینما و تلویزیون) را بسیار سهل می کند و بالطبع نتیجۀ کار آن ها از یکدستی و روانی بیشتری برخوردار خواهد بود.