غروب، شرم من و دست سبز خرداد است، غروب، خاطره بوسه های پنهانی است – چقدر سخت که پایان قصه ها تلخ است، چقدر تلخ که پایان ما پشیمانی است

کتاب «فکر کنم باران دیشب مرا شسته امروز توام» را «کامران رسول زاده» سروده است. اشعار تأثیرگذار کامران رسول زاده نوید حضور شاعری خلاق و خوش قریحه را می دهد. وی که در دو حیطه «ترانه» و «شعر سپید» قلم می زند و با انتشار ۶ کتاب در این چهار سال توانایی هنری خودش را برای مخاطبانش به اثبات رسانده و با اسقبال خوب و چشمگیری مواجه شده است چرا که این آثار جزء پرفروش ترین های انتشارات مروارید و نشر نیماژ هستند. چند شعر از این کتاب را می خوانیم: «گریه کار کمی است / برای توصیف رفتنت / دارم به رفتار پرشکوهی / شبیه مرگ فکر می کنم.»، «من این چشم های بی تو را / به کجای این شهر بدوزم / که هنوز /نرفته باشی؟»

تعادل ناپایدار
ادراک تازه ای از تکیه گاه را رقم می زد
معجون مهلک جاری در روند رشد
به افتخار آوارگان میزها و ماشین ها
با ساق های متورم
خاریده زیر کشمش تنگ روزها

ترجمان هلدرلین باید زبان را به مفهوم مقدس کلمه درک کند. این هم از ویژگی های شاعرست که زبان بی حضور را با حضور می گرداند؛ همان طور که این زبان «حضور» یافت در لحظه یی که آدم اولی آبی ی آن بالا را که عادتش بود ببیند «آسمان» گفت و حالا، که «آسمان» می گوییم، حضور نمی یابد. هستندگی ی گوینده در صفت این حضور نشسته ست؛ صفتی که خود حضور را ممکن گردانده ست. اگر در، مثلا، الوار، زبان از پاکی ست که آهنگ برمی دارد، و آهنگ بی اندازه اش رسانای پاکی ی بی اندازه اش ست، اگر در، مثلا، بکت، زبان گرایشی به این می دارد که پاک تهی شود تا برسد به «هیچ چیز» ی که می تواند همه چیز باشد. در هلدرلین، به یک معنا و به نوعی، تقدس ست که زبان را امکان حضور می دهد؛ و امکانات – فارسیگونه – بی کران به هم پیوستگی و از هم گسستگی ی آلمانی ست که، زیر هاله ی غرابت آنچه به میانجی ی شاعر از یونانی ی دوردست می پذیرد، با ایجاد حریمی به هیبت و همینه دست نازدنی، ره نیافتنی، این تقدس را به عینیتی میاورد، یا- بهتر- به تجسدی: با آن تشدیدهای کیهانی در پیچش اندامها و برجستگی ی ماهیچه ها، پوزئیدونی انگار، تراشیده ی بادها و بارانها از تندان کوهپیکری سرانگیز بر دریا.