کتاب رومئو و ژولیت، نمایشنامه‌ای تراژیک و عاشقانه نوشته ویلیام شکسپیر است که در سال 1597 نگاشته شد. شکسپیر در این نمایشنامه جاودان، جهانی سرشار از خشونت و تضاد میان نسل‌ها را خلق می‌کند که در آن، دو نوجوان اسیر عشقی جانسوز شده‌اند. خانوده‌های رومئو و ژولیت، نه‌تنها با این عشق مخالف‌اند؛ بلکه در نبردی خونین با هم هستند و هریک تلاش می‌کنند تا عضوی از خانواده دیگر را در خیابان‌های ورونا به قتل برسانند. هربار که یکی از اعضای این دو خانواده در نبردی میان آن‌ها کشته می‌شود، خویشاوندانش به هر طریقی سعی می‌کنند انتقام خون او را از قاتل بگیرند. به‌خاطر این دشمنی، اگر خانواده رومئو او را با ژولیت ببیند، بی‌تردید او را خواهند کشت. زمانی که رومئو به تبعید فرستاده می‌شود، به‌نظر می‌رسد تنها راهی که جولیت می‌تواند از مجبورشدن به ازدواج با شخصی دیگر اجتناب کند، پایان‌دادن به زندگی خود است. انگار در دنیای خشونت‌آمیز و خونین این نمایشنامه ماندگار، عاشقان تنها می‌توانند پس از مرگ به یکدیگر برسند.

کروز در این کتاب می‌خواهد با یک نگاه دیگر مرگ لورکا را روایت کند. لورکا را بدون هیچ محاکمه‌ای به دشتی برده و تیربارانش کردند. همه دلشان برای این شاعر می‌سوزد. کروز می‌خواهد بگوید که لورکا اسطوره بوده و خیلی بالاتر از آن چیزی است که مردم نسبت به این شاعر فکر می‌کنند. نیلو کروز نمی‌خواهد دیگران آن نگاه دلسوزانه را نسبت به لورکا داشته باشند؛ بلکه می‌خواهد مردم به عمق فاجعه و اینکه چگونه در آن زمان یک استعداد بزرگ را کشتند، پی ببرند.

هیچ‌وقت نباید اون رو می‌داشتم. هیچ‌وقت نباید هیچ‌کدوم از اونا رو می‌داشتم. هیچ‌وقت چیزی جز درد برای من نداشت: پنج تا اشتباه!

نه این رو نگو…

نهههههههه…

بچه‌ها؟ کجا رفتین؟ هیچ‌وقت نباید اونا رو می‌داشتم. من همه‌ش با شکم بالااومده این ور و اون ور می‌رفتم و همه‌ش هم تقصیر خودم بود.

دلم می‌‎خواد چیزی رو ببینم که تا ابد موندگاره مثل آب درحال جوشیدن.

من هیچ‌وقت نباید هیچ کدوم از اونا رو می‌داشتم!

سوزان لوری پارکس، نمایش‌نامه‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و موسیقیدان آمریکایی؛ اولین زن آمریکایی آفریقایی بود که جایزه پولیتزر را دریافت کرد. او این جایزه را سال 2001 بابت نمایش‌نامه زبردست زیردست دریافت کرد؛ درحالی‌که پیش از این نمایش‌نامه در خون هم نامزد دریافت این جایزه بود.

در خون روایت مادری طردشده از جامعه است که با چالش‌‎های جدی ناشی از تبعیض‌های نژادی و جنسیتی روبه‌روست. داستان رنج مادر تهیدست پنج فرزند که تلاش می‌کند زندگی بهتری برای فرزندانش درست کند.

با یادداشتی از: ایلکر مؤتلو، نویسنده و فیلمساز تُرک
فرید میرخانی (پزشک، سینماگر)
در سال 1360، در هشترود آذربایجان شرقی متولد شد. پس از اتمام تحصیلات مقدماتی در زادگاهش ، به دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تبریز راه یافت و از اوایل دوران دانشجویی، مسیر دنبال کردن عشق و علاقۀ دیرینش (سینما) را پیش گرفت.
وی ساخت فیلم کوتاه را از سال 1381 آغاز کرد.
اولین فیلم او یک مستند کوتاه به نام “روز دویست و پنجاه و چهارم” بود که به موضوع حاشیه‏نشینی در شهر تبریز می‏پرداخت. این فیلم در نخستین حضورهای فستیوالی خود در شهرهای برلین، دوسلدورف، لیوبلیانا اسلووانی، لوس آنجلس و سانتیاگو شیلی پخش شد. وی پس از آن ساخت فیلم های اجتماعی را ادامه داد، ولی پس از چند سال، ساخت مستندهای آموزشی پزشکی را شروع کرد و آموزش مسائل پزشکی یکی از دغدغه های اصلی او به شمار می‏رود.
کارنامۀ سینمایی این فیلم ساز تاکنون شامل 47 مستند علمی، 4 فیلم کوتاه، یک فیلم بلند و 9 جایزۀ بین المللی و 22 حضور جهانی و هیئت داوری دو فستیوال (ایتالیا و ترکیه) می باشد.
“ونتیلاتور” نخستین فیلم نامۀ بلند اوست.