“درآمدی بر معنی شناسی” کتابی است از “کوروش صفوی” در حوزه ی علم زبان شناسی، و از اولین درس نامه هایی که به وسیله ی یکی استادان به نام حوزه ی مذکور به عرصه ی چاپ رسیده و در اختیار دانشجویان و علاقه مندان به مبحث معنی شناسی و زبان شناسی قرار گرفته است. هدف نویسنده از تالیف این کتاب، ارائه ی یک معرفی کوتاه از برجسته ترین نکته هایی است که در دانش معنی شناسی حائز اهمیت است و دانشجویان رشته های مرتبط را ترغیب می کند تا بیشتر در این زمینه پژوهش و تحقیق کنند.
“کوروش صفوی” کتاب “درآمدی بر معنی شناسی” را در سیزده فصل به رشته ی تحریر درآورده است که هر فصل از زیربخش های متعددی تشکیل شده است. فصل نخست کتاب به پیش زمینه اختصاص دارد و در واقع تعاریف پایه پیرامون معنی شناسی و نشانه شناسی در زبان را زیر ذره بین قرار می دهد. فصل دوم، حوزه ی مطالعه ی معنی را مشخص می کند و با ذکر انواع فرضیات در این زمینه، بحث را تشریح می کند. فصل سوم به زبان و اندیشه اختصاص یافته و دو فصل بعدی، روابط مفهومی در سطح واژه ها و جملات را بررسی می کنند. فصل ششم به معنی شناسی کاربردی می پردازد و فصل هفتم حوزه های معنایی را معرفی می کند. در ادامه مطالبی پیرامون دلالت چندگانه، همنشینی معنایی، جانشینی معنایی، مولفه های معنایی و معنی شناسی منطقی ارائه شده و فصل سیزدهم و پایانی کتاب به مفهوم معنی شناسی شناختی می پردازد. در پایان هر فصل، منابعی جهت مطالعه ی بیشتر معرفی شده اند و جهت تثبیت مطالب کتاب، تمرین نیز ارائه شده است.

موضوع این کتاب جامعه شناسی ادبیات در کلیّات شمس تبریزی یا تحقیق درباب ارزش جامعه شناختی غزل های مولانا جلال الدین محمّد بلخی نیست، بلکه هدف از این کتاب (فرهنگ) مرجع، نمودن چگونگی بازتاب اوضاع و شرایط اجتماعی اجتماعیّات روزگار و محیط پیدایش و زایش غزلیات از خلال اشعار مولانا در دیوان شمس است. این فرهنگ نگرشی تازه از ساحت اجتماعی به غزلیات است و البته در مطالعات جامعه شناسی ادبیات و نقد جامعه شناختی و حتی تحلیل های تاریخی عصر مولانا نیز مثمر و مفید است؛ به گفتۀ رنه ولک: ادبیات تعبیری از اجتماع است. کتاب حاضر در پنج بخش تدوین یافته است: اعتقادات، فرهنگ عامّه (آداب و رسوم و سنت های اجتماعی)، پراکنده ها (پرندگان و حیوانات و گیاهان و ابزارآلات و وسایل و …) زبان، ضرب المثل های رایج. مولف در هر مدخل از این کتاب، بیت یا ابیاتی از غزلیات مولانا را که آن مدخل در آن بیت به کار رفته، آورده است و در صورت لزوم توضیح عبارات و واژه های دشوار را نیز داده است.

کتاب «کرامات کلمات » نوشته محمدجواد اعتمادی جستجویی در کلمات و اشارات شمس تبریزی است. کرامات کسانی همچون شمس و مولانا، بر روی آب گام برداشتن و در هوا پریدن نیست. کرامات اصلی آنان آگاهی و معرفتی‌ست که در اندیشه و ضمیر آن‌ها جوشیده و در جویبار کلمات جاری شده؛ و این کتاب جستجویی مشتاقانه است در اعجاز کلام شمس و تماشایی عاشقانه است در نور و نیروی سخنی زنده و تپنده. حقیقت‌گویی و دگرگون‌کنندگی کلام، نشانی از اعجاز سخن متعالی‌ست و کرامات کلمات شمس از فراسوی قرن‌ها جان جویندگان و تشنگان را، گرمی و روشنی می‌بخشد. کسی که خود عادت به نوشتن نداشت، و سخن را جاری و جوشان و زنده خوش می‌داشت، اما سخنان او در صفحات کتاب مقالات ثبت شد و به دست آیندگان رسید.
خواندن مقالات شمس و مواجهه با سخنان او آسان نیست. الفاظ و عبارات شمس صاعقه‌وار است و آتشین، برنده و ژرف و سوزان؛ اعجاز ایجاز است و جمع صورت با معنایی شگرف. کلماتی که رستاخیزی ناگهان در جان مولانا برانگیخت و آتشی در بیشۀ اندیشه‌های او برافروخت؛ چرا که کار شمس قیامت برپاساختن و زیروزبر کردن بود.

بعد از لغت فرس اسدی و فرهنگ مفقود غواص نیشابوری،نخستین فرهنگ‌های فارسی در هند نوشته شد.
در سده‌های بعد نیز،صرف‌نظر از صحاح‌الفرس و معیار جمالی و مجمع‌الفرس سروری،بیشتر فرهنگ‌ها در هند تالیف شد.مولفان این فرهنگ‌ها به دلیل ناآشنایی با زبان فارسی در خواندن درست کلمات دچار اشتباهات فاحش شده‌اند.
کلمات مصحف این فرهنگ‌ها بعدها به فرهنگ‌های سده‌های بعد راه یافت و از آنجا به برخی فرهنگ‌های معاصر منتقل شد.
کتاب‌هایی که دربارۀ فرهنگ‌های فارسی نوشته شده فاقد تحلیل علمی محتوای آن‌هاست.در کتاب حاضر برای نخستین بار شماری از این فرهنگ‌ها نقادانه مورد بحث قرار گرفته است.

با وجود گنجینه‎ای غنی از آثار کلاسیک که عمدتا به صورت شعر هستند، “نگاهی به ادبیات معاصر ایران” به پژوهش “احمد خاتمی” نشان می‎دهد که ادبیات مدرن ایران، کمتر از صد سال قدمت دارد. اگر آثار جمال‌زاده در ادبیات داستانی و نیما یوشیج در شعر را سرآغاز ادبیات معاصر و مدرن ایران بدانیم، دو عامل تأثیرگذار در توسعه آن را می توان تشخیص داد. اولا آشنایی و تعامل با آخرین جریان‌های فکری و دستاوردهای ادبی غرب و دوم، فضای باز سیاسی در داخل کشور که فضای مناسبی را برای تبادل نظر و انتشار دیدگاه‌های جدید ایجاد نمود.
انقلاب مشروطه ایران که منجر به ایجاد مجلس و انتشار روزنامه‌ها، مجلات و نشریات متعدد شد، زمینه مناسبی را برای رشد نسل اول نویسندگان معاصر ایران فراهم کرد. تقریبا در همان زمان، بازگشت اولین فارغ‌التحصیلان ایران از دانشگاه‌های اروپایی که از طریق بودجه دولتی امکان‌پذیر شده بود، موج جدیدی از مدرن‌سازی همراه با ترجمه‌های ادبیات و فلسفه غرب را به همراه داشت.
از زمانی که صادق هدایت دو داستان کوتاه خود را به زبان فرانسه نوشت، نویسندگان ایرانی در آرزوی مخاطبان بیشتر و جهانی فراتر از محدودیت‌های زبان بوده‌اند. موج‌های بزرگ مهاجرت به خارج از ایران در چند دهه‌ی اخیر و ارتباط نزدیک‌تر با محافل فرهنگی خارج از کشور، باعث شده است که ادبیات معاصر ایران و ترجمه آن به زبان‌های اروپایی بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
“احمد خاتمی” در اثر پیش رو، “نگاهی به ادبیات معاصر ایران” داشته و با تقسیم آن به هفت دوره‌ی اصلی و تعیین‌کننده، ادبیات معاصر را از دو منظر شعر و داستان، طی 90 سال از آغاز قرن چهارده شمسی تا سال 1390 مورد بررسی قرار می‌دهد.

کتاب آتوسا نوشتهٔ هلن افشار است. نشر جوانه توس این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر یک رمان تاریخی پیرامون زندگی و روزگار «آتوسا» (دختر کورش بزرگ) است.

هلن افشار در کتاب آتوسا کوشیده است تا در قالب یک قصه، زندگی آتوسا، شاهزادهٔ ایرانی در روزگار هخامنشیان، را به تصویر بکشد. از آتوسا یک سردیس سنگی باقی مانده است. سردیس آتوسا یکی از اشیای باستانی و متعلق به دوران هخامنشی است. این سردیس سنگی در اطراف تخت‌جمشید کشف شده است. آتوسا (۵۵۰ – ۴۷۵ پیش از میلاد) از شهبانوهای ایران بود. وی دختر کورش بزرگ، همسر پادشاه هخامنشی داریوش بزرگ، و مادر خشایارشا بود. جنس این اثر باستانی از سنگ فیروزه است. ساختن این اثر مربوط به دوران داریوش است.

آتوسا از تأثیرگذارترین زنان در شاهنشاهی هخامنشی بوده است. گفته شده است که هیچ زنی به‌عنوان پادشاه یا به‌عنوان نایب‌السلطنه بر شاهنشاهی هخامنشی حکومت نکرد، اما برخی از شهبانوان، به‌ویژه آتوسا و پروشات بر امور نفوذ داشته‌اند.

شاهنشاهی هخامنشی (۵۵۰ – ۳۳۰ پیش از میلاد) یک پادشاهی باستانی ایرانی استوار در باختر آسیا بود که به‌وسیلهٔ «کوروش بزرگ» در سال ۵۵۰ پیش از میلاد بنیان‌گذاری شد و در زمان خشایارشای یکم به بیشترین‌ اندازهٔ خود رسید. شاهنشاهی هخامنشی در بزرگ‌ترین گسترهٔ سرزمینی خود از بالکان و اروپای شرقی در باختر و تا درهٔ سند در خاور امتداد داشت. این شاهنشاهی را بزرگ‌ترین امپراتوری جهان تا آن روز دانسته‌اند. این امپراتوری نهایتاً با حملهٔ «اسکندر مقدونی» به ایران از بین رفت.

این کتاب که در ۲۴ بخش نوشته شده است با بخشی تحت‌عنوان «۵۳۰ پیش از میلاد مسیح» آغاز می‌شود.

«افسانه‌های دره‌ی سند»، اثر برجسته‌ی آنه ماری شیمل، نویسنده و شرق‌شناس آلمانی، از جمله کتاب‌هایی است که به شرح و تفسیر ادبیات سندی و غنای فرهنگی آن منطقه می‌پردازد. شیمل که برای تسلطش بر ادیان و فرهنگ‌های شرق شناخته شده، در این کتاب به بررسی عمیق ادبیات و فرهنگ سندی و نقش آن در شکل‌گیری هویت فرهنگی مردمان دره‌ی سند می‌پردازد. او با تکیه بر دانش گسترده‌ی خود از تاریخ و فرهنگ اسلامی، پلی میان فرهنگ‌های ایرانی، هندی و اسلامی می‌زند و تأثیر آن‌ها بر ادبیات سندی را نشان می‌دهد. «افسانه‌های دره‌ی سند» مجموعه‌ای است از داستان‌ها و افسانه‌هایی که ریشه در تاریخ و فرهنگ غنی سند دارند. شیمل با استفاده از یک رویکرد تحلیلی و در عین حال داستانی، به نقل قصه‌هایی می‌پردازد که در آن‌ها مضامین عشق، شجاعت، حکمت و تعالیم صوفیانه به وفور یافت می‌شود. این اثر نه تنها برای معرفی داستان‌های محلی به خوانندگان غیربومی طراحی شده، بلکه به عنوان یک پژوهش عمیق در مورد چگونگی انتقال این داستان‌ها از یک نسل به نسل دیگر و نقش آن‌ها در حفظ هویت فرهنگی عمل می‌کند. شیمل با بهره‌گیری از سبک نگارشی روان و توصیفی، خواننده را به یک سفر تاریخی دعوت می‌کند که در آن زیبایی‌های ادبیات سندی به صورتی جذاب و ملموس ارائه می‌شود. او با دقت به جزئیات، فضاهای داستانی را به گونه‌ای ترسیم می‌کند که خواننده می‌تواند با پیش‌زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی اثر ارتباط برقرار کند. این کتاب به خوانندگان فارسی‌زبان امکان می‌دهد تا با بخشی از میراث ادبی جهان اسلام که کمتر مورد توجه قرار گرفته، آشنا شوند. آنه ماری شیمل با نگاهی عمیق و مطالعه‌ی فرهنگی دقیق، جنبه‌های مختلف ادبیات سندی را که بر اساس تاریخ و سنت‌های غنی آن منطقه شکل گرفته‌اند، بررسی می‌کند. «افسانه‌های دره‌ی سند» نه تنها یک معرفی ادبی است، بلکه به عنوان یک منبع ارزشمند برای درک بهتر تاریخ ادبیات منطقه و تأثیرات متقابل فرهنگ‌ها عمل می‌کند. این کتاب می‌تواند به عنوان یک مرجع برای دانشجویان و پژوهشگران علاقه‌مند به شرق‌شناسی، ادبیات مقایسه‌ای و مطالعات فرهنگی به کار رود و بینشی جدید به آن‌ها ارائه دهد. در نهایت، «افسانه‌های دره‌ی سند» کتابی است که فراتر از مرزهای یک ژانر خاص یا یک فرهنگ مشخص عمل می‌کند و به عنوان یک اثر جامع در زمینه‌ی ادبیات سندی شناخته می‌شود. شیمل با نگارش این کتاب، میراثی را به یادگار گذاشته است که همچنان می‌تواند الهام‌بخش مطالعات آینده و پلی بین فرهنگ‌ها و تمدن‌ها باشد.

افشین یداللهی فعالیت حرفه ای ترانه سرایی خود را از سال 1376 در سازمان صدا و سیما آغاز کرد. اولین ترانه های او توسط فواد حجازی و شادمهر عقیلی ساخته و خشایار اعتمادی خوانده شد. از جمله آهنگ «از فارس تا دریای خزر» با آهنگسازی شادمهر عقیلی و خوانندگی خشایار اعتمادی. یداللهی چندین سال مدیر انجمنی به نام خانه ترانه بود. خانه ترانه در سال 1380 با همکاری ترانه سرایانی چون عباس سجادی، سعید امیر اصلانی، بابک صحرایی، یغما گلرویی، افشین سیاهپوش، نیلوفر لاری پور، محمدرضا حبیبی و افشین یداللهی تأسیس شد. این جلسات به ترانه سرایی، نقد ترانه و جلسات کارگاهی اختصاص داشت. جلسات خانه ترانه سپس به فرهنگسرای حقوق و سپس به فرهنگسرای شفق و فرهنگسرای ارسباران منتقل شد. با گذشت سال ها، آهنگ های موسسان خانه ترانه به دلایل مختلف به تدریج از آن جدا شد و افشین یداللهی تنها بازمانده هیئت موسس انجمن بود که پس از این اتفاق به اداره خانه ترانه ادامه داد. از ترانه سرایان قدیمی ترانه سرای می توان به اکبر احمدی، نادر بختیاری، مونا برزویی، ساناز صفایی، علیرضا سلیمانی، روزبه بمانی، مهدی ایوبی، سیامک رجاور، فروه وزم، بامداد بامداد، کوروش سمیعی، سعید سجاد کریمی، اشاره کرد. از میرزاخانی، میثاق جوهری، وحید عربانی، مهسا سماواتی، المیرا آقازاده، نیما کوکلانی، میثم یوسفی و بسیاری دیگر از اعضای قدیمی انجمن نام برد.

این کتاب مجموعه ای از شعرهای سپید” افشین یداللهی” است که توسط انتشارات نگاه منتشر شده است.

فرزند ایرج را پری چهره ای با نام ماه آفرید به بار داشت. از ماه آفرید، دختری آمد که منوچهر ازو زاده شد، یکی پور زاد آن هنرمند ماه – و در این گفتار هم می بینیم که درفش منوچهر چون – گرد ماه – برافراشته شد.
بدین گونه می توان پیوندی میان توتم نیاکان و اختر و درفش، در روزگاران پسین را ردیابی کرد.

کتاب شکارچی در سایه روشن زندگی اثر مهم تورگنف مجموعه ای از بیست و پنج طرح است که مشاهدات و حکایت های نویسنده در روسیه را روایت می‌کند. حکایت‌های او مملو از بینش های جالبی در مورد زندگی افرادی است که با آنها روبرو می شود – دهقانان و مالکان زمین ، پزشکان و ضابطان ، زنان نادیده گرفته شده و مادران محروم – که هر کدام نمایی از عشق ، تراژدی ، شجاعت و رنج را ارائه می دهند. این حکایت ها آثار بعدی تورگنف را پیش بینی می کنند. در نهایت این کتاب برای نویسنده دردسر ساز می‌شود.
به تصویر کشیدن ظلم و گستاخی طبقات حاکم براندازانه تلقی می شد و منجر به دستگیری و حبس وی در املاک شخصی‌اش می شد. اما این طرح ها ذهن خوانندگان معاصر را به وضعیت بد دهقانان باز می کند.

ون سرگئیویچ تورگنیف در سال 1818 در استان اورل متولد شد و در دوران کودکی از یک مادر مستبد رنج برد. پس از مهاجرت خانواده به مسکو در سال 1827 ، او وارد دانشگاه پترزبورگ شد و در آنجا فلسفه خواند. در نوزده سالگی اولین اشعار خود را منتشر کرد و متقاعد شد که اروپا منبع اطلاعات واقعی را دارد. به دانشگاه برلین رفت. پس از دو سال به روسیه بازگشت و مدرک خود را در دانشگاه مسکو گرفت. در سال 1843 او عاشق پائولین گارسیا-ویاردوت ، خواننده جوان اسپانیایی شد. او بیشتر در خارج از کشور زندگی می کرد و اولین نویسنده روسی بود که شهرت زیادی در اروپا به دست آورد. او در محافل ادبی پاریس شخصیتی شناخته شده بود ، جایی که دوستانش شامل فلوبر و برادران گنکور بودند و درجه افتخاری در آکسفورد به او اعطا شد. مجموعه شش رمانی او بازتابی از دوره زندگی روسیه از دهه 1830 تا 1870 است.

کتاب هزار بیشه ملانصرالدین دربردارندۀ لطیفه ها و حکایات ملانصرالدین است که متن آن از منوچهر انور و نقش های بدیع آن کاری است از استاد نورالدین زرین کلک. مجموعه های بی شماری از لطیفه های ملانصرالدین با عناوین مختلف به بازار آمده اند و خواهند آمد و اساس اصلی آن ها همان قصه های قدیم است، پراکنده در دیوان های شاعران قدیم، و متونی چون رسالۀ دلگشا و کتاب نوادر، هر لطیفه ای منسوب به شخصی، و این اشخاص، خیلی وقت ها، معارض یکدیگر.