این کتاب حاصل تحقیقات بسیار گسترده و پر دامنه سه هنرشناس بزرگ انگلیسی: لورنس بینیون، جیمز ور استیوارت ویلکینسون و بازیل‌گری است که تاریخ‌نگاری ایران را از دوره پیش از حمله مغول و شکل‌گیری مکتب بین‌النهرین تا اواخر دوره صفویه و افول مکتب صفوی به طور مفصل و موشکافانه‌ای تحلیل می‌کند و در مقدمه نیز مقایسه‌ای عمیق و موجز بین نگارگری ایرانی و هندی و چینی به دست می‌دهد و ویژگی‌های بارز زیبایی شناختی نگارگری ایرانی را باز می‌نمایاند. به دیده این هنرشناسان «هنر هیچ یک از ملل دیگر، از رنگ‌ها تا بدین حد کامل و درخشان استفاده نکرده و هیچ کدام لذتی را که نگارگری ایران می‌بخشد، نمی‌دهد.» کتاب حاضر یکی از جامع‌ترین و ژرف‌ترین کتاب‌هایی است که تاکنون در نگارگری ایرانی نگاشته شده و اثری کلاسیک و ماندگار به شمار می‌آید. اورنس بین یون (1869-1943)، شاعر، نمایشنامه‌نویس و هنرشناس برجسته انگلیسی، سال‌ها سرپرست بخش چاپی‌ها و طراحی‌های شرقی گنیجنه بریتانیا بوده و چندین کتاب برجسته در هنر شرقی و ایرانی نگاشته است از جمله: نقاشی در شرق دور (1908) پرواز اژدها (1911) ؛نگارگران دربار گورکانیان هند (1921) و روح بشری در هنر آسیایی (1936). جیمز ور استیوارت ویلکینسون (1885-1957) مورخ هنری بزرگ انگلیسی و از سرپرستان بخش نسخ خطی گنجبنه بریتانیا و کتابدار مجموعه «چستربینی» بوده و کتاب‌های زیر را نگاشته است: انوار سهیلی (1930) ؛ شاهنامه فردوسی :کتاب شاهان ایران (1931) ؛ نگارگری گورکانی هند (1949). بازیل‌گری (1904-1989) اسلام شناس و مورخ هنری نامدار انگلیسی حدود 25 سال (1969-1945) رئیس بخش هنرهای شرقی گنجینه بریتانیا بوده و کتاب‌های متعددی در هنر شرق و ایران نوشته است؛ از جمله ایران: نگاره‌های ایرانی-کتابخانه سلطنتی (1956) ؛ نقاشی ایرانی (1961) ؛ شاهنامه فردوسی و … محمد ایران‌منش متولد 1330 تهران و دانش آموخته اقتصاد از انگلستان است. وی حدود 40 سال تجربه فعالیت‌های هنری و پژوهش و تالیف و ترجمه متون هنری دارد. از جمله ترجمه‌ها و ویرایش او در نگارگری عبارتند از :« هنر تشعیر و جایگاه آن در هنرهای کتاب آرایی» (1370) ؛ «طرز ساخت لوازم نگارگری» (1372)؛ «مبحثی در نگارگری گورکانیان هند» (1383)؛ و کتاب حاضر. وی در حال حاضر مدیر موسسه هنر آفرینان پویاست و به تحقیقات فرهنگی و هنری اهتمام دارد.

رمان صد سال تنهایی در 1982 جایزۀ نوبل ادبیات را برای مارکز به ارمغان آورد. این کتاب به سبک رئالیسم جادویی نگارش یافته است.
گابریل گارسیا مارکز در رمان صد سال تنهایی به شرح زندگی شش نسل از خانوادۀ بوئندیا می‌پردازد که نسل اول آن‌ها در دهکده‌ای به نام ماکوندو ساکن می‌شود. داستان از زبان سوم شخص حکایت می‌شود. طی مدت یک قرن تنهایی پنج نسل دیگر از بوئندیاها به‌وجود می‌آیند و حوادث سرنوشت‌ساز ورود کولی‌ها به دهکده و تبادل کالا با ساکنان آن، رخ دادن جنگ داخلی و ورود خارجی‌ها برای تولید انبوه موز را می‌بینند.
یکی از کلیدی‌ترین شخصیت‌های این رمان اورسولا ایگوآران همسر خوزه آرکادیو بوئندیاست که مادر نخستین نسل خانوادۀ بوئندیاها می‌باشد. اورسولا زنی است که بار سنگین محنت و رنج این تنهایی تاریخی و عظیم را بر شانه‌های مردانۀ خویش می‌کشد.

رمان آقای فو، با تکیه بر رمان رابینسون کروزوئه اثر دانیل دفو، شکل می‌گیرد. این رمان ابزاری است تا نویسنده، جی. ام. کوتسی، اعتراض خود را بر آپارتاید حاکم بر کشورش به زبان آورد، و ادبیات قالبی است تا به‌وسیلۀ آن بتواند تندی خشم را از آن بزداید و آن را به گوش استعمار برساند.
داستان کروزوئه این‌بار از زبان یک زن بازگو می‌شود. زنی که زندگی در جزیره، او را وادار می‌سازد تا بار داستان را به دوش بگیرد. مسئولیتی را که کروزوئه زیر بار آن نمی‌رود و قادر به انجام آن نیست.

شب حدود ۹:۳۰ تماس گرفتند و اطلاع دادند ایران یک پهپاد دیگر را هم سرنگون کرده. این یکی پهپاد گلوبال‌هاوک بود و روی تنگهٔ هرمز ساقط شده بود. ژنرال دانفورد رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح می‌گفت زدن گلوبال‌هاوک با موارد سابق تفاوت کیفی دارد. این مورد به نابودی یکی از دارایی‌های امریکا انجامیده بود که ۱۴۶میلیون دلار قیمت داشت. دانفورد پیشنهاد داد به سه پایگاه در طول ساحل ایران حمله کنیم. در نهایت بر سر نابود کردن آن سه پایگاه توافق کردیم. دانفورد اعلام کرد که حمله در سیاهی شب انجام خواهد گرفت. ترامپ پرسید حمله کِی اتفاق خواهد افتاد. دانفورد گفت ۹ شب به وقت واشینگتن.
تصمیم ما سه ویژگی مهم داشت: هدف‌های فعال نظامی را می‌زدیم نه اهداف نمادین را، داخل خاک ایران را مورد حمله قرار می‌دادیم که خط قرمز ایرانی‌ها بود و در نهایت اینکه اهدافی را می‌زدیم که احتمالا تلفات انسانی داشت.

این یکی از خواندنی‌ترین آثار ویل دورانت، نویسندة کتاب بزرگ «تاریخ تمدن» است. متن اصلی کتاب سال‌های سال در دسترس نبود و چند سال پیش به کوشش جان لیتل منتشر شد. روزی مردی به نزد ویل دورانت رفت و از او درخواست کرد دلیلی به دست او بدهد که چرا نباید خودکشی کند. دورانت در آن وقت محدود، جواب‌هایی به او داد ولی مدتی بعد، نامه‌ای برای بیش از صد شخصیت مشهور فرستاد و دربارة معنی زندگی از آن‌ها نظر خواست و پاسخ‌های رسیده را به همراه دیدگاه خود، در این کتاب منتشر کرد. دورانت امید داشت پاسخ‌هایی که از چنین شخصیت‌های پرفروغی دریافت می‌کند، چیزی در خود داشته باشند که به پرسش آن بیگانة خوش‌لباسی که در یک روز پاییزی سال 1932 در باغش ظاهر شد، جوابی درخور بدهد. درواقع قضیه فراتر از این حرف‌ها بود؛ پاسخ‌ها بیش از آنکه تاریک و اندوهبار باشند، شوق‌انگیز و مثبت بودند که همراه بود با بصیرت‌هایی شخصی در اینکه چگونه باید زندگی را معنادارتر کرد. پاسخ‌ها از همه‌سو بودند؛ کسانی چون گاندی، جواهر لعل نهرو، تئودور درایزر نویسندة ناتورالیست، سینکلر لوئیس برندة نوبل ادبیات، جان ارسکین رمان‌نویس، آندره موروئا فیلسوف و رمان‌نویس، جورج برنارد شاو نمایشنامه‌نویس، برتراند راسل فیلسوف، جینا لومبروسو تنیس‌باز شهیر، سی. وی. رامان برندة نوبل فیزیک و شخصیت‌های دیگر. به محض اینکه پاسخ نامه‌ها به دست ویل دورانت رسید، او سراغ خودش رفت و پاسخی جلوی همه پرسش‌هایش گذاشت که خود یک اثر فلسفی والا بود. دورانت نام کتاب را «دربارة معنی زندگی» گذاشت و یک موسسه انتشاراتی کوچک آن را در سال 1932 چاپ کرد. کتابی است واقع‌بین، جسور و دربردارندة نگاه‌های متفاوت نویسندگان، شاعران، سیاستمداران و… به موضوع زندگی. ویل دورانت (1981 ـ 1885) تاریخ‌نگار و نویسنده آمریکایی به‌جز مجموعه کتاب «تاریخ تمدن»، «تاریخ فلسفه» و «لذات فلسفه» را نیز نوشته است. او همچنین برندة جایزة پولیتزر و مدال آزادی است.

«برخلاف نظریه‌های رایج، تاریخ فمینیسم در فرانسه با تاریخ فمینیسم دیگر كشورهای غربی تفاوت چندانی ندارد، تاریخی كه پراكنده و با تاریخ سیاسی ناهماهنگ مانده است. از انقلاب كبیر فرانسه به بعد، زنان كه از حقوق شهروندی محروم مانده بودند تلاش كردند تا از محیط زندگی خصوصی و خانگی كه “به‌طور طبیعی” برایشان مقدر شده بود به درآیند. در این راه اینان با كندی و گام‌به‌گام موانع را پشت سر گذاشتند و رفته‌رفته مشاغلی را كه به مردان اختصاص یافته بود به‌دست آوردند. اما بی‌گمان گذرناپذیر‌ترین باروها همان باروی امر سیاسی بود. حقوق سیاسی كه بسیار دیر (در اكتبر 1944) به “جنس دوم” واگذار شد، به ممنوعیت‌ها و به‌ویژه به محرومیت از كاربست قدرت سیاسی كه امتیاز مردانگی شمرده می‌شد پایان نبخشید.» نویسنده در این كتاب می‌كوشد تا «مسیرهای پركشاكش و وجه‌های متعدد پیكار‌های گوناگون برای نابرابری را تا مسئله‌یِ روزِ “سهمیه‌بندی مشاركت سیاسی زنان” ترسیم كند.»
«خانم میشل ریو‌ـ‌سارسه، پژوهشگر و استاد تاریخ معاصر در دانشگاه هشتم پاریس(سن دُنی) است و كتاب‌ها و مقاله‌های متعددی دربارة فمینیسم و مسئلة ژانر(جنسیت) نگاشته است.» افزون بر این، در تاریخ سیاسی و تاریخ اتوپی‌های نیمة نخست سدة نوزدهم نیز پژوهش می‌كند.

جولین بارنز در اغلب آثارش مرزهای مرسوم گونه‌های ادبی را نادیده گرفته است. کتاب عکاسی، بالون‌سواری، عشق و اندوه نیز به همین ترتیب، ترکیبی است از تاریخ و جستار خلاقانه و خودزندگی‌نامهٔ داستانی که به شکل نوشته‌ای گیرا در باب عشق و اندوه درآمده است– کتابی که بارنز آن را اصلاً در سوگ همسر و کارگزار ادبی از دست رفته‌اش، پت کاوانا، نوشته است. پت در سال 2008 از تومور مغزی مرد.

کتاب سه جستار را در بر می‌گیرد: گناه ارتفاع، بر روی سطح و از دست رفتن عمق. در جستار اول نادار (عکاس و مخترع قرن 19) عکاسی و علم هوانوردی را درهم‌می‌آمیزد و به اولین عکاس هوایی تبدیل می‌شود.در جستار دوم، بارنز رابطه‌ای خیالی میان سارا برناردِ بازیگر و فرد برنابیِ ماجراجو ترسیم می‌کند.جستار سوم شرح عشق بارنز است به همسرش– و سرسختی او در این عشق، حتی پس از مرگ کاوانا.هر سه فصل با جملاتی مشابه آغاز می‌شوند: دو چیز را که تا حالا کنار هم قرار نگرفته‌اند کنار هم می‌گذاریدتمام اجزاء کتاب درهم‌تنیده‌اند و هر کدام در هر جستار تکرار می‌شود و معنایش را کامل می‌کند.

در طول قرن بیستم، صدها میلیون نفر برای دیکتاتورهایشان هورا کشیدند، حتی آن‌هنگام که در مسیرِ بردگی گام می‌گذاشتند. دیکتاتورها اغلب با تصفیه‌های خونین و فریب و تقلب و تفرقه‌اندازی قدرت را تصرف کردند، اما در بلندمدت کیش شخصیت کارآمدترین شیوه است. دیکتاتورهایی که دوام آوردند معمولاً بر دو ابزار قدرت تکیه کردند: کیش شخصیت و وحشت… هر دیکتاتور باید در دل مردمش ترس بکارد، اما اگر بتواند آنان را وادارد که ستایشش کنند احتمالاً‌مدت بیشتری دوام خواهد آورد. این کتاب می‌خواهد کیش شخصیت را در جای اصلیِ خودش قرار دهد: در قلب استبداد. در دیکتاتوری‌ها وفاداری به یک فرد مهم‌ترین چیز بود، حتی مهمتر از وفاداری به یک دین… دیکتاتورها به مردمشان دروغ می‌گفتند، اما آن‌ها به خودشان هم دروغ می‌گفتند. آنان مدام یا گرفتار تکبر بودند یا پارانویا، و در نتیجه به تنهایی تصمیماتی می‌گرفتند که پیامدهای مخربی داشت و جان میلیون‌ها آدم را گرفت…

کتاب سه روز به آخر دریا (سفرنامه‌ی همسر عمادالملک به مکه و عتبات) جلد دوم مجموعه‌ی «سفرنامه‌های قدیمی زنان» است. شاهزاده خانم قاجاری از یک‌سو نوه‌ی فتحعلی شاه است و از سوی دیگر نوه‌ی نادرشاه افشار. زن نازپرورده‌ای که کمالاتش زبانزد است و به لطف ناصرالدین شاه سر از حرمسرای حکمران طبس در می‌آورد و سفرش به عربستان و عراق را از همان‌جا آغاز می‌کند. جذابیت سفرنامه‌های زنان در این است که در کنار اتفاقات سفر، ریزه‌کاری‌ها و روزمرگی‌ها را هم ثبت کرده‌اند و این روایتِ جزئیات است که به ما امکان می‌دهد تصویر روشن‌تری از آن دوره داشته باشیم. در این سفرنامه‌ها متن به زبان شفاهی نزدیک‌تر می‌شود و صراحت و جسارت زنان راوی که برخلاف دیگر سفرنامه‌نویسان، ترسی از مناسبات مرسوم دولتمردان وقت نداشتند، وجوه نادیده‌ی آن دوره‌ی تاریخی را به ما نشان می‌دهد.

نخستین بخش اصلی و مفصل کتاب صرفا درباره یهودی ستیزی است ؛ نه درباره محتوای پرحجم تاریخ یهود است و نه درباره بزرگی یهودیت آلمان ، که فقط درباره یهودی ستیزی است و نشان می دهد یهودی ستیزی به منزله نوعی جنبش جهان بینانه با مقاصد سیاسی ، بر خلاف یهودی بیزاری ، فراورده نیمه سوم قرن نوزدهم است