«سرخ سفید» کتابی است از مهدی یزدانی خرم که در فضای انقلابی سال‌های نه‌چندان دور، قدم به قدم از خیابان 16 آذر شکل گرفته و در زمستان سال 58 پیش می‌رود. چند روایت در ارتباط با هم، در این فضا رخ می‌دهند و ذهن خواننده را درگیر می‌کنند.

یک رزمی‌کار 33ساله، باید در پانزده مبارزه یک‌دقیقه‌ای بجنگد تا دان یک را از آنِ خود کند. اما هر مبارزه فقط یک مبارزه صرف نیست؛ داستانی است که از دل جنگیدن و مبارزه بیرون می‌زند و آنچه در زندگی آدم‌های این داستان‌ها خودنمایی می‌کند، دی‌ماه 58 است. هر قصه در نوع خود منحصربه‌فرد است و برای خواننده سرگرمی و اندیشه به ارمغان می‌آورد. داستان کشیشی یونانی، قصه بازیکن باشگاه تاج و حکایت عاشق‌شدن کتاب‌فروشی که دل به عشق یک متخصص زنان ممنوع‌الکار بسته. آنچه این داستان‌های ریز و درشت را به‌هم پیوند می‌دهد، همان رزمی‌کار جوان و مبارزات اوست.

کتاب «سووشون» نوشته‌ سیمین دانشور است. در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «زری گفت: به‌خاطر اینکه خواستم کاری به تو نداشته باشند و بتوانیم راحت زندگی کنیم. یک‌دفعه به گریه افتاد و گفت: به‌خاطر اینیکی که توی شکمم است، چه فایده‌ای دارد بچه را با بدبختی به دنیا بیاوری و بزرگش کنی طاقت نداری، مفت از دستش بدهی. یوسف و خسرو آروم شدند و شروع کردند به نوازش زری که ما را ببخش. یوسف گفت: اگر از همان اول حقیقت را گفته بودی، این همه اذیت نمی‌شدی. آن شب گذشت و زری فقط به فکر این بود که آیا او ترسوست پس شجاعتش کجا رفته. آیا نگه‌داشتن خانواده و پرهیز از جنگ در آن ترس است. به‌راستی ترس و شجاعت چیست؟ فردا صبح هرکس مشغول کاری بود. عمه داشت دینارهای طلا را که خریده بود میان رویه و آستر کت جا می‌داد و دور آ‌ن‌ها را می‌دوخت. خسرو داشت نامه‌ای می‌نوشت برای حاکم تا شاید اسبش را پس بگیرد. یوسف داشت کتابی می‌‌خواند و هرگاه خسرو با مشکلی برمی‌خورد از پدرش می‌پرسید. زری داشت لباس اتو می‌کرد، ‌یک دست لباس کهنه‌ خسرو را اتو کرد و به غلام داد و گفت: کلو را اول به حمام ببر و بعد این لباس‌ها را بده بپوشه. غلام که رفت خانم فاطمه به یوسف گفت: نگه‌داشتن کلو امکان ندارد و بایستی که او در کنار خانواده‌اش باشد. زری با حرف عمه‌خانم موافق بود ولی یوسف اصرار داشت کلو را به مدرسه بفرستد تا نوشتن یاد بگیرید. زری بلند شد تا عرق معطر بیاورد ولی تمام شده بود و با دو مشربه بزرگ رفت تا از همسایه خود که پیرمردی بود عرق بخرد که متوجه می‌شود دختر حاکم را اسبی برداشته و به صحرا زده است. زری به خانه می‌آید و موضوع را به همه می‌گوید که ناگهان صدایی از تپه می‌آید که می‌بینند، سحر درحالی‌که دختر حاکم را سوار دارد بر روی بالای تپه ظاهر می‌شوند. پایین تپه کلی ماشین بود، از ژاندارمن و پاسبان گرفته تا خود حاکم و زینگر و … همه آنجا بودند.»

بزرگ علوی، نویسنده و روشنفکر مشهور معاصر است که از پیشگامان عرصه داستان‌نویسی نوین در ایران محسوب می‌شود. معروف‌ترین اثر او، مجموعه داستان‌های گیله مرد است که از داستانی با همین نام و هشت داستان دیگر به نام‌های دزاشیب، نامه‌ها، یک زن خوشبخت، رسوایی، یه ره نچکا، خائن، اجاره‌خونه و پنج دقیقه پس از دوازده تشکیل شده است.

داستان گیله مرد حکایت زندگی دهقانی روستایی است که در جنگل‌های گیلان اتفاق می‌افتد. او یک مبارز شورشی است که علیه ستم‌های حاکم قیام کرده و همسر او به دست مأموران کشته شده است. داستان در دو بخش بیرون و درون اتفاق می‌افتد. بخش بیرون از تعاملات دو مأموری که گیله مرد را به پاسگاه می‌برند تشکیل شده که یکی از آن‌ها بدذات است و با کنایه و توهین گیله مرد را می‌آزارد. دیگری اما ساکت است و زندانی را در سکوت همراهی می‌کند. این خاموش‌بودن مأمور دوم خود برای گیله مرد آزاردهنده است.

بخش درونی رمان درون ذهن گیله مرد سپری می‌شود و به افکار او درباره صغرا، همسر محبوبش که بی‌گناه کشته شد و طفل شش‌ماهه‌ای که با مرگ مادر در کومه جا مانده و سرنوشت نامعلومی دارد، می‌پردازد.

بعد از دستگیری پرویز به جرم دشمنی با حکومت و انتقال او به کمیته مشترک، جلال که از دوستان قدیمی اوست، از نزدیک‌شدن همکارش، شهرزاد، به مادر پرویز و همسرش ترانه متعجب می‌شود و به شکی بین اینکه آیا شهرزاد طرفدار چریکی‌هاست و یا طرفدار حکومت مبتلا می‌گردد؟!

جمال میرصادقی در سال1312 خورشیدی در تهران به دنیا آمد. فارغ‌التحصیل دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران در رشته ادبیات فارسی است. جمال میرصادقی شغل‌های گوناگونی داشته ‌است. کارگری، معلمی، کتابدار دانش‌سرای تربیت‌معلم، کارشناس آزمون‌سازی در سازمان امور اداری و استخدامی کشور و مسئول اسناد قدیمی در سازمان اسناد ملی ایران.

در دوره‌ دراز کار نویسندگی، داستان‌های کوتاه و بلند بسیار و چند رمان نوشته که برخی از آن‌ها به زبان‌های آلمانی، انگلیسی، ارمنی، ایتالیایی، روسی، رومانیایی، عبری، عربی، مجاری، هندو و اردو ترجمه شده‌ است.

«در محله ما همه از حمام‌های محل استفاده می‌کردند با این تفاوت که یکی بقچه زیر بغل می‌گذاشت و حمام می‌رفت، سر و جانش را هم خودش با پوسته صابون‌هایی که ته لیف، از این طرف و آن طرف، جمع کرده بود می‌شست و برای کیسه‌مالی پشتش هم، که دست آن نمی‌رسید، به حدیث و وعده بهشت و دعا به جان این و آن متوسل می‌‎شد. آن‌هایی هم که متمول بودند، روز موعود دلاک حمام دنبالشان می‌رفت و اسباب حمامشان را از خانه تا حمام و از حمام تا خانه برایشان حمل می‌کرد و با عزت و احترام سر و تنشان را می‌شست. دمپایی چوبی حمام را برایشان آب می‌کشید و جلو پایشان جفت می‌کرد و آخر سرهم یک لیوان شربت آب‌لیمو دستشان می‌داد. حمام زن‌ها فقط برای شست‌وشو و نظافت نبود، محل اجتماع زن‌های محل بود و فرهنگ خاص خودش را داشت؛ فرهنگی که مردها را به آن راه نبود و…» (برگرفته از متن کتاب)