در کتاب حاضر پس از بررسی تاریخی دو سنت فلسفی اثبات‌گرایی و تاریخ‌گرایی با مرور نظرات اندیشمندان معاصر در فلسفه‌ی علم و سه جریان فکری تأویل‌شناسی فلسفی، پسانوگرایی، و نظریه‌ی انتقادی در نظریه‌ی اجتماعی ـ و از جمله روابط بین‌الملل ـ سعی شده است نشان داده شود که اکنون اقتدار اثبات‌گرایی شکسته شده و تاریخ‌گرایی بر تخت نشسته است. در فصل اول، اصول کلی و تاریخچه‌ی دو سنت اثبات‌گرایی و تاریخ‌گرایی و نظرات چهار اندیشمند منتقد اثبات‌گرایی در فلسفه‌ی علم یعنی کارل ریموند پوپر، ایمره لاکاتوش، توماس کوهن، و پل فایرابند؛ در فصل‌های دوم تا چهارم به‌ترتیب سه جریان فکری تأویل‌شناسی فلسفی (مارتین هایدگر و هانس‌ـ‌گئورگ گادامر)، پسانوگرایی (ژاک دریدا، میشل فوکو، و ژان‌ـفرانسواـ لیوتار)، و مکتب فرانکفورت و نظریه‌ی انتقادی (ماکس هورکهایمر، تئودور آدورنو، هربرت مارکوزه، و یورگن هابرماس)؛ و در فصل آخر نیز بازتاب این سه جریان فکری در رشته‌ی روابط بین‌الملل بررسی شده است.
همچنین به‌علت کمبود شدید منابع فارسی در زمینه‌های فوق چکیده‌ای از آثار بررسی‌شده‌ی نویسندگان مذکور نیز ارائه شده است تا خواننده تصویری کلی از این آثار داشته باشد.

کتاب «میان منطقه گرایی و روابط بین الملل» با بررسی مسائل نظری و تجربی مربوط به همکاری سازمان‌های منطقه‌ای، نکات قابل‌ استفاده‌ای را برای پژوهشگران و دانش‌پژوهان حوزه روابط بین‌الملل در بردارد.

این کتاب شامل 6 فصل کلی است که در ادامه با هم می‌خوانیم.

سر فصل‌ها:

فصل 1: میان ‌منطقه‌گرایی

فصل 2: مفهوم روابط میان ‌منطقه‌گرایی

فصل 3: جغرافیای روابط میان ‌منطقه‌گرایی

فصل 4: مجمع همکاری شرق آسیا- آمریکای لاتین

فصل 5: جنبه‌های مقایسه‌ای و موارد ویژه

امروزه بیش از هر زمان دیگری،نظریه و نظریه پردازی حوزه ای مسحورکننده و مهم برای مطالعه،تامل و پژوهش است.نوشته های روبه رشد درباره نظریه های روابط بین الملل همراه با سرعت و گستردگی تغییر در نظام جهانی،نیاز به مرور جامع بسیاری از نظریه های قدیمی تر و جدیدتر را دوچندان می سازد.

کتاب حاضر یگانه متنی است که دانشجویان و پژوهشگران را قادر می سازد نه تنها دوره های کلاسیک و نو در نظریه پردازی درباره روابط بین الملل،بلکه نوشته های معاصر را که حجم شان با سرعت سرسام آوری رو به افزایش است مرور کنند.همچنن علاوه بر معرفی رویکردهای نظری نخستین و نو به روابط بین الملل؛نظریه های واقع گرایی،نوواقع گرایی و واقع گرایی نواصیل؛و طرح مبحث نظام،ساختار و کنشگر،به بررسی نظریه های بازدارندگی،محیط زیست،اقتصاد سیاسی بین الملل،همگرایی بین المللی،و تصمیم گیری در سیاست خارجی پرداخته شده است.