این اثر گزارش سفر دو ماهه ی آل احمد به امریکا و اروپا در سال 1344، برای شرکت در سمینار دانشگاه هاروارد را دربردارد. عکس ها و دست نوشته های نویسنده نیز در این اثر ارائه شده است. در بخشی از دیباچه آمده است: «جلال آل احمد، از آن مردان یگانه ای بوده که با رکود و سکون میانه ای ندارند. مردان پوینده ای که روح بی تابشان مجال نمی دهد در یک جا دوام بیاورند و طبع بی قرارشان اجازه نمی دهد به جغرافیای محیط کار و زندگی شان چنان انس بگیرند که مگر به اجبار زمانه، چند صباحی ترک کاشانه کنند. آل احمد، در “ماندن” احساس پوسیدگی می کرده و ذات جست وجوگر، خوی سرکش و ذهن عطش ناکش، او را مدام به این سو و آن سو روانه می کرده، تا در آن رفت و آمدها، از ملال و حرمانش بکاهد؛ حال وهوایش را عوض کند؛ به آرامشی نسبی و موقتی دست یابد؛ و سرانجام پاسخ های درخور و شایسته ای، برای پرسش های اساسی بیابد.» در بخشی از متن کتاب می خوانیم: «دیگر اینکه به کله ام زده است از این یادداشت های سفر، با قبلی ها، چیزی درست کنم به اسم چهار کعبه، یا زیارت چهار کعبه و از این جور چیزها. به قصد این که خودم را در مقابل چهار کعبه (مکه، اورشلیم، مسکو، نیویورک) گذاشته ام تا عکس العمل هایم را ضبط کنم. و البته ناچار قیاسی میان کعبه ها و دیگر مطالب. مال اروپا را هم می شود این میان ها جا داد. کتاب بزرگی می شود. در حدود هزار صفحه. و گمان می کنم بدک از آب درنیاید.»

کتاب «کُرد در سفرنامه‌ها»، سعی دارد کُردهای ایران را در بازة زمانی مشخصی (از صفوی تا پایان پهلوی) بر مبنای سفرنامه‌نویسان داخلی و خارجی؛ از دیدگاه اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مورد مطالعه قرار دهد؛ تا از طریق واکاوی نوشته‌های سیاحان، نکات و ناگفته‌هایی را که از دید مورّخان پنهان مانده، روشن سازد. نظر به این‌که در منابع تاریخی عموماً به شاهان و حاکمان و خاندان‌ها پرداخته شده؛ لذا با بهره‌گرفتن از سفرنامه‌ها که غالباً اساسشان بر مشاهدة مستقیم مردم است، می‌توان این کمبود را جبران کرد و از آن‌ها به عنوان منابع مکمل (تکمیلی) در مطالعات کمک گرفت.
هدف کتاب حاضر، بازبینی و بررسی مطالب مرتبط با کُردهای ایران بر اساس گزارش‌های سیاحانی است که از مناطق کردنشین بازدید و دربارهٔ کُردها ملاحظاتی داشته‌اند، تا با طبقه‌بندی موضوعات مطرح در سفرنامه‌ها، شناختی از این مجرا در خصوص کُردها، برای خوانندگان و محققان فراهم آید.

این سفرنامه شرح سفر یا فرار میرزا حسن‌خان نوه میرزا فتحعلی خان صاحب دیوان به‌طرف آذربایجان، طی بیست و سه روز از تاریخ 10 رجب تا 3 شعبان 1301هجری قمری می‌باشد. سفرنامه‌ای‌که نه تنها از نظر تعداد، تک نسخه‌ای و منحصر به فرد می‌باشد بلکه از نظر دلیل و موضوع و اتفاقات رخ داده در حین این سفر نیز عجیب و منحصر به فرد می‌باشد.
میرزا حسن‌خان نام این سفر ناگهانی خویش را “الفراریه” گذاشته و علت آن را دلگیر شدن از پدر خویش ذکر نموده است ایشان سعی کرده ، جدا از پرداختن به تعقیب و گریزی که برای ایشان رخ داده، برآوردی کلی از اوضاع اقتصادی و اجتماعی آن دوران را در اختیار ما قرار می‌دهد.