امپریالیسم عبارت است از سیاست، رویه یا حمایت دولتی از گسترش قدرت و سلطه، به‌ویژه ازطریق تصاحب مستقیم سرزمینی یا ازطریق به دست‌آوردن کنترل سیاسی و اقتصادی بر مناطق دیگر، اغلب ازطریق به‌کارگیری قدرت سخت (قدرت اقتصادی و نظامی)؛ بلکه قدرت نرم (قدرت فرهنگی و دیپلماتیک). درحالی‌که امپریالیسم با مفاهیم استعمار و امپراتوری مرتبط است، مفهومی متمایز نیز هست که می‌تواند برای سایر اشکال گسترش و بسیاری از اشکال حکومت اعمال شود. اصطلاح «امپریالیسم» اغلب با «استعمار» ترکیب می‌شود. با این حال، بسیاری از محققان استدلال کرده‌اند که هریک تعریف متمایز خود را دارند. امپریالیسم و استعمار به‌منظور توصیف برتری، تسلط و نفوذ درک‌شده بر یک فرد یا گروهی از مردم استفاده شده است. رابرت یانگ می‌نویسد درحالی‌که امپریالیسم از مرکز عمل می‌کند، یک سیاست دولتی است و به دلایل ایدئولوژیک و همچنین مالی توسعه می‌یابد، اما صرفاً توسعه برای شهرک‌سازی یا مقاصد تجاری است. بااین‌حال، استعمار همچنان شامل تهاجم است. استعمار در استفاده مدرن همچنین متضمن درجه‌ای از جدایی جغرافیایی بین مستعمره و قدرت امپراتوری است؛ به‌ویژه، ادوارد سعید بین امپریالیسم و استعمار با بیان این جمله تمایز قائل می‌شود: امپریالیسم شامل عمل، تئوری و نگرش‌های یک مرکز شهری مسلط حاکم بر سرزمینی دوردست» است، درحالی‌که استعمار به استقرار شهرک‌ها در قلمروی دوردست اشاره دارد.

ناپلئون، بیل گیت، جورج دابلیو بوش، اسامه بن‌لادن. رهبران و مفهوم رهبری موضوعی کهن اما همچنان داغ است. رهبری چیست؟ چگونه کسی رهبر می‌شود. آیا به‌واقع به رهبر نیاز داریم؟ کیث گرینت در این کتاب پاسخ‌هایی جذاب به این پرسش‌ها می‌دهد و خوانندگان را وامی‌دارد در مفروضاتشان از رهبری تجدیدنظر کنند. گرینت استدلال می‌کند که رهبری مفهومی لغزنده است و به همین دلیل است که انبوه کتاب‌های مربوط به رهبری علی‌رغم جنجالی که به‌پا می‌کنند پاسخی درخور به پرسش‌های فوق نداده‌اند. اما پرسش‌های مهمی در اینجا مطرحند که آشکار می‌کنند چرا مفهوم رهبری دربرابر تعریف‌شدن مقاومت می‌کند. کیث گرینت به چگونگی تحول مفهوم رهبری در جوامع کهن پرداخته، نگاهی به تعریف افلاطون، سون سو، ماکیاولی و دیگران می‌اندازد و نشان می‌دهد چگونه نیروهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی باعث تضعیف برخی شیوه‌های رهبری می‌شوند.

گروه فشار اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا، توسط جان جی. میرشایمر از دانشگاه شیکاگو و استفان ام. والت از دانشکده جان اف کندی دانشگاه هاروارد ، یکی از بحث‌برانگیزترین مقالات اخیر بود که هم فریاد خشم و هم تشویق و قدردانی برای به چالش‌کشیدن آنچه را که در آمریکا تابو بوده است برانگیخت: تأثیر لابی اسرائیل بر سیاست خارجی ایالات متحده.

اکنون در کاری بسیار پراهمیت، میرشایمر و والت استدلال خود را تعمیق و گسترش داده و با تحولات اخیر در لبنان و ایران مواجه می‌شوند. آنها سطح درخورتوجهی از حمایت مادی و دیپلماتیکی را که ایالات متحده به اسرائیل ارائه می‌دهد توضیح می‌دهند و استدلال می‌کنند که این پشتیبانی را نمی‌توان چه براساس زمینه‌های استراتژیک و چه اخلاقی توضیح داد. این رابطه استثنایی عمدتاً به‌دلیل اثرات سیاسی اتحاد سست افراد و سازمان‌هایی است که به‌طور فعال برای شکل‌دادن به سیاست خارجی ایالات متحده درجهت طرفداری اسرائیل تلاش می‌کنند. میرشایمر و والت به‌طرز تحریک‌آمیز ادعا می‌کنند که این لابی تأثیر گسترده‌ای بر وضعیت آمریکا در سرتاسر خاورمیانه دارد – در عراق، ایران، لبنان، و درگیری اسرائیل و فلسطین – و سیاستی که پیش گرفته شده نه به نفع ملی آمریکاست و نه به‌طور بلندمدت، مورد علاقه اسرائیل. این لابی همچنین بر روابط آمریکا با متفقین مهم تأثیر می‌گذارد و خطراتی را که همه کشورها درخصوص تروریسم جهانی با آن روبه‌رو هستند افزایش می‌دهد.

در این شماره می‌خوانید:

1. آغاز عصر پسااصلاحات؟؛
2. عبور از چریک پیر؛
3. اتوبوس مجانی خالی د؛
4. زنده‌باد اقلیت؛
5. آشپز علیه سرآشپز؛
6. کدام انقلاب ملی؟؛
7. مرد هزارچهره؛
8. جادوگر؛
9. توسعه تخیلی؛
10. کدام ایرانشهر؛
11. و غیره.
    

مانس اشپربر در پایان زندگی‌اش گفت: سال‌های بسیار است که دیگر سعی نکرده‌ام بگویم: یقین دارم، مگر یقین‌های منفی. همان‌گونه که یک‌بار نوشته بودم: همواره وقتی علیه چیزی، علیه ظلم و ناحق مبارزه کرده‌ام، حق با من بود. در انتخاب بدی‌هایی که علیه‌شان مبارزه می‌کردم و مبارزه می‌کنم، درواقع اشتباه نکرده‌ام؛ ولی بسیاری از اوقات، وقتی باور داشتم که برای چیز درستی مبارزه می‌کنم، در اشتباه بودم. این داستان زندگی من است. این درست چون «قطره‌ اشکی در اقیانوس» است.

مانس اشپربر در نوشته‌هایش قطعیتی به ‌ما ارائه نمی‌کند، نوشته‌هایش فراخوانی است به اینکه یقین‌های خود را زیر سؤال ببریم و بیاموزیم با دیدی شکاک و انتقادگر بنگریم.

او می‌گوید: تفکر انقلابی با این امر شروع می‌شود که وضعیت موجود را قطعی و نهایی نپندارد، به‌جای «بودن»، «شدن» را قرار دهد.

اقدام‌کردن فرایندی است در چهارچوب شدن.‌ِ پیران و محافظه‌کاران می‌گویند: چنین بوده و تا هست چنین خواهد بود. انقلابیون در پاسخ می‌گویند: اصلاً درست نمی‌دانیم چگونه بوده است، اما به هر حال ایدئولوژی‌ها همواره آن‌ را نادرست ترسیم کرده‌اند. از سوی دیگر اصلاً مهم نیست که از نیاکان خود چه به ارث برده‌ایم، مهم آن است که از آنچه می‌سازیم، نهایی نیست. ردّ قطعیت اصولاً پیش‌شرط تفکر انقلابی واقعی است و همه آنهایی که خود را انقلابی می‌خوانند و همواره قطعی و نهایی سخن می‌گویند، بدین‌ترتیب ثابت می‌کنند که اصلاً انقلابی نیستند؛ درحالی‌که برای من هیچ‌چیز قطعی و نهایی وجود ندارد. پایان تاریخ، یک یاوه است، وجود ندارد.

نویسنده ضمن اشاره به پیشینه تاریخی و فلسفی پدیده اخبار جعلی، تأثیرات گرایش‌های سیاسی و اجتماعی جوامع در قرن بیست‌ویکم را نیز در اوج‌گیری این پدیده بررسی کرده است.

کتاب با روایت دیالوگ جنجالی «جیم آکوستا» گزارشگر سی.ان.ان با «دونالد ترامپ» در نخستین کنفرانس خبری رئیس‌جمهوری منتخب آمریکا آغاز می‌شود؛ کسی که سابقه اظهارات جنجالی و اغلب توهین‌آمیز او درخصوص افراد، کشورها و سیاست‌های مختلف حتی پیش از به قدرت‌رسیدنش توجه رسانه‌ها را جلب کرده بود. او در جریان مبارزات انتخاباتی‌اش بارها رسانه‌ها، سازمان‌های خبری و روزنامه‌نگاران را «دروغگو» و «تولیدکننده اخبار جعلی» خوانده بود.

مک نیر معتقد است پدیده اخبار جعلی درواقع نمایانگر وجود بحرانی گسترده در زمینه اعتماد به نخبگان و ازجمله نخبگان سیاسی و نخبگان رسانه‌ای شاغل در رسانه‌های اصلی دنیاست که کارکنان آن‌ها برای حفظ نقش سنتی خود در دموکراسی‌های لیبرال دست و پا می‌زنند.

مترجم کتاب نیز در یادداشت مقدماتی خود با اشاره به اهمیت و ضرورت بررسی و تحلیل پدیده اخبار جعلی در عصر کنونی، یادآوری کرده است: وقتی رئیس‌جمهوری آمریکا به‌عنوان به اصطلاح قدرتمندترین رهبر جهان ازسوی بسیاری از سیاستمداران، کارشناسان و رسانه‌های باسابقه، رسماً به استفاده از اخبار جعلی متهم می‌شود و در عین حال خود او به‌صورت علنی رسانه‌های اصلی جهان را به تولید اخبار جعلی متهم می‌کند، می‌توان تا حدودی به اهمیت این پدیده نوظهور و تفاوت‌های اساسی آن با اشتباه در روزنامه‌نگاری و یا انتشار اخبار دروغ در گذشته‌های نه‌چندان دور پی برد.