دیده‌ام سوی دیار تو و در کف تو

از تو دیگر نه پیامی نه نشانی

نه به ره پرتو مهتاب امیدی

نه به دل سایه‌ای از راز نهانی

دشت تف کرده و بر خویش ندیده

نم‌نم بوسهٔ باران بهاران

جاده‌ای گم‌شده در دامن ظلمت

خالی از ضربهٔ پاهای سواران

تو به کس مهر نبندی، مگر آن دم

که ز خود رفته، در آغوش تو باشد

لیک چون حلقهٔ بازو بگشایی

نیک دانم که فراموش تو باشد

چو ایران نباشد، تن من مباد. بدین بوم و بر زنده یك تن مباد. اگر سر به سر تن به كشتن دهیم. از آن به كه كشور به دشمن دهیم. دریغ است ایران كه ویران شود. كنام پلنگان و شیران شود.

اثر دو جلدی «غزلیات شمس تبریز» با گزینش و تفسیر استاد فرزانه روزگار، محمدرضا شفیعی کدکنی تدوین شده است. این اثر دارای ویژگی‌هایی است که آن را از آثار مشابه متمایز می‌کند؛ ابیات و شعرهای ضعیف یا تکراری یا دیگران سروده در آن به‌چشم نمی‌خورد و توضیح اصطلاحات و کلمات دشوار یا تفسیری مختصر پای هر شعر آمده است. وجود یک مقدمه علمی و کامل درباره مولانا و آثارش به‌همراه چند فهرست کاربردی خوب، این مجموعه کم‌نظیر را تکمیل می‌کند.

هدف اصلی این کتاب نه بررسی شعرهای جنگ به روایت غیررسمی، بلکه گردآوری بخشی از ادبیات ایران است که بدبختانه بیشتر آن در گذر زمان به فراموشی سپرده شده است. بنابراین این کتاب نه همه، که به طبع، فقط در بر گیرندۀ شماری از شعرهای جنگ به روایت غیررسمی است که گردآورنده از آنها آگاهی و به آنها دسترسی داشته است.

درباره جهان ملك خاتون می‌توان گفت که در تعظیم عشق و صبر بر جفای محبوب تا به حال شاعری این میزان سخن نگفته است؛ گویی او تنها برای نوشتن از عشق و ناله از فراق می‌زیسته است. به‌هر رو، تکرار این مفاهیم در دیوان او شاید به مذاق روحیه امروزی ما شیرین نیاید ولی باید به یاد داشت و توجه کرد که او کی بود، در چه قرنی و در چه خانواده‌ای می‌زیست و اینکه توانسته این حجم از شعر را پنهان دارد یا به‌نحوی نگاه دارد که اکنون به دست ما برسد حتماً قصه‌ای پرنشیب‌وفراز داشته که مقدمه‌اش بر دیوان گویای بخشی از تاریخ زیست زنان است.

فروغ فرخزاد، شاعر آزاداندیش و سرکش معاصر به‌غیر از مجموعه شعرهای بی‌نظیری که در مدت کوتاه زندگانی درخشنده‌اش از خود بر جای گذاشته، تأثیر انکارناپذیری بر هنرمندان هم‌عصر و پس از خود نیز داشته است. جای تعجب نیست که کلمات و بیانات معمول این روح یاغی هم با انسان‌های دیگر متفاوت است و آتشی که روح او را آغشته ساخته از زبان و قلمش بر دل کاغذ زبانه می‌کشد. یکی از گنجینه‌های به‌جامانده از افکار و روحیات فروغ فرخزاد، کتابی است به نام «اولین تپش‌های عاشقانه قلبم» که آنچنان که از عنوانش برمی‌آید، نخستین باری بود که روح آزادی‌طلب فروغ در دام عشقی دلنشین و پاک گرفتار می‌آمد. آن کس که مرغک بازیگوش روح او را این‌چنین به دام انداخته بود کسی نبود جز پرویز شاپور، آشنای خانوادگی فروغ که با مادر او نسبت فامیلی داشت و از طنزپردازان ایرانی به‌شمار می‌رفت.

فروغ هنوز دخترکی شاداب بود که مهر پرویز بر دلش نشست و آنچنان این قلب معصوم را شیفته و شیدا ساخت که این شیفتگی سبب شد تا فروغ قلم به دست گرفته و برای دلدار خود نامه‌هایی تب‌دار و دلکش بنویسد. از ویژگی‌های جذاب کتاب اولین تپش‌های عاشقانه قلبم، سیر شکل‌گیری احساسات عاشقانه فروغ به پرویز و همچنین روند تغییر خلق و روحیات شخص اوست. جمع‌آوری و تدوین این نامه‌ها که سه بخش پیوند قلب‌های عاشق آن‌ها و زندگی مشترکشان و همچنین حس فروغ پس از جدایی را در بر دارد، بر عهده ثمره این عشق، کامیار شاپور، فرزند فروغ و پرویز و همچنین حاصل تلاش‌های عمران صلاحی می‌باشد.