آثار سعدی، به‌ویژه گلستان، بوستان، و غزل‌های او، از حدود اواخر سده هفتم ه. ق / سده سیزدهم م. به بعد سهم و نقش بی‌مانند و انکارناپذیری از نظر ساختار ادبی و محتوای فکری در جامعه و فرهنگ ایرانی و نیز قلمرو زبان فارسی (مانند شبه‌قاره هند ، آسیای مرکزی، قفقاز و آسیای صغیر) ایفا کرده است. با این همه، با ورود به دوره تجدد ادبی و اجتماعی در نیمه دوم سده نوزدهم م. این سهم و نقش به‌تدریج کمرنگ شد. در واقع انتقادهای طرح‌شده از شخصیت و آثار سعدی به‌تدریج بسیار وسیع شد. ازاین‌رو؛ اکنون به‌ویژه پس از سپری‌شدن سده بیستم میلادی می‌توانیم به جست‌وجو برآییم که چه کسانی و با چه گرایش‌هایی از سعدی انتقاد می‌کردند؟ سبب انتقاد آنان چه بود؟ انتقاد آنان به‌طور دقیق بر چه مواردی مبتنی بود؟ چرا چنین اتفاقی افتاد؟ آیا این انتقادها از سوی دوستداران سعدی پاسخ داده می‌شد؟ کامیار عابدی، پژوهشگر و منتقد ادبی در کتاب حاضر کوشیده است تا به‌طور مشروح و مستند به این پرسش‌ها پاسخ دهد.

مجموعهٔ شعرهایی‌ است که سعدی در قالب غزل سروده و تاکنون چندین تصحیح از آن‌ها به‌وسیلهٔ استادان زبان و ادب فارسی منتشر شده‌ است. سعدی حدود ۷۰۰ غزل دارد. سعدی در سرایش غزلیات، به زبان سنایی و انوری توجه ویژه داشته‌ است. بسیاری از صاحب‌نظران بر این عقیده‌اند که غزل در اشعار سعدی و حافظ به اوج رسیده‌ است

اگر ۵/۳ میلیارد سال عمر زمین را به اندازه ی یک ساعت در نظر بگیریم، دایناسورها در دقیقه ی ۵۶ به وجود می آیند و سه دقیقه بعد از بین می روند و انسان های امروزی در ۸/۵۹ ثانیه بعد از دقیقه ی ۵۹ ظاهر می شوند

اگر خورشید را به اندازه ی یک گریپ فروت در نظر بگیریم، زمین به اندازه ی یک دانه ی نمک و حتی بزرگ ترین سیاره یعنی مشتری، به اندازه ی یک نخود درشت خواهد بود. اگر عمر متوسط انسان ها را با تعداد ردپای آن ها روی شن نشان دهیم، مردم امریکا ۷۸ ردپا، اروپایی ها ۷۶ ردپا، مردم آسیا ۷۰ ردپا و مردم آفریقا ۵۸ ردپا از خود به جا می گذارند

اگر تمام آب روی زمین را با ۱۰۰ لیوان نشان دهیم، یک لیوان همه ی آبی را نشان می دهد که در دسترس ماست و برای حیات لازم است.

کوچک کردن مفاهیم و عددهای بزرگ در مقیاسی کوچک باعث می شوند دنیای خود را به صورتی متفاوت ببینیم و ارزیابی کنیم.

شاعر عراقی در مقدمه‌ی این کتاب برای خوانندگان فارس‌زبان نوشته است:

وقتی که شعر از کرانه‌ها بگذرد، چگونه زندگی دیگری در پیش می‌گیرد؟ شعر زمانی آزاد می‌شود که شاعرش به دام بیفتد و هیچ دامی‌بزرگ‌تر و لذت‌بخش‌تر از آن نیست که شعر به زبان دیگری برگردانده شود. چنین چیزی به جمع شدن کلمات‌عاشقانه در دهانه‌ی تفنگ شباهت دارد و بسیار زیباست، مخصوصاً اگر هدف این باشد که آن تفنگ شلیک کند. کلمه در شعر، موجودی فرومایه است. هر قدر هم که فرهنگ‌های لغت در کشف و توصیف آن بزرگ‌نمایی کنند ولی چیزی فراتر از یک واژه نیستند که در چهارچـوب شعـر قرار می‌گیـرند و به گونه‌ای دیگر معنایشان را از دست می‌دهند. در نتیجه هیچ شعری به آن اندازه که مورد آزمایش و ساخت‌گرایی و تحلیل قرار می‌گیرد به ارائه‌ی معنا نمی‌پردازد. شاعر سزاوار آن است که جهان‌بینی‌اش را با دیدگاهی نامحدود بیان کند، آن هم از طریق شک کردن به هر تصور آماده‌ای که زندگی ارائه می‌دهد. آری! ما می‌توانیم همین حالا ریشه‌ی درختی را در سرزمینی دور تصور کنیم، سایه را تصور کنیم که بر روی هیچ‌کس نمی‌افتد ولی می‌تواند از روی معنای پاییز به روی معنای بهار بخزد. آری، تنها با شعر می‌توان جهانی ساخت که سایه‌ها بتوانند در آن از نوری که همچنان در زندگی انسان پابرجاست کناره‌گیری کنند.

این کتاب در 86 صفحه توسط انتشارات ایهام به چاپ رسیده است.

فاطمه مجیدی در کتاب «یک پیاله چای آتشی» به سراغ قالب نیمایی رفته که این روزها شاعران کمتری این قالب را برای سرودن انتخاب می‌کنند. اما این قالب همچنان ظرفیت‌ها و ظرافیت‌های خاص خود را دارد و هر شاعری را ترغیب می‌کند تا یک بار هم که شده در این قالب شعری بنویسد. عناصر طبیعی نقش پررنگ تری در شعرهای فاطمه مجیدی دارد. او بیشتر از زندگی و امید صحبت کرده و با زبانی روان و انتخاب موسیقی‌های مناسب برای موضوعات اشعارش، آثار دلنشینی را به نمایش گذاشته است. این کتاب شامل 43 شعر نیمایی است که در 60 صفحه توسط انتشارات ایهام به چاپ رسیده است.