پیامبران برای دادن حکمت به انسان آمده اند. در زبان اسلام اولیه ( قرآن و حدیث) هرجا علم  هم سخن می رود مراد همین علم است.

این علم است که به نور تشبیه می شود وگرنه فیزیک و جامعه شناسی وقفه و اصول،دانش است، نه بینش،نه روشنایی:لیس العلمبکثره التعلیم و التعلم، بل نور یقذفها الله فی قلب من یشاء

این همان خود گاهی انسانی است که یک عالم ممکن است نداشته باشد و یک بی سواد (امی) می تواند مظهرآن باشد. همان که ابوذرصحرایی دارد و ابوعلی دانشگاهی ندارد.

این آگاهی است که همچون آتش در میان توده ای رام و آرام و خفته در شب جهل می  افتد و همه را جهت می بخشد ، به حرکت می آورد ،و به هرکس احساس مسئولیت اجتماعی می بخشد و یک فردا را- عالم یا بی علم- رسالتی پیامبرانه در زمان خویش و در میان مردم خویش می دهد.