تقریبا همۀ رسانه های جهان مدعی اند که گزارش های خبری شان را به صورت مستقل، بی طرفانه، و محققانه تولید می کنند. مدعی اند که صرفا به گزارش و توصیف «واقعیت عینی» می پردازند و از هر گونه نتیجه گیری و قضاوت پرهیز می کنند. از سوی دیگر، ادعا می کنند که رسانه های رقیب این واقعیت ها را به نحو توطئه آمیز تحریف کرده و به آن جهت می دهند.
آیا این مدعا درست است؟ آیا رسانۀ مستقل و بی طرف وجود دارد؟ ظاهرا پاسخ این پرسش ها منفی است. رسانه ها، حتی اگر (بر فرض محال) از صاحبانشان و از حکومت ها تأثیر نپذیرند، از فرهنگ و نظرگاه مخاطبانشان تأثیر می پذیرند. پوشش خبری غالب در یک جامعه بر اساس اصل های زیر عمل می کند:
«ماجرا از نظرگاه ما (و جامعۀ ما) چنین به نظر می رسد؛ بنابراین، ماجرا چنین است.»
«این واقعیت ها باورهای ما را تأیید می کنند؛ بنابراین، اینها مهم ترین واقعیت ها هستند.»
«این کشورها با ما دوست نیستند؛ بنابراین، این کشورها شایستۀ انتقادند.»
«این گزارش ها بیشترین جذابیت یا هیجان را برای خوانندگان ما دارند؛ بنابراین، اینها مهم ترین گزارش های خبری اند.»
کسانی که خبرها را نقّادانه دنبال می کنند تک تک این اصل ها را معکوس می کنند. کتاب حاضر نحوۀ انجام این کار را توضیح می دهد و بنابراین تأثیر سوگیری و تبلیغات بر اندیشیدن افراد را کاهش می دهد.

برای هر کسی که تا به حال در مورد معنای زندگی فکر کرده است!
ورنون با الهام گرفتن از 42 مورد از خنده دارترین، عاقلانه ترین و عجیب ترین نقل قول ها در مورد سوالات بزرگ زندگی، نگاهی آرام به آنچه که فلسفه درباره زندگی، جهان و همه چیز می گوید ارائه می دهد. ورنون که ماهرانه افکار بزرگ‌ترین ذهن‌های تمام دوران‌ها، از سقراط تا مونتی پایتون را در هم می‌پیوندد، ظرفی از بحث‌های شوخ‌آمیز و در عین حال عمیق در مورد کار، عشق، زندگی ابدی، سکس و خوشبختی ارائه می‌کند. از جذابیت گربه‌ها گرفته تا ماهیت خرد، این کتاب خروشان، همراهی عالی برای فیلسوف است و ثابت می‌کند که حتی اندکی درون‌بینی می‌تواند زندگی ما را به سمت بهتر شدن تغییر دهد!

«فکر‌کردن به واسطه‌ی داستان‌ها: کودکان، فلسفه و کتاب‌های تصویری» نوشته‌ی توماس ای. وارتنبرگ، کتابی درباره ادبیات و فلسفه برای کودکان است که به‌طور یکپارچه دو قلمرو به‌ظاهر متمایز را در‌هم می‌آمیزد تا رشد فکری را در ذهن‌های کودکان تقویت کند. در این کتاب روشنگر، وارتنبرگ به‌طرز ماهرانه‌ای خوانندگان را از طریق چشم‌انداز غنی کتاب‌های مصور راهنمایی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه این داستان‌های به‌ظاهر ساده، می‌توانند به‌عنوان ابزار قدرتمندی برای تحریک تفکر فلسفی کودکان عمل کنند. هدف اصلی کار وارتنبرگ، از‌ بین‌بردن این تصور غلط است که فلسفه، یک رشته‌ی انتزاعی و غیرقابل دسترس است که تنها برای بزرگسالان قابل فهم است. در‌عوض، او از معرفی مفاهیم فلسفی به کودکان از طریق کتاب‌های مصور استفاده می‌کند. نویسنده استدلال می‌کند که این داستان‌ها، که اغلب با شخصیت‌های عجیب و غریب و محیط‌های تخیلی نوشته شده‌اند، به‌عنوان مجرای ایده‌آلی برای برانگیختن کنجکاوی کودکان و تشویق آن‌ها به تأمل در پرسش‌های عمیق‌تر درباره‌ی زندگی، اخلاق و دنیای اطرافشان عمل می‌کنند.