کتاب « مصائب کار » یک رویکرد تازه به زندگی مدرن و ارائه دهنده راه حل های متفکرانه درباره چگونگی کنار آمدن با چالش های حرفه ای است.
کار میتواند میانبری به سوی خلاقیت باشد اما به شرط اینکه از سلطه اعمالی مکانیکی بتواند خود را رها سازد.
با این وجود در دنیای امروز کار به فرایندی یاس آور و دلمرده تبدیل شده است. فرایندی که فارغ از خلاقیت مامن چیزی نیست جز ملال. برای همین ما در طول روز هنگام کار کردن ممکن است مدام خود را سرزنش کنیم و از اطرافیانمان خشمگین و عصبانی باشیم و این خشم را نیز به محیط خانوادگی خویش تسری دهیم.
با این حال ، همانطور که این کتاب به طور شفاف توضیح می دهد ، طیف وسیعی از دلایل کاملا واضح وجود دارد که شما را در حین کار از پا در می آورد و تاثیر عمیقی بر روح و جسم شما خواهند گذاشت.

این کتاب شگفت آور تحت عنوان «مصائب کار»شما را با چشم اندازهای جدیدی آشنا می کند. این کتاب همان چیز کاربردی است که هر کارمند و شاغلی بدان احتیاج دارد.
کتاب مصیبت های شاغل بودن
که به مردم کمک می کند زندگی کاملتری داشته باشند. منبعی برای کشف خودشناسی ، روابط ، کار ، معاشرت ، یافتن آرامش و لذت بردن از شغل از طریق جتماع و معاشرت است.

در پاسخ به این پرسش که هنر به چه دردی می‌خورد، جوابی دیرینه و تحقیرآمیز وجود دارد: هنر به هیچ دردی نمی‌خورد؛ هنر برای خود هنر است. طرفداری از این پاسخ به میانۀ قرن نوزدهم بازمی‌گردد؛ به عصر شکوفایی صنعت و پیشرفت علمی. آنانی که مشتاق حمله به هنر و ارزش‌های آن بودند، می‌پرسیدند هنر تا آن زمان واقعاً چه دستاوردی داشته است. آیا نقاش می‌تواند راه‌آهن بسازد؟ آیا شاعر می‌تواند نان بپزد؟

این رویکرد سوءتفاهمی غم‌انگیز درخصوص کاری است که هنرمندان می‌توانند برای ما انجام دهند. برای اینکه ما انسان‌ها به‌سوی زندگی خوب هدایت شویم، فقط به لامپ برق و خط تلفن و سهام بورس احتیاج نداریم؛ بلکه نیاز داریم هنگام اندوه تسلی یابیم، برای رسیدن به حکمت هدایت شویم، فرصتی برای خودشناسی به دست آوریم، به وقت دلواپسی آرام شویم، امیدهایی تازه پیدا کنیم و افق‌هایی گسترده‌تر پیش چشمانمان گشوده شود؛ یعنی تمام کارهایی که برای انجام آنها ابزاری کارآمد به نام هنر وجود دارد.

«معماری شادکامی» اثری از نویسنده و فیلسوف معاصر، الن دوباتن است که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد. دوباتن در این اثر بر تاثیر سحرانگیز و شادمانه خانه بر روح ادمی تاکید کرده است.

او در این کتاب به جنگ کسانی رفته که بخش کالبدی زندگی را دست کم گرفته‌اند. جریانی که از دیرباز وجود داشته و ردش را در تاریخ به‌خوبی می‌توان گرفت.

دوباتن در فصل اول کتاب خود، به صورتی مداوم و با مثال‌های مکرر، قصد اثبات این مسئله را دارد که «ما چه بخواهیم و چه نخواهیم در مکان‌های مختلف، افراد مختلفی هستیم.»

دغدغه فصل دوم کتاب دوباتن، «به چه سبکی بسازیم؟» درباره سبک ساخت‌وساز است. او با روایتی تاریخی از مسئله مدعی می‌شود که «خلق زیبایی همیشه تا این اندازه دشوار نبوده است.»

عنوان فصل سوم کتاب، «ساختمان‌های گویا» است که درواقع ادامه نتیجه‌گیری فصل قبل درباره ضرورت سخن‌گویی بناها با انسان‌ است. دوباتن در همان ابتدای بحث می‌نویسد: «اگر ذهنمان را به دریافت پیامی که در پریز برق یا شیر آب نهفته مشغول کنیم آماج تحقیر کسانی قرار می‌گیریم که از این وسایل صرفا برای روشن کردن اتاق خوابشان یا شستن دست‌هایشان استفاده می‌کنند.» او در تمام این فصل، به ماهیت ارتباطی خانه‌ها و وسایلشان اشاره کرده و استدلال می‌کند ما با الهام از بیولوژی و حالت‌های مختلف آن و معانی نهفته در هر حالت، سعی بر نسبت دادن برخی ویژگی‌ها به اشیاء بی‌جان می‌کنیم.

«خانه‌های ایده‌آل» عنوان چهارمین فصل این کتاب است که تاکید خود را روی مفهوم ایده‌آل قرار می‌دهد. دوباتن مدعی می‌شود که ما درون وجودمان، خودهای مختلفی را ذخیره کرده‌ایم که با همه آن‌ها، به یک اندازه احساس نزدیکی نمی‌کنیم. آرزوهایی داریم که در معرض فراموش شدن هستند و خاطراتی که همین آفت، تهدیدشان می‌کند. بنابراین «برای جلوگیری از ناپدید شدن خویشتن واقعی‌مان به کاغذهای دیواری، نیکمت‌ها، نقاشی‌ها و خیابان‌ها متوسل می‌شویم.

دوباتن در فصل پنجم با عنوان «ویژگی ساختمان‌های زیبا» پنج مفهوم نظم، توازن، ظرافت، انسجام و خودشناسی را بررسی می‌کند.

پایان‌بخش این کتاب، فصل ششم آن با عنوان «آینده درخشان این رشته» است. دوباتن در این فصل، ساخت خانه‌های جدید را مورد انتقاد قرار داده و تعبیر «هتک حرمت» را برایش به کار برده و نسبت به سطحی شدن و بی‌تفاوتی هشدار می‌دهد، مسئله‌ای که معتقد است آسیب‌هایش در حوزه معماری به مراتب شدیدتر از سایر حوزه‌های هنر و ادبیات است.

کتاب دوباتن نه یک کتاب تخصصی فلسفی است و نه در حوزه معماری صرف می‌گنجد بلکه تلاشی است برای برقرار کردن پیوندی میان مفاهیم این دو حوزه و دعوتی عمومی به اندیشیدن دوباره و از نوعی دیگر در مورد معماری.

خواندن این اثر برای دست‌اندرکاران معماری در جامعه ما که ساخت و ساز تا حد مقوله‌ای عامیانه تنزل کرده ضروری به نظر می‌رسد.